(รร.เดียวกันทั้งที ออโต้ได้เล้ยสาว-- /ถูมือไปบวกก)

(มาขอเป็นคนนั้นที่บังเอิญเจอและคนที่ถามไถ่ว่านั่นแฟนเหรอคับ---)

(น่ารักจังอะเรา เพื่อนร่วมชั้นกันนี่นา--)

ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างเลย " ได้สิ!"

" แต่เราขอเรียกสึอุจังด้วยนะ? "

"ถ้าผมไปห้องพักครูตอนนี้.."

"เซนเซย์ในคาบต่อไปเข้าห้องมาไม่เจอผม...คงเสียใจน่าดูเลยนะครับ" มือข้างที่ว่างก็ปิดแก้มตัวเองดูกังว๊ลกังวล

"ผมไม่สามารถทำคุโรกิริเซนเฅย์เสียใจที่ไม่เจอตัวเองในคาบคณิตได้หรอก" และสมมติว่าคาบต่อไปเป็นคณิต---

"แหม เกรงใจอะไรกันล่ะฮะ"

จังหวะที่คุณคว้าแขนก็เป็นจังหวะที่เขาถอยหลังพอดิบพอดี ช่างเป็นภาพที่ดูคล้ายกำลังยื้อยุดอิแอ๊ะๆกันเบาๆเสียเหลือเกิน

"อิโต้เซนเซย์น่ะเป็นคนพิเศษสำหรับผม เพราะงั้นลายเซ็นต์กับโฟโต้ชู้ตที่อฟช.ยังไม่วางขาย ให้คนอื่นพร่ำเพรื่อไม่ได้หรอกนะค้าบ"

นักเรียนตัวดีพูดไปกระดึ๊บถอยไปทีละก้าว ยื้อกับคุณนี่แหละ-

"แล้วก็..."
สายตาช้อนขึ้นมานิดนึง

+

ในจังหวะเส้นยาแดงผ่าแปดจากเริ่มสายที่จะเป็นสายแล้ว..

สุดปลายถนนและสิ้นสุดของสายตา

ก็มีเสียงจอแจของเด็กผู้หญิงกรี๊ดมาตามลม ผสมเสียงของเด็กหนุ่มที่ใกล้เข้ามาทุกที

"ช้าาาาาก่อนนนครับ พี่คนสวยอย่าเพิ่งไปป!"