(นี่เรารูทเยอะกันขนาดนี้เลยเหรอ(...) อยากแซวอะอันนี้55555 เห็นรูปก็จะหยอกเธอว่า รู้ได้ไงว่าฉันถอดเสื้อแล้วจะเป็นแบบนี้(ดูมัน) )

(5555555555 ทุกอันมีแต่รูทใกล้จบอะ แต่ได้ จ่ายเงินเสร็จก็แยกย้ายๆ)

(ได้เลย ก็คงไปส่งที่สถานีรถไฟตามแบบฉบับคนดีㅡ)

ระหว่างที่อีกคนกำลังพูดเตือนก็มองยิ้ม ๆ ไปด้วย

จนเธอพูดจบนั่นแหละ ถึงได้ตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

"ครับ ๆ ผมจะเชื่อฟังครับคุณครู😀"

"แต่อีกไม่กี่ปีก็ได้เปลี่ยนจักรยานเป็นรถยนต์แล้วนี่"
"ซื้อตอนนี้คงสายไปแล้วล่ะ"

หันไปสบตาทีนึง

"และฉันน่าจะสูงขึันได้อีกจริง ๆ ..." ถอนหายใจพรืดด้วย ยอมรับว่าส่วนสูงนี้ใช้ชีวิตลำบากในญี่ปุ่นเหลือเกิน ()

ได้ยินคำตอบเธอก็ขำ

"ได้ ๆ งั้นผมขออนุญาตใช้สิทธิ50℅เลยแล้วกัน"

ว่าแล้วก็จิ้มส้อมลงไป ตัดแบ่งพอดีคำแล้วเอาเข้าปากㅡ แต่คนนี้ไม่ได้ทำตาเป็นประกายวิ้งวับเหมือนเธอ

"หวานอะ" () แถมยังรีวิวทันที

(...) ถึงขนาดนี้ถ้ายังไม่เข้าไปคงดูใจร้ายแล้ว

สุดท้ายเลยเก็บมือถือตัวเองเข้ากระเป๋าแล้วก้าวยาว ๆ ไปหา

"โทริยะซัง" ยิ้ม
ทักเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นเธอเมื่อกี้()

"อยู่ชมรมอยู่ธนูเหรอเนี่ย"
ระหว่างพูดก็เอื้อมแขนค้ำหัวเธอ จับคันธนูทีเดียวก็เก็บเข้าชั้นเก็บของข้างบนเรียบร้อย

ใช้ความสูงบังเธอจากสายตาของผู้โดยสารคนอื่น

"เรียกว่าหาเหตุผลให้ตัวเองก็ได้ครับ"
หัวเราะเบา ๆ ยิ้มตาหยีคืนให้ด้วย

แต่คนนี้ตั้งใจแน่นอน ไม่ใช่รีเฟล็กซ์
ลักยิ้มโผล่ขนาดนั้น

"เพราะถ้าปล่อยไว้ ยังไงก็คงถูกคัดทิ้งใช่มั้ยล่ะ"

ทิ้งจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วมอง

"...แต่ก็เฉพาะอะไรที่คิดว่าน่าสนใจ"

"และต้องใช้ได้จริงด้วย🤫 เนอะโควไฮซัง?"

"น่าสนใจㅡ"

พูดถึงชุดแล้วก็เอียงหน้ามามองโควไฮซัง แล้วก็หยีตายิ้ม

"จริงครับ ที่ผมไม่ไปเช้าก็เพราะกลัวเบียดชุดสวยคนอื่นด้วยนี่แหละ"

พูดแล้วก็หันไปหยิบแอปเปิ้ลเพิ่มอีก แน่นอนว่าเลือกลูกที่มีรอยเหมือนเดิม

"เอาไปทำอาหารน่าจะดีครับ" ตอบง่าย ๆ

ระหว่างนั้นก็เลือกใส่ถุงและยื่นให้พนักงาน ก่อนจะหันมาเล่าเพิ่ม

"ผมมีความเชื่ออย่างนึงน่ะ"

"ว่ายิ่งช้ำ ยิ่งหวาน"

"เหมาะจะเอาไปทำอย่างอื่นดี"

/มีเสียงเหมือนคนหลุดหัวเราะเบาๆออกมาเมื่ออีกฝ่ายที่ตอนนี้กำลังพยายามอย่างหนักกับเกมทายปริศนาอยู่ แต่มันก็เป็นใครไม่ได้ยอกจากชายชาวต่างชาติที่มาด้วยกันกับเธอเนี่ยแหละ(...)/

/ถ้าได้ยินก็จะเห็นว่าเขามองอยู่โดยที่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้าของเขาแม้มันจะไม่ได้มากมายแต่ก็เห็นได้ชัดว่าต่างกับทุกทีที่ทำหน้าราบเรียบ(....)/

+

"อืมㅡ ก็คงเป็นไหว้พระปีใหม่ ?"
"แต่เช้าคนน่าจะเยอะ ผมคงไปสายหน่อย"

ถึงประโยคนี้ก็ถามต่อ แต่สายตาจ้องไปทางผลไม้อื่นบนชั้นวาง แล้วหยิบลูกที่มีรอยช้ำมาดู

"โควไฮซังจะไปไหว้พระรึเปล่าครับ"

"ดูจากเน็ตก็ทำได้เลย ?" หันไปเลิกคิ้วมองเลย "เจ๋งนี่😀"

ไม่ได้โฟกัสความยากง่าย เพราะแค่รูปประโยคก็ดูเซียนแล้ว (...)

"ไม่มีครับ" ส่ายหน้า ก่อนจะเอื้อมแขนไปตบเบาะนั่ง

"มันต้องปรับทั้งความสูงเบาะ ทั้งแฮนด์ให้พอดี"
"เลยคิดว่าเดินเอาก็ได้"

ปัญหาน่าเบื่อของคนขายาว

แน่นอนว่าคงมีคนลอบมองรุ่นพี่รุ่นน้องสองคนนี้ตั้งแต่เข้ามาในร้าน

เพราะคนนึงก็สูงเกินค่าเฉลี่ย อีกคนก็สวยเกินมาตรฐาน

แต่เซมไปซังก็ไม่มีกริยาอะไร ดูชินกับสายตาคนพอกัน ㅡยกเว้นตอนจับได้ว่าคุณพนักงานแอบส่องเธอ ทางนี้ถึงได้แกล้งยิ้มให้เขาตกใจเล่น

แต่ตอนที่หันมาตอบโควไฮซังก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอีกแบบ...

(เด็กคนนี้ขี้โกงจริงค่ะ🧎🏻 เห้อม)

"อืมㅡ" หมุนมือถือในมือเล่นทีนึง

แต่ในเมื่อมันทำหน้าที่ของมันแล้ว ก็เก็บใส่กระเป๋า

"ลงมือด้วยตัวเองก่อน พึ่งโชคทีหลังเนอะ"

ทวนประโยคที่โควไฮซังพูดก่อนหน้านี้ ตามด้วยรอยยิ้มกว้างโชว์ลักยิ้ม

"แต่ถ้าทำตามกติกาแล้วจะช่วยเพิ่มโอกาสสมหวัง เซมไปซังก็ทำเหมือนกัน"

"อีกอย่างㅡ องุ่นก็อร่อยดี😊"

พูดจบก็เลือกพวงที่ถูกใจส่งให้พนักงาน

"ขอบคุณค่ะ"

เห็นเขายิ้มตาปิดตาม ก็ทำด้วย

ส่วนในมือถือน่ะㅡค่อยว่ากันอีกที
ก็เลยขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่ไม่ได้ส่งอะไรกลับไป

ยังไงคนที่ส่งมาให้ก็อยู่ตรงนี้เนี่ยㅡ "เราชอบทำตามกติกามากกว่านะคะ"
"เพราะงั้นก็...อาจจะแค่กินองุ่นเฉยๆ" หัวเราะร่วนด้วย "ถ้ามันยุ่งยากมากคงไปพึ่งโชคจากอย่างอื่นแทนนี่สิ"

"จริงเหรอเนี่ย" ทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

อาจเพราะเผลอติดฟีลเตอร์เซนเซย์แบบตัวเล็กตัวน้อย เลยนึกภาพว่าที่ครูอนุบาลเคยมีประสบการณ์รัก ๆ ใคร่ ๆ ไม่ออกㅡ

"...ผมเองก็คิดว่าตอนนี้ตัวเองก็มีช่วงเวลาที่ดีนะ"

ยิ้มกลับ

เก่งมาก เพราะความจริงแกล้งทำให้พิรุธกว่าเดิม(...)

"ยังไงก็ช็อกโกแลตวาเลนไทน์นี่"

พูดหน้าตาเฉย หัวเราะหึหึใส่คนเลิ่กลั่กด้วย

พอดีกับที่เข็น(?)เพื่อนมาถึงหลังตึกเรียบร้อย

แต่เหมือนว่าจะมีคนยืนอยู่ก่อนแล้ว

เป็นสาวน้อยคนหนึ่งㅡ

"..."

หลบกลับมาหลังกำแพงทันที แถมไม่หลบคนเดียว พาเธอหลบมาด้วย

คนยืดเส้นก็บิดแขนให้เธอศึกษา(?)เต็มที่

"นิดหน่อยแปลว่า ㅡดูได้สินะ😀"

พูดแล้วก็เดินตามเธอไป ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง เว้นระยะห่างในแบบที่ยังมองเห็นรายละเอียดของรูป

"ไว้ฮานะโอกะซังเริ่ม 'มากกว่านิดหน่อย' ก็บอกแล้วกันครับ" (...)

พยักหน้าแล้วทำมือ👌🏻

แค่ของกินไม่กี่ชิ้น เลยไม่ได้ทำสุภาพบุรุษถือของให้

เพราะยังไงก็แยกกันจ่าย

"เสร็จนี่แล้วฮานะโอกะซังไปไหนต่อเหรอ"

พูดระหว่างเดินไปจ่ายเงิน
"เตรียมของคริสมาสต์ ?"

และนายคนนั้นก็รับโอกาสㅡ

ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องไปต่อ แต่ถามเธอกลับ

"ฮานะโอกะซังกลับทางไหนครับ"

"เดี๋ยวไปส่งเธอก่อนค่อยแยกไปดีกว่า"

มองรอบ ๆ ตามเธอ

"กลัวเปลี่ยนจากฉันโดนพี่สาวรุม เป็นเธอโดนกลุ่มผู้ชายหลี น่าจะอันตรายกว่านะ"

"ผมตั้งใจกับทุกอย่างอยู่แล้ว" ยิ้มม

"ㅡแล้วคุรากะซังละครับ มีแฟนรึยัง"

สบโอกาสก็ย้ายหัวข้อไปที่อีกคนทันที (...)

มือยกขึ้นกอดอก เอนตัวไปจ้อง

"ในฐานะรุ่นพี่ก็ได้ครับㅡ คุณว่าตัวเองใช้ชีวิตวัยรุ่นคุ้มรึยัง"

"ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ"

เห็นรีแอคอีกฝ่ายก็ยิ้มจนตาปิด

"รู้สึกผิดเลยเนี่ย ถ้าต้องแย่งเธอชิมซักคำ"

หัวเราะ ก่อนจะหยิบส้อมของตัวเองมาหมุนเล่น

"หลังตึกก็ได้"

ระหว่างเข็น(?)เธอไป ก็หลุบตามองเล็กน้อย แต่ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้ายิ้ม ๆ นี้ออก

"ของเธอเป็นช็อกโกแลตตามมารยาทเหรอ"

"หรืออยากสารภาพรักด้วย ?" เพราะรู้ว่าไม่ใช่ถึงได้แกล้งยิ้มแซวไปหนึ่ง