(ขอบคุณเช่นกันค่า ขออภัยที่ตอบช้าด้วยนะคะ🙂‍↕️)

ลองหยิบสุ่มตามที่บอก ใช้เวลาสักพักก่อนจะหยิบมาอ่าน ถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อย..

ก่อนจะโค้งหัวให้เล็กน้อย

“ขอบคุณสำหรับรางวัลนะครับ..”

“ขอบคุณนะครับ..”

จิ้มหยิบชิ้นที่คุณพนักงานให้มาอย่างช้าๆ ดูและมองสำรวจรอบๆวงกลมของชิ้นนี้ดูก่อน ก่อนจะเป่าเบาๆให้ลงจากนั้นก็เอาเข้าปากก่อนจะค่อย ๆ เคี้ยว

“…..?”

“เป็นรสเนื้อผสมหมูสินะครับ..”
“อร่อยมาก ๆเลยครับ”

จากนั้นก็คลี่ยิ้มเล็ก ๆ

ยังคงเบะปากอยู่กระทั่งเขาคีบลูกชิ้นกุ้งมาให้

ก็จริงอย่างว่า ว่าถ้าคิดมากไปจะเที่ยวไม่สนุกเอา มาเที่ยวแท้ ๆ เลยนี่นา
อุส่าห์มีโอกาสแบบนี้ทั้งที

"ง่ำ"
ค้อมตัวไปงับลูกชิ้นมาโดยไม่ให้ริมฝีปากสัมผัสโดนปลายตะเกียบ

"ตังเพื่อน.. อร่อยจัง"
มีเสียงหัวเราะรอดออกมาเบา ๆ

(ขอบบคุณเช่นกันนะคะ ได้เลยค่ะ!✨✨✨)

เงียบไปชั่วครู่อีกครั้งเหมือนกำลังช่างใจตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“งั้น..ผมขอเล่นเกมลอง 1 รอบก่อนก็ได้ครับ..”

ดูตอบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่แต่ก็อยากลองนะ

“ขอโทษด้วยนะครับ ที่คุยได้ไม่นานเท่าไร”

“ไว้คราวหน้าเรามาคุยกันอีกครั้งนะครับ”

พอถูกถาม ทาคุมิก็เผลอเลื่อนสายตาลงไปดูนาฬิกาข้อมือทันที
ท่าทางเหมือนเพิ่งนึกเรื่องสำคัญบางอย่างออก—ไหล่เขากระตุกนิด ๆ

“…อ๊ะ”

เสียงหลุดเบาเหมือนคนเพิ่งจำอะไรได้จริง ๆ

เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า รีบแต่ไม่ถึงกับลน ก่อนหันกลับมาหาไคโตะอีกครั้ง

“ผมต้องไปช่วยที่บ้านนิดหน่อยน่ะครับ…”

น้ำเสียงฟังดูเกรงใจเล็กน้อย เหมือนรู้สึกผิดนิด ๆ ที่ต้องตัดบททันที
+

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ แค่เห็นแล้วรู้สึกว่าควรช่วย…เท่านั้นเอง”

จากนั้นเขายืนขึ้นเต็มความสูง ปัดฝุ่นบนกางเกงเล็กน้อยก่อนเอ่ยด้วยท่าทีนุ่มนวลเช่นเดิม

“ถ้าอย่างนั้น…ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”

พูดจบจึงโค้งให้เบา ๆ แล้วค่อย ๆ ขยับออกไปอย่างเป็นมารยาท—

ฟังเธอพูดทุกประโยคด้วยสีหน้าที่ค่อย ๆ อ่อนลงทีละน้อย
เหมือนคำชมทั้งหมดทำให้เขาตั้งตัวไม่ค่อยถูก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ตอนเธอมองเข้าในตาเขาตรง ๆ เขาเลี่ยงสายตาไปชั่วขณะหนึ่ง
ก่อนจะสูดลมหายใจเบา ๆ แล้วเงยหน้ากลับมามองอย่างสุภาพ

“…ครับ”
น้ำเสียงดูเกรงใจ แต่ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
+

เหมือนว่าทางเขาจะดีเลย์ตอบช้านิดหน่อย

“ผมไม่มีอะไรที่แพ้เป็นพิเศษหรอกครับ..”

ส่ายหน้าเบา ๆ

เหมือนว่ามือถือของทาคุมิจะสั่นเล็กน้อยกับเห็นข้อความขึ้นทันทีที่คนข้างๆบอก จากนั้นก็กดเข้าแชทดู

“ได้รับแล้วครับ..ขอบคุณนะครับ“

จากนั้นก็เก็บมือถือใส่กระเป๋าอย่างเคยแล้วหันไปยิ้มบาง

“ถ้ายังไงมีอะไรให้ช่วยทักมาได้เสมอนะครับ”

เมื่อเธอบอกว่าเช็ดสะอาดดี เขาก็ยิ้มจาง ๆ กลับมาแบบโล่งใจจริง ๆ

“ดีแล้วครับ…ถ้าล้างสะอาดก็ไม่น่าห่วงแล้วครับ”

พอเธอถามต่อทำเอาเงยหน้าแบบเลิกลั่กเล็กน้อย

“ไม่เลยครับ.. ไม่เสียเวลาเลย ผมแค่เดินเล่นอยู่แถวนี้เหมือนกันน่ะ”

“…ผมดีใจที่ช่วยได้มากกว่าครับ”

เขาชะงักไปนิดตอนเธอถามตรง ๆ ว่า ไม่สบายใจรึเปล่า

ดวงตากะพริบหนึ่งครั้งราวกับตั้งตัวไม่ถูก ก่อนจะรีบส่ายหน้าเบา ๆ

“มะ–ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ..”

น้ำเสียงฟังดูตกใจเล็กน้อยแต่จริงใจ
เหมือนจะรีบปฏิเสธเพราะกลัวอีกฝ่ายเข้าใจผิด

“แค่…ยังไม่ค่อยชินเฉย ๆ ครับ ผมไม่ค่อยมีคนเรียกแบบนั้นเท่าไหร่”
พูดจบก็หลุบตาลงเล็กน้อย ท่าทีเหมือนคนเกรงใจมากกว่า
+

(ได้เลยค่ะ!)

ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อของตัวเองขึ้นมา

ก่อนจะหันไปหา

“สวัสดีครับฮิกาชิซากุระซัง..”ผงักหัวให้เล็กน้อย พออีกคนชวนก็ทำเอาครุ่นคิดเล็กน้อยอย่างไม่แน่ใจ

“..ผมไม่มั่นใจเท่าไหร่เลยครับ..”

ทาคุมิเอาผ้าออกจากแผลเบา ๆ เช็กดูว่าความสะอาดโอเคแล้ว ก่อนจะพูดต่ออย่างจริงใจ

“ดีขึ้นหน่อยไหมครับ…?”
น้ำเสียงฟังดูห่วง แต่ก็ยังสุภาพและเกรงใจตามนิสัยเดิมของเขา

มือที่กำลังเช็ดแผลอยู่ชะงักนิดเดียวตอนอีกฝ่ายเรียกชื่อเขาว่า ทาคุมิคุง
ไม่ใช่เพราะไม่พอใจ—แต่เพราะไม่คุ้นชินมากกว่า

ดวงตาทาคุมิไหวเล็กน้อยเหมือนประหลาดใจเพราะอีกฝ่ายยิ้มใส่มาก—จนเขาเองเผลอขยับท่าทีให้สุภาพขึ้นกว่าเดิมอีกนิด

“ฮิกาชิซากุระ…ซัง”

เขาเรียกชื่ออย่างระวัง กลัวออกเสียงผิด แต่ก็ยังคงน้ำเสียงสุภาพเดิม

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะครับ”
+