"ร.. ระเบิดได้เลยเหรอ น นน นั่นระดับภัยพิบัติเลยนะครับ ทำขนม อ อันตรายขนาดนั้นเลยเหรอครับ..." หน้าซีด ตัวเริ่มสั่นหงึกๆ จากความวิตกไปก่อน

"พ- พ เพราะการทำขนมเป็นทั้งศิลปะและวิทยาศาสตร์สินะ" เหมือนจะเคยได้ยินมาจากไหนสักที่...

(อันไหนก็แมวหล่ออ้วนตุ้บทั้งคู่ 🐈‍⬛)

มองเจ้าแมววัวที่เมินเขาไปตาละห้อย...

"ถ้าเจ้าเหมียวรักนุดกลับบ้างก็คงจะดี" คงเพราะเข้าใจว่าเป็นความรักระหว่างแมวเลยไม่มีคำแก้ตัวใดๆ

"เดี๋ยวมิสึคาซังจะกลับเข้าไปในวัดสินะครับ" เงยหน้าถามเพื่อน

เลิ่กลั่กคิดหาคำตอบแปปนึง

"จริงๆ... น้องสาวผมเก่วเรื่องพวกนี้.. แต่เธอ.. ดูไม่สนใจพวกผมเท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่า... จะมาช่วยไหม"

ซึ่งเธอก็เป็นพวกเดายาก ถ้าไม่ช่วยก็ไม่ช่วยเลย ถ้าจะมาช่วยก็คงเพราะทนเห็นสภาพน่าสมเพชของพวกพี่ๆ ไม่ได้

ยูกิริไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับวงไอดอลในเชิงลึก แต่พอรู้จักวงที่กำลังดังเปรี้ยงปร้างในช่วงนี้ได้จากน้องสาว

"อ๋อ... เป็นนิยายที่เขาเรียกว่า 'แฟนฟิค' สินะครับ"

เดาออกไปซื่อๆ เพราถถ้าเป็นนิยายแนวนั้นน้องสาวเขาก็เหมือนจะมีเยอะอยู่

ดูเหมือนรักต้องห้ามจะไม่ใช่รักเดียว พอยูกิริบิขนมก็มีแมวดำขาวเข้ามาร้องแง๊วใกล้ๆ บ้าง

“โอ๊ะ มากันเต็มเลย”

สมการนี้มีคำตอบเดียวคือ ไม่เลือกรัก ขอเหมาหมด

ยูกิริวางแผ้นกระดาษรองไว้ก่อนจะลองบิขนมชิ้นเล็กๆ ลงไปก่อน แมวที่ไม่เลือกกินอาจจะเข้ามากินมัน แต่แมวก็เป็นสัตว์ที่ระมัดระวัง แมวช่างเลือกอาจจะไม่สนอาหารที่ผิดกลิ่นไปจากอาหารแมวปกติ และคำว่า อร่อย ของแมวไม่เหมือนคนซะด้วย

คนโดยน้วยตัวเกร็งยกมือที่ถือห่อมันจูขึ้นสูงไม่กล้าสัมผัสตัวเจ้าเหมียว ใบหน้าเผยแววซาบซึ้งจนน้ำตาแทบจะไหล

แค่เป็นแมวสามสีก็ฟันธงได้เลยว่าเป็นตัวเมีย และถ้านี่คือความรัก ถึงจะไม่สมหวังแต่ก็มีความสุข ฟืด

“ว- ว่าไงคะ ก- กินขนมรึเปล่า” มือโบกมันจูที่ชูสูงในมือไปมา

“อื้ม!” ส่งเสียงตอบรับ

ยูกิริยืดหลังตรงเตรียมพร้อมทันทีที่ก้าวลงมาจากรถ เป้าหมายเป็นน้องแมวสามสีที่นอนอาบแดดอยู่ไม่ไกล

เขาเดิมตามหลังเพื่อนดึ๊บๆ จนถึงระยะที่ใช่ก็คุกเข่าลงมองเจ้าเหมียวตรงนั้นด้วยสีหน้าอิ่มใจ

แค่นั่งมองอยู่อย่สงนี้ทั้งวันก็ได้น- ไม่ได้สิ...

“เมี๊ยว”

เลียนเสียงแมวแบบเกือบจะเหมือนเป๊ะทักทายเจ้าแมวดูปฏิกิริยาก่อน

อุทานเสียงเบาก่อนจะก้มหยิบกระเป๋าพาดไหล่อเนกประสงค์(?)มาสวม ขยับแมสก์ที่พาดคางอยู่ขึ้นมาสวมปิดจมูกให้เรียบร้อย แล้วกลับมารอคำสั่งต่อไปจากจ่าฝูง(?)

ยูกิริส่ายหน้ายิกๆๆๆ

"ต- แต่น้องสาวผมชอบน่ะ พวก.. นิยายกับมังงะ..."

ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่าน้องสาวของเขามีเล่มนี้อยู่ในคอลเล็คชั่นด้วยไหม..

"เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอครับ?"

ยื่นหนังสือที่เน้นเรื่องเทคนิคการทำ icing cookie โดยเฉพาะให้

"แต่พวกผมอาจ... ทำได้ไม่สวยเท่าตัวอย่าง..." และรูปที่คิดจะทำก็ไม่ใช่รูปดอกไม้ง่ายๆ ซะด้วย

(เรฟ - www.amazon.com/gp/product/B...)

อย่างไรตอนนี้เขาก็กำลังนั่งอยู่เลยเหลือบมองไปยังที่ว่างฝั่งตรงข้าม ลังเลในใจว่าตามมารยาทแล้วควรจะชวนให้นั่งด้วยกันรึเปล่า...

"ถ้ามาคนเดียว... จะนั่งด้วยกันก็ได้.. นะครับ"

รับหนังสือนั่นมาแล้วยิ้มขอบคุณให้อย่งจริงใจ

"ขอบคุณครับ แล้วโฮชิซากิซังล่ะ... กำลังตามหาเล่มไหนอยู่เหรอครับ?"

หยิบทั้งสองชิ้นในกล่องขึ้นมาถือรอแล้ว พยักหน้าหงึกๆๆๆ

"ผมยังมีเหลือ.."

เปิดกล่องเมื่อกี้ให้ดูว่ายังเหลืออีก 2 ตัว

"อ๊ะ ต-แต่ถ้ามิสึคามิซังไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร...."

เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองอาจทึกทักไปคนเดียว แต่เดี๋ยวก็คงแอบลงไปเล่นกับน้องแมวแถวๆ นี้ ด้วยตัวเองอยู่ดี

มั่นใจว่าเป็นถั่วแดงกวนก็วางกล่องลง หันมองคนข้างๆ นิ่งๆ เงียบๆ แบบคาดหวัง(...)

"น- นั่นสิครับ"

ลุกลี้ลุนลนหยิบกล่องขึ้นมาอ่านฉลากโภชนาการ

"ค- คิดว่าถ้าเป็นไส้ถั่วแดงก็คงกินได้นิดหน่อย แต่ถ้าเป็นถั่วเหลืองหรือเกาลัดคงไม่ดี..."

ดูเหมือนยูกิริจะพอมีความรู้ติดหัวมาบ้างจากการดูคลิบแมวบ่อยๆ

"จริงเหรอครับ.. ร- รบกวนด้วยนะครับ" ยูกิริไม่คิดว่าจะมีหนังสือแบบนั้นอยู่จริงๆ แต่มันคงจะช่วยเขาได้เยอะเลย

"ผมกับอั-" หยุดไปก่อนจะพูดชื่อ "เพื่อนผมไม่ค่อยมีหัวด้านศิลปะเท่าไหร่... ถ้ามีหนังสือที่ช่วยบอกวิธีได้บ้างก็คงดี"

"ถ้าแค่ช่วยเตรียมวัตถุดิบก็เคยครับ แต่ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่..." ยิ้มแหะวางหนังสือลงกับโต๊ะแบบเก้อเขิน

"หนังสือเล่มนี้น้องสาวผมก็เป็นคนแนะนำมา บอกว่าคนอย่างผมน่าจะอ่านเข้าใจ.." คงเพราะมันมีภาพอธิบายแต่ละขั้นตอนอย่างละเอียดกระมัง

(นั่งจ๋องเลยป้าย เลยได้นั่งวนกลั- แค่ก /เสียงประกาศตุ๊งตุ่ง ใครลืมหมาไว้บนรถกรุณามารับกลับที่ขนส่ง)

"อ- เอ่อ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องหนังสือทำอาหาร... เล่มนี้น้องสาวผม.. เขาแนะนำให้มายืมน่ะครับ"

มองสลับหนังสทอในมือกับหนังสือบนชั้นเลิกลั่ก

"ค- คิดว่าถ้ามีเล่มอื่นที่มีประโยชน์อีกก็คงจะดี ช-เช่นพวกศิลปะการจัดหน้าร้าน การทำเครื่องดื่ม..." ในตอนแรกก็คิดว่าจะเดินเอ้อระเหยดูไปเรื่อยๆ น่ะนะ

"โฮชิซากิซังก็ทำขนมเหมือนกันเหรอครับ?"

"โอ๊ะ... อนุกรมวิธาน... ชีววิทยาเหรอครับ..." อุทานความสงสัยออกมาขณะนั่งลงตามคำเชิญซื่อๆ

คิดว่านี่ยังไม่ใกล้ช่วงสอบเลยแท้ๆ ตั้งใจเรียนจังเลยนะ

"ชอบวิชาชีวะเหรอครับ" รอจนอีกฝ่ายสะดวกจะตอบคำถามถึงถามออกไปซื่อๆ

รับขวดน้ำเย็นมามองก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

"อุตส่าห์มีน้ำใจกับผมขนาดนี้ ขอบคุณนะครับมารุยามะซัง"

พอขึ้นม.ปลายแล้วมีโอกาสได้รับน้ำใจจากคนรอบข้างแบบนี้บ่อยๆ บ้างก็อดรู้สึกดีไม่ได้

และไม่ลืมจะยกขวดน้ำนั้นประคบรอยแดงบนหน้าผากให้ดูด้วย ยูกิริสะดุ้งเล็กๆ กับความแสบแปลบในที่แรกแต่ก็แค่ซี๊ดปากเบาๆ

"มารุยามะซังจะอยู่อ่านหนังสือที่นี่รึเปล่าครับ?"