กวาดตามองเห็นอีกสองหนุ่มสบายดีก็โอเค

“แคลร์จังดื่มน้ำหน่อยไหม”

วางมือลูบเส้นผมคนหอบแฮ่กอย่างนึกเอ็นดู ชะลอฝีเท้าลงด้วย ขณะช่วยมองสำรวจรอบๆ

เหมือนว่าจะกลับมาทางเดิม— ค่อยยังชั่วหน่อย

“คงจะไปได้แค่ทางนี้สินะ“

ก้าวเท้าเดินต่อ ในเมื่ออีกเส้นทางโดนนกเจ้าถิ่นคุมไว้แล้ว, หวังว่านี่จะเป็นทางที่ถูกต้องแล้วกัน

(d5 = จำนวนทางแยกต่อไป เท่าไหร่ดี🫣)

@clairerkm.bsky.social

“ขอบคุณนะ เกรสจัง”

รับลิปแท่งใหม่มาไว้ในมือ หมุน ๆ เชยชมอยู่ครู่หนึ่ง มันก็เหมือนที่เคยใช้นั่นแหละ

เพียงแต่พิเศษที่ความรู้สึก, เพราะมีคนซื้อให้ไง

เงยมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ยิ้มกว้าง

“เค้าจะไปซื้อพวกของสดเข้าบ้าน แยกกันตรงนี้เลยก็ได้จ้ะ“

เห็นถือของมากมาย ให้เดินไปด้วยกันต่อคงหนักแย่

”ไว้จะชวนไปช็อปปิ้งด้วยกันอีกนะ“

แลกคอนแทคกันแล้วนี่นา— จะเจอกันเมื่อไหร่ย่อมได้เสมอ

“ได้สิ แต่จดรีวิวมาด้วยนะ”

มองตา เอ่ยน้ำเสียงจริงจัง แต่แล้วก็ยิ้ม

“ล้อเล่นจ้ะ ถ้ามันอร่อยก็แบ่งเถอะ“

พายกับเค้กน่ะ มั่นใจ

ส่วนโมจิ,
ถ้าไม่อร่อย— อย่าแบ่งเลยนะ

มองก้อนแป้งขาว ๆ กลม ๆ ในกล่อง
—ก้อนโมจิที่ทำออกมาตรงตามตำราทุกอย่าง หากแต่แป้งอาจจะหนาไปสักนิด ด้วยว่าคนทำกลัวเก็บไส้ได้ไม่หมด

ครีมชีสหวานตัดรสผลไม้ ถ้าได้ตัดแยกส่วนแป้งกับผลไม้ทานแบบพอดี คงอร่อยใช้ได้ทีเดียว

ดวงตาหยีลง รอยยิ้มยกขึ้นเปี่ยมความเอ็นดูชัดเจน, ไม่แน่ใจเลยว่าส่วนไหนที่สนุกสำหรับเธอกัน ที่ได้เลือกลิป ? ที่ได้ถือถุงช็อปปิ้ง ?

น่ารักจริง

“ดีใจที่สนุกนะ“

กระชับข้าวของตัวเองทั้งหมดเอาไว้บนแขน โบกมือร่ำลาคนตรงหน้ากลับเช่นกัน

”ไว้เจอกันจ้ะ โฮมุระจัง“

หากเป็นเร็ว ๆ นี้ก็คงดี

(ปิดจบไว้แค่ตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่ให้บวกโรลนะคะ! โฮมุระจังน่ารักมากเลยยย🫶)

ถ้าตีกันเอง ก็อยากอยู่เชียร์นะ
แต่ถ้ารวมตัวกันมาตีทางนี้ล่ะก็— ขอวิ่งก่อนละกัน !

คว้ามือสาวน้อยใกล้ตัวแล้วพาออกวิ่งมาด้วยกัน พยายามไม่วิ่งเร็วจนเกินไป, หนึ่งคือรออีกฝ่าย สองคือไม่ชอบวิ่งเลย ให้ตายสิ

ย้อนกลับมาอีกทาง เหลือเส้นทางเดียวเลยวิ่งไปไม่หันหลัง— คิดว่าพ้นแล้วนะ ?

“แคลร์จัง โอเคไหม”

ถามพลางลดฝีเท้า แต่ยังก้าวยาวอยู่

“อยากพักไหม”

@clairerkm.bsky.social

“ยินดีจ้ะ“

ยิ้มหวานรับคำขอบคุณ แต่แหม— ฝั่งที่ขอบคุณน่ะต้องเป็นทางนี้มากกว่า ได้ทั้งคนชิม และคนช่วยกินเชียว

”ไส้ผลไม้รวมจ้ะ“

เพราะมีทั้งองุ่น สตอเบอร์รี่ ส้ม และกี่วี่อัดยัดอยู่ในนั้นผสมรวมกับครีมชีส มันเลยได้ไซส์ขนาดเท่าฝ่ามือนี่แหละ

“เค้กกล้วยหอมน่ะ อร่อยแน่”

เพราะเคยทำแล้วหลายครั้ง

“แต่โมจิเค้าไม่รู้นะ”

บอกตรง ๆ ไปเลย

“ชิมแล้วบอกด้วย”

ละเหมือนจะได้เป็นคนรีวิวขนมอีกแหนะ

มองแมวเล่นเชือกรองเท้า
มองคนที่ยืนปิดตา

เป็นภาพที่แปลกมาก จนต้องกลั้นขำมือสั่น ขณะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเก็บไว้เงียบๆ (…)

“เค้าเป็นพวกแพ้ของน่ารักน่ะสิ”

ส่วนคนน่ารักน่ะยิ่งแพ้เลย, ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ อมยิ้มขำไปที

ได้ลิปสีที่ต้องการแล้วก็วางลงตะกร้า

”อื้ม—“

สบตาคนข้างกัน เอามือแตะปลายคาง

“ให้เค้าได้เป็นแฟนคนที่น่ารักขนาดนี้จะดีเหรอเนี่ย”

ยิ้มหวาน เอียงคอเอ่ยตามน้ำด้วยเสียงจริงจังกลับ— ก่อนจะหัวเราะคิก ยิ้มกว้างอีกที

“ไปเคาน์เตอร์กันจ้ะ”

ระหว่างเดินไปก็คงหยิบของจุกจิกตามรายทางอีกนั่นแหละ

เชฟที่เธอเรียกก็อยู่ในยูนิฟอร์มหญิงโทโมยาสึ โดดเด่นท่ามกลางบรรดานักเรียนเซย์โจทีเดียว

“สวัสดีจ้ะ เซย์จัง”

ยิ้มกว้าง โบกมือทักทายกลับไป

“แต่นแต๊น— สุขสันต์วันเปิดเทอมจ้า✨“

ยกถุงผ้าขึ้นที่เธอเคยเห็นรูปแล้วล่ะขึ้นโชว์

แต่ในนั้น, นอกจากพายที่ตัดยกมาทั้งครึ่งซีก ยังมีอีกสองกล่องแยกบรรจุเค้กกล้วยหอมสี่ชิ้น กับโมจิขนาดใหญ่เท่ามือแปลกๆ

“เค้าลองทำโมจิครั้งแรก”

เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“แล้วก็นี่—”

หยิบถุงช็อปปิ้งมาใบหนึ่งก่อน ค้นแฮนด์ครีมที่ซื้อมา

“ให้โฮมุระจังนะ”

หลอดสีขาวกลิ่นแป้งถูกหย่อนลงใส่ถุงเสื้อผ้าของอีกคน ไม่ให้สิทธิ์ปฏิเสธ

“ปกติเค้าใช้ทุกครั้งหลังล้างมือเลย”

ยิ้มให้, นี่ไง เผยเคล็ดลับมือนุ่มที่เธอชม

แต่ไม่ได้ถึงขนาดคาดหวังให้ทำแบบเดียวกันหรอก

“จริง ๆ แค่ใช้ตอนรู้สึกว่ามือแห้งก็พอแล้วล่ะ“

หรือนึกอยากใช้ตอนไหนก็ตามแต่เธอได้เลย
แค่หยิบใช้, คนให้ก็ดีใจแล้ว

“วาซาบิ ?”

ขนมที่มีส่วนผสมของวาซาบิ
เอ— น่าสนใจดีจัง ?

“งั้นไว้จะทำมา ฝากชิมหน่อยนะ”

ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไร แต่เหมือนวันนี้คนชอบทำขนมจะได้ไอเดียบางอย่างแล้ว

เดินต่ออีกหน่อยก็ใกล้ถึงทางเข้าบ้าน จึงหยุดเท้าอยู่ตรงนั้น

“ส่งแค่ตรงนี้ก็ได้จ้ะ”

“ขอบคุณมากเลย”

ไม่นึกเลย ว่าวันนี้แค่เก็บเด็กหลงทางมาหนึ่งคน ก็จะเผอิญได้มือช่วยถือของช็อปปิ้งแถมด้วย

หัวแถวเบรดเอี๊ยดใส่ก็ชะงักไปที

“มีอะไรเหรอ วากิจัง—”

พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เพราะแค่ปล่อยมือมาเอียงตัวมองก็เห็นแล้ว

โอ้- บรรยากาศมาคุนี่มัน ?

ไม่ทันไรสองฝ่ายก็แผดเสียงแกว้กกว้ากใส่กัน กระพือปีกแบบที่ดูก็รู้ว่าเตรียมทำศึกกลางเวหา ?!

“พวกเราต้องอยู่เชียร์ไหมน้า”

หัวเราะ แต่ก็ถอยหลังช้าๆ มาแล้วสองก้าว มือดึงสาวน้อยที่อยู่ข้างกันให้ถอยตามมาด้วย

@clairerkm.bsky.social

เห็นคนต้องยืดแขนเพื่อเกาะไหล่ตัวเองแล้วก็หัวเราะเบาๆ

“แคลร์จังน่ารักจังเลย”

หันไปหยีตาลง ยิ้มหวานให้ คิก- น่าเอ็นดูจริง สาวน้อยตัวเล็กของกลุ่ม

เดินตามหัวขบวนต้อยๆ ยังไม่ปล่อยมือ หันซ้ายหันขวาตามทางไปเรื่อย ๆ ด้วย

“หวังว่าจะมีป้ายบอกทางบ้างนะ..“

อ้ะ— พูดปุ๊บเจอปั๊บ !
แต่ปัญหาที่สองก็ตามมา

”ตรงหรือเลี้ยวดีล่ะทุกคน“

เอียงคอเหลือบมองแผนที่

@clairerkm.bsky.social

”เค้าชอบทำขนม อยากแบ่งไปชิมไหม— ถ้าไม่รังเกียจ”

”มีที่ชอบเป็นพิเศษหรือเปล่า“

เพราะน้ำเสียงที่ตอบมาดูกลางๆ เลยลองถามเพิ่มอีกนิดหน่อย, หาไอเดียทำขนมด้วยแหละ

”อาจจะไม่ถนัดขนมญี่ปุ่นเท่าไหร่นะ“

”แต่พยายามฝึกอยู่จ้ะ“

สบตาคนข้างกาย หัวเราะใส่ตัวเองเบาๆ

“หรือถ้าไม่ได้ชอบของหวานก็ไม่เป็นไรนะ”

ยิ้มให้ เพื่อยืนยันว่าไม่เป็นไรจริงๆ แค่หาคนแบ่งขนมไปกินเท่านั้นเอง

เห็นคนนึงเดินไปต่อหลังสุด
อีกคนก็รอเดินปิดท้าย

เอ้า— เหลือแค่เราสองคนแล้วสิ
งั้นขอชิงต่อท้ายด้วยอีกคนเลย !

“วากิจังนำเลย✨“

หัวเราะคิกคัก แต่กลัวตัวแบกของกลุ่ทจะเครียดจัง, เลยยื่นสองมือไปจับบ่า พร้อมทั้งเอียงตัวไปด้านหลังเล็กน้อย เชิญชวนให้มาเกาะไหล่ตัวเองต่อ

มาเป็นรถไฟฉึกฉักปู๊น ๆ ด้วยกันเถอะ !

เหมือนเด็กอนุบาลเลยเนอะ คิก- ตลกดีจัง

@clairerkm.bsky.social

ตอนคนถือแผนที่พยายามหาเส้นทาง ก็ช่วยดูไปพร้อมกันด้วย หันซ้ายขวาตาม อืมๆ— คิดว่าเห็นภาพเดียวกันกับเธอนะ

“วากิจังเก่งมาก”

ยิ้มชมเปาะคนเริ่มต้น

“ก่อนอื่น มาถ่ายรูปกันเถอะ !”

หยิบกล้องที่สะพายมา ยืดแขนขึ้นสูง รอทุกคนเบียดชิด ๆ กันก่อนค่อยลั่นชัตเตอร์

ได้ภาพ Before ละ, เหลือ After
หวังว่าจะได้ถ่ายบนจุดสูงสุดนะ

“เริ่มเดินเลยจ้ะ แคลร์จัง✨”

@clairerkm.bsky.social

”อ่า-“

หยุดไปทำสีหน้าครุ่นคิดครู่นึง ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างจริงจัง

“ว่ายน้ำ พิลาทิส หรือโยคะ เลือกเลยจ้ะ“

ขยิบตาให้ ทุกคลาสยินดีต้อนรับเสมอ

เมื่อรถบัสมาจอดตรงหน้าก็ก้าวขึ้นไปอย่างระวัง เลือกนั่งติดหน้าต่าง วางถุงช็อปปิ้งลงข้างกัน

“บายจ้ะ”

โบกมือผ่านหน้าต่าง แม้จะไม่ได้ยินเสียง แต่ก็พยายามขยับปากให้อ่านได้— จนกระทั่งเพื่อนลับสายตา

(เค้ามาปิดรูทคั้บ ขอบคุณน้า🙌💜)

มองแอคเคาท์ มองตัวจริง

ไม่มีรูปโปรไฟล์แท้ๆ— แต่ทำไมรู้สึกว่าเหมือนจังเลย ?

ตัดภาพมาที่โปรไฟล์ตัวเองนั้น เพราะเป็นภาพถ่ายแบบ ทั้งสีผม ทั้งความยาว ทั้งใบหน้า ถูกจัดแต่งทั้งหมด, อย่างน้อยก็เหลือสีตาที่เหมือนแหละ

“ได้เจอสิ”

อมยิ้ม นึกเอ็นดู

“เจอทุกวันเลยก็ยังได้ ?”

เราไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่นี่

“โฮมุระจังชอบกินขนมไหม”

เอ่ยคำถามไม่มีที่มาที่ไปขึ้นมา ตอบก่อน เดี๋ยวเฉลย