สายตายังคงจับมองอีกฝ่ายที่ลองทายสร้อยดู มาถึงตอนนี้ก็เพิ่งจะสังเกตขี้รูปหมาแทนที่จะเป็นดอกทานตะวันอย่างรูปที่อีกคนให้ดู

oO(ก็เหมาะดีออก)

ได้ยินคำขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม เธอก็ทำเพียงผงกหัวอย่างสุภาพเท่านั้น — เธอรู้ตัวว่าพูดน้อยเกินไป แต่มันก็ช่วยไม่ได้เท่าไร

“ได้ซื้อของที่อยากได้ก็ดีแล้วละ”

พูดจบก็เดินนำไปจ่ายเงินก่อนซะแล้ว

“…”

เจ้าของผมสีชมพูไม่ได้พูดอะไรตอบกลับทันที คงเพราะเดิมทีการแนะนำหรือแสดงความคิดเห็นก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอถนัดอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมองอีกฝ่ายที่ดูไม่ค่อยมั่นใจอยู่ ไม่ได้หันไปละสายตาไปทางไหนเลย

มีเสียงลมหายใจออกทางจมูกเล็กน้อย ก่อนที่จะตามมาด้วยคำพูดของเจ้าตัว

“ใส่ได้สิ”

“ไม่มีใครว่าหรอก“

หรือถ้าเกิดว่ามีคนทำแบบนั้นขึ้นมา คนนั้นก็เป็นคนที่แปลกสำหรับเธอมากกว่า

“…“

สายตาคู่นั้นจับจ้องรูปภาพครู่หนึ่ง

”ที่นี่มีอยู่นะ น่าจะอยู่ตรงนั้น“

เธอชี้ไปที่จุดหนึ่งในร้านที่ไม่ห่างจากจุดที่ทั้งคู่ยืนกันมาก

”ให้ไปด้วยมั้ย?“

เธอถาม เสียงของเธอยังคงเหมือนกับที่ผ่าน ๆ มา และเท่าที่สังเกตมา เขาดูจะมีปัญหาเรื่องการพูดจาอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อยละนะ

ถึงตอนนี้นัยน์ตาสีแดงทับทิมก็ช้อนขึ้นมามองเด็กหนุ่มเต็มสายตาบ้าง หลังจากที่มองแล้วก็ผละไปหลายครั้งก่อนหน้านี้

“แล้ว มีอะไรให้ช่วยบ้างรึเปล่า?”

ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ เหมือนกับน้ำเสียงของเธอ มีเพียงสายตาที่ส่งคำถามให้ก็เท่านั้น

เข้ากับบรรยากาศเธอเหรอ—?

อ่า คงเพราะอีกคนไม่ได้รู้จักกับเธอจริง ๆ ด้วยล่ะนะ

oO(…)

“ฮืม…“

จับคางคิดพินิจโดยที่ไม่ลืมความเห็นของอีกคนด้วย — ถึงจะบอกว่าสีขาวเหมาะกันดี แต่ถึงอย่างนั้นก็มีแนะนำเกี่ยวกับสีดำด้วย ถ้าจะให้ชั่งน้ำหนักกันจริง ๆ แล้วก็คงยาก

“งั้นก็คงต้องเอาทั้งคู่ละมั้ง?”

คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง มองอีกฝ่ายนานกว่าคราวที่แล้วมาก เหมือนจะพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เขาพูดอยู่

ยิ่งกับคนที่ไม่ได้ฟังเพลงสมัยใหม่แบบเธอแล้วด้วย

“…“

”งั้นเหรอ“

เธอมองริบบิ้นสีขาวในมือ ก่อนจะหยิบมาพาดทาบกับผมสีชมพูของตัวเอง ตามองไปที่กระจกของร้าน

“เหมาะจริง ๆ เหรอเนี่ย”

ประโยคนี้คล้ายกับว่าพึมพำกับตัวเองมากกว่า

เธอเงยหน้าตามเสียงที่ว่าขึ้นมามองว่าอีกฝ่ายคือใคร

ไม่รู้จักแฮะ

เธอมองริบบิ้นสีขาวในมืออีกครั้ง มันมีลูกไม้ลวดลายอยู่ด้วย ก็น่ารักอย่างที่อีกคนว่าจริง ๆ นั่นแหละ

แต่มันจะเข้ากับเธอได้จริง ๆ น่ะหรือ?

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?“

เสียงหวานตามประสาผู้หญิงออกมาจากปากของเจ้าตัว แต่น้ำเสียงกลับราบเรียบจนคาดเดาอารมณ์ได้ยาก แต่มันก็ไม่มีความรู้สึกแง่ลบอยู่ในนั้นเลย

(ได้เลยค่ะ!)