“ขอบคุณที่ช่วยเหลือเด็กคนนี้ด้วยจ้ะ”

เธอว่าก่อนจะก้มหัวลงทั้งที่ฮารุยังอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เด็กสาวอีกครั้ง]

ส่วนยุยกะน่ะเหรอ— เจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ายิ้มหัวเราะในคอเบา ๆ หรอก

((ขอโทษที่มาตอบช้ามาก ๆ นะคะTT โฮฮฮ))

[ “อย่างนี้นี่เอง ฮารุจังสินะ~”

ผู้ดูแลจับเจ้าก้อนขนชูขึ้นมาดูหน้าตาของมันชัด ๆ สักหน่อย ก่อนจะเอ่ยชมเบา ๆ ว่าเหมาะกับเธอจริง ๆ เลยนะ

“เดี๋ยวเราจะตรวจโรคแล้วก็ฉีดวัคซีนตามระเบียบของเชลเตอร์ก่อนจ้ะ น่าจะใช้เวลาสัก 3 วัน”

“ถึงตอนนั้นแล้วถ้าไม่เป็นโรคอะไรร้ายแรง เธอก็มาเยี่ยมเด็กคนนี้ได้เสมอเลยนะ~“

ผู้ดูแลยิ้มให้อายาเนะพร้อมกับจับขาหน้าของเจ้าฮารุมาโบก ๆ ให้ด้วย

(ก กลับมาตอบแล้วค่ะ ขอโทษมาก ๆ ค่ะ🧍😭)

“โอ้~ ได้เลย ๆ ! ยังไงเค้าก็เรียกชิเอมินเหมือนกันนี่นา~“

”เอ๊~ จริงอ่ะ!?“

ตกใจพอกัน— ก็จริง ๆ ถ้ามีคนที่หน้าตาดีแล้วก็มีสีเหมือนสายไหมแต่เป็นผู้ชาย เธอก็น่าจะพอผ่านตามาบ้างสิ!?

”เขาอยู่ปีไหนเหรอ ๆ“

“เค้าอยู่ปี2น่ะ~”

เธอพูดบอกชั้นปีตนเองไปด้วยเพื่อไม่ให้เป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป

“เอ๊ะ- ไม่ใช่อย่างนั้นใช่มั้ย-!”

หันไปถามโยทสึบะ ԅ(☉Д☉)╮ < ดูแล้วคงเชื่อ100%

“นั่นสิ ๆ … เล่าเรื่องกุ๊กกู๋ก่อนนอนเดี๋ยวก็นอนไม่หลับกันพอดี”

พูดจบก็ถือวิสาสะเผลอกอดแขนคาโอรุด้วยความกลัวซะแล้ว

“มีเรื่องอื่นอีกมั้ยอ่ะ…”

@rkm-konomi.bsky.social

คนเต้นแอบทริกเกอร์กับคลิปคางุระแดนซ์ของนาโอะอีกรอบจนเผลอมุดหัวงุดตามสัญชาตญาณ

”เห แบบนั้นก็ได้นา~“

แค่เล่าเรื่องเองนี่นา

อีกอย่าง คนเรามันก็คงไม่โดนถึงสองรอบหรอกเนอะ!

ถ้าโดนอีก คนที่ควรจะไปวัดหาโชคลาภที่สุดก็คงเป็นเธอเองแล้วล่ะ!

@rkm-konomi.bsky.social

ว่าไปก็ไถโทรศัพท์หาข้อมูลไปด้วย— กลายเป็นว่าเจอเรื่องกุ๊กกู๋ซะงั้น… ไม่เอา ไม่พูดละกันนะ!

@rkm-konomi.bsky.social

“อาจจะแบบว่า~ เบื่อสิ่งไม่ดีแล้วก็ได้ เหมือนคนเราไง ถ้ากินแต่ไข่ดาวทุกวันก็เบื่อเหมือนกันใช่มั้ยล่า~?”

ตอบคาโอรุด้วยท่าทีที่ดูดีกว่าตอนเต้นคางุระแดนซ์มาก กลับมาเป็นคนเดิมแล้วล่ะ

ถึงจะแอบลูบแขนตอนที่นาโอะเล่าถึงวิญญาณโยโดะโดโนะก็เถอะ แต่ว่าถึงไม่ได้เล่นเบสบอลนี่จะเก็บดินไว้เป็นที่ระลึกบ้างได้รึเปล่านะ~?

“เผลอ ๆ โชคที่เขาให้คนอื่นไปก็อาจจะเป็นโชคของอีกคนที่กินเข้าไปก่อนแล้วก็ได้นา”

“งืมๆ…“ < เอาเสื้อตัวนอกมาคลุมหัว ยังอายจากคางุระแดนซ์อยู่

oO((แต่ตำนานงั้นเหรอ… ไม่ ๆ — มันก็คงไม่มีเรื่องแบบนั้นอย่างเดียวหรอกมั้ง~!?))

”ลองถามคนพื้นที่ดูมั้ยล่ะ”

เสนอไอเดียขึ้นมา☝️

“ถ้าถามคนที่อยู่ที่นี่จริง ๆ อาจจะได้เรื่องก็ได้”

@rkm-konomi.bsky.social

oO((อาโน… ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะทุกคน))

oO((แต่แบบนี้มันน่าอายกว่าเดิมเยอะเลยอ้า!!))

^^^ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจไม่กล้าพูดออกมา ส่วนเจ้าตัวก็ได้เอาหน้ามุดฝ่ามือตัวเองไปแล้วเรียบร้อย

แปะ! มือทั้งสองข้างตบแก้มของตัวเองไปทีหนึ่ง ก่อนที่จะทำใจสู้ลืมสายตาตาสีตาสาที่ไม่ใช่คนในกลุ่มตัวเองไป

“เอาล่ะนะ!”

🔥🔥🔥🔥🔥

กำลังใจโหมกระหน่ำ ก่อนที่จะออกท่วงท่าอย่างเชื่องช้า!!!

ก็เพลงมันช้าอ้า!

(โอ้ ได้เลยค่ะ! คุยกันในไหนดีคะ ๆ)

@rkm-konomi.bsky.social

“เฮะ-?”

ไม่เชื่อสายตา

ขยี้ ๆ ดูหน้าแอปใหม่

oO((เห๊ห๊ห๊๊๊๊๊๊๊๊—!?!?!!!!))

oO((ไม่ใช่ลัคกี้แบบนี้สิยยยยยย!!!))

( ๑´д`๑)

((^ ทุกอย่างเกิดขึ้นในหัวยุยกะ ^))

“…”

“อุมุ… ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ช่วยไม่ได้”

“ไหนขอดูคลิปหน่อยทีนึงแล้วกันนะ เอาแบบที่ชอบ ๆ ได้เลย~”

“โอ้ แบบนั้นก็ดีนา คนที่จะเนียนไม่เต้นจะได้ไม่มีข้ออ้างด้วย เท่าเทียมสุด ๆ ~“

เหล่มองไปทางนาโอะด้วย

”อ้อ เค้าขอเลข 3 นา”

เพราะเป็นลักกี้นัมเบอร์ด้วยล่ะนะ! < คิดเองแบบไม่อิงศาสตร์ใด ๆ

“ทุกคนเอาเลขไหนกันล่ะ?”

@rkm-konomi.bsky.social

“เอโตะ…เรื่องนั้นสินะ“

พยายามนึกถึงฉากนั้นอยู่ ถ้าเอาแค่เต้นแบบเอาแค่พอรู้เรื่องก็พอทำได้ละมั้ง

แต่มันน่าอายเกินไปอ้ะ

เอาไงดี เอาไงดี เอาไงดี (≧д≦ヾ)

“เค้าว่า… เค้าพอจำได้อยู่นะ“

”แต่แค่จำได้คร่าว ๆ น่ะ“

@rkm-konomi.bsky.social

(ไม่เป็นไรค้าบ😍)

“โอ้~ เค้าเรียกชิเอมินได้รึเปล่า?“

ถามพลางส่งสายตาออดอ้อน🥺

แต่ลืมตัวว่าต้องแนะนำตัวกลับด้วย-

”อ่ะ เค้าเรียนที่เซย์โจวน่ะ“

”ชื่อจิบะ ยุยกะ จะเรียกชื่อเลยก็ได้นา”

ผู้ดูแลถามต่อ ยุยกะไม่ได้กระตือรือร้นจะเป็นคนตอบ กลับกันกับส่งสายตาให้อายาเนะเป็นคนตอบเองด้วย

[ยังไม่พร้อม… แปลว่าคิดว่าจะรับอยู่ใช่ไหมจ๊ะ?]

[ถ้าอย่างนั้น ไว้พร้อมแล้วมารับก็ได้นะ]

พี่สาวผู้ดูแลกล่าว ก่อนที่จะรับเจ้าเหมียวมาจากยุยกะต่ออีกทอดพร้อมกับลูบหัวมันเบา ๆ เป็นการหยอกล้อเล็กน้อย

และเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ยุยกะเองก็หันมาหาอายาเนะด้วยสายตาที่มุ่งมั่น(?)พร้อมพยักหน้าเสริมคำพูดของผู้ดูแลด้วย

[เด็กคนนี้ชื่ออะไรเอ่ย?]