เขายิ้มเบาบาง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ เป็นช่วงเวลาที่ดีมาก ๆ เลยครับ“

ถึงจะเป็นแค่การพูดคุยไม่นานนัก แต่ก็ดีใจที่ได้คุยด้วยนะ

”ไว้พบกันใหม่นะครับ ติดต่อมาได้เสมอนะ“ โบกมือให้อีกคนน้อย ๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้าทำท่าจะจากไป

(ทางเราจบละค่ะะะ ขอบคุณนะคะ!)

เขามองทั้งสองคนเงียบ ๆ ก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อย

“ขอบคุณครับ”

รู้สึกเวลาผ่านไปไวอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเพิ่งเข้าร้านมาไม่นานนี้เอง

งั้นหลังจากนี้ไปไหนต่อดีนะ-?

(จบรูทคับผมมม ขอบคุณทุกคนมากเลยคับ 🙇‍♂️)

“ถ้าเป็นเขา…เหมือนก่อนหน้านี้จะเห็นที่ห้องอยู่นะครับ” ถ้าจำไม่ผิดนะ

หลังได้ฟังคนต่างโรงเรียนแนะนำตัวก็รู้สึกคุ้นชื่อขึ้นมาทันที จากนั้นทบทวนชื่ออีกฝ่ายในใจสองสามหน

เขาก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัวบ้าง

“ผมอาโอสึกิ ไคโตะครับ”

พอได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังหาคนอยู่ก็หันไปมองเซนะที่อธิบายรายละเอียดต่อ

“ผมสีเขียว ตาสีแดงงั้นเหรอครับ-?” แถมห้องเขาด้วย…หน้าตาของเพื่อนร่วมห้องคนนึงเด้งขึ้นมาทันที

“ใช่ คุริมุ โชวตะ รึเปล่าครับ?“

+

เขายิ้มตอบบาง ๆ

“เช่นกันครับ ติดต่อมาได้เสมอเลยนะครับ“ หมายถึงทุกเรื่อง จะคุยเล่นก็ได้เหมือนกัน เขาไม่ถือหรอก— แค่บอกไว้น่ะ

สายตาเหลือบมองเวลาบนจอก่อนจะเก็บใส่กระเป๋ากางเกง

“ไม่ทราบว่าหลังจากนี้ทาคุมิคุงจะทำเหรอครับ?”

ดวงตาสีน้ำเงินมองคนตรงหน้า— หลายครั้ง พอเจอกันแล้วได้เห็นท่าทีแบบนั้น ก็พลอยรู้สึกพิเศษขึ้นมา…เหมือนกับบรรยากาศรอบข้างมันสดใสกว่าปกติ…

แม้คำชวนหนนี้จะกะทันหันไปสักหน่อย…

เขายิ้มบาง ๆ

”ได้สิครับ กลับด้วยกันนะ“ ยินดีมาก ๆ เลยล่ะ

”มารอนานแล้วรึเปล่าครับ?“ เพราะไม่ได้นัดไว้ ก่อนหน้านี้เขาเลยไม่ได้รีบอะไรเสียด้วย—-

มองจอที่ถูกหันมาเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรอยู่สักพัก

“ผมโอเคแล้วครับ” ถ่ายมาชัด ไม่สั่น ภาพไม่แปลก…ก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว

ส่วนอยากถ่ายอะไรเพิ่มไหม— เขายังไงก็ได้เลยไม่ได้ตอบอะไร รอฟังความเห็นคนอื่น ๆ ก่อนดีกว่า

@rkmtomoyo.bsky.social

“ขอโทษที่ให้รอนะครับ” บอกกับแฟนสาว จากนั้นพูดกับอีกคน

“สวัสดีครับ บังเอิญจังเลยนะครับ คุณ…?” ถึงความจำดีแค่ไหน แต่กับคนที่บังเอิญเจอครั้งเดียวแถมผ่านมานาน ก็มีหลงลืมกันบ้าง

“ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอครับ-?”

ดวงตาสีน้ำเงินมองตามเสียงเรียก ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ แล้วโบกมือตอบเล็กน้อยเชิงบอกว่าเห็นแล้ว เขาเดินเข้าไปหา—

สายตามองคนข้าง ๆ เธอ…นักเรียนเซย์โจ? แถมหน้าตาแบบนั้นมัน…

เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเธอ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งคุ้นหน้าคนต่างโรงเรียนคนนี้มาก— ไม่นานก็คล้ายจะนึกออกแล้วว่าเคยเจอกันที่ไหน

+

หลังเก็บของเสร็จ เขาก็สะพายเป้และกระเป๋ากล้องใบเดิมเดินออกจากมาห้อง ในมือยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเช็คแจ้งเตือน

ไม่มีข้อความใหม่แฮะ…

ขณะกำลังคิดว่าจะส่งข้อความไปหา ก็เห็นเงาใครสักคนยืนอยู่หน้าห้องราง ๆ

พอเงยหน้าขึ้นมา ถึงเห็นว่าเป็นเจ้าของห้องแชทบนหน้าจอของเขานี่เอง

ขาก้าวไปหา

“เซนะครับ?”

เขาหันตาม มองมือถือที่ถูกยกขึ้นมา ก่อนจะขยับตำแหน่งตัวเองเล็กน้อยให้พอดีกับเฟรมภาพอย่างรู้งาน

เพียงยิ้มให้น้อย ๆ ไม่ได้โพสต์ท่าอะไรเป็นพิเศษ

@rkmtomoyo.bsky.social

“ขอบคุณครับ” เขากล่าวพร้อมกับใช้มือถือแสกนโค้ดบนหน้าจอ

หน้าโปรไฟล์อีกฝ่ายเด่งขึ้นมา เขากดเพิ่มเพื่อนก่อนจะลองส่งสติกเกอร์รูปวาฬไปอันนึง

“ผมลองทักไปแล้วนะครับ” แจ้งเตือนขึ้นไหม?

“ขอบคุณนะครับ”

เห็นคนตรงหน้าไถดูภาพต่อหน้าต่อตาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย พอได้ยินอีกฝ่ายพูดก็คล้ายจะนึกอะไรได้

“จริงสิ ผมอาโอสึกิ ไคโตะครับ ขอโทษนะครับที่แนะนำตัวช้าไปหน่อย” ทั้งที่ควรแนะนำตัวเป็นลำดับแรกก่อนขอช่องทางติดต่อกันแท้ ๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

ในเมื่อตกลงกันได้ ก็พากันเข้าไปในอควาเรียม บรรยากาศสลัว ๆ กับไฟประดับสวยงามตระการตา แต่ก็ให้ความรู้สึกสงบราวกับอยู่ได้สมุทร

พวกเขาเดินไปตามทาง พลางพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พบเจอเป็นครั้งคราว จนกระทั่งมาถึงแทงก์น้ำขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นไฮไลท์หลักของที่นี่

เขาเงยมองเงียบ ๆ ฉลามวาฬ กระเบน และฝูงปลาหลายตัวกำลังแหวกว่ายอยู่ในนั้น

“ใหญ่จังเลยนะครับ” ประทับใจจัง

(ขอสคิปให้เลยนะคะ 🙇‍♂️)

เขาอมยิ้มน้อย ๆ สีหน้าแทบไม่ต่างจากปกติ นึกตามพลางไล่ชื่อสัตว์ที่ถูกพูดถึงในหัว

แมวน้ำ เพนกวิน ฉลามวาฬ—

“แบบนั้นก็ได้นะครับ” ถ่ายภาพกับกระเบนน่ะ

“เหมือนว่ากระเบนจะอยู่ โซนกลาง ๆ— งั้นเราเดินไปตามทางกันก่อนแล้วกันนะครับ“ เขาสรุปความเห็น ไหน ๆ ความคิดก็ดูจะไปในทางเดียวกัน งั้นเดินไปเรื่อย ๆ เผื่อดูสิ่งที่คนอื่นสนใจระหว่างทางด้วยดีกว่า-?

+