เมื่อกี้เขาบอกว่ายืมสินะ ไม่ได้การแล้วต้องแก้สถานการณ์

"นี่คิเซกิ นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องกินขนมปังนี่ นั่นสินะ... จะเล่าให้ฟังก็ได้ ฉันไม่เคยกินอาหารของโรงเรียนเลยเพราะฉันต้องให้เงินน้องชาย เมื่อวานฉันก็ต้องเปลี่ยนโซ่จักรยานไม่งั้นจะมาโรงเรียนไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปซื้อมังงะก่อนที่มันจะหมด และแมวฉันก็ทำของเล่นพัง เงินเก็บฉันก็เอาไปหมุนกาชาจนหมด..."

ชักแม่น้ำทั้ง5ด้วยหน้าตาน่าสงสาร

พอเห็นท่าทีของเขาดูจะไม่ปฏิเสธก็ตกใจนิดหน่อย

แต่เมื่อกี้หมอนี่พูดว่าแค่งั้นเหรอ!?
^ตกใจตรงนี้มากกว่า

"ถ้านายใจดีขนาดที่ให้1000เยนฉันก็ไม่ติดนะ"

สีหน้าชั่วร้ายเริ่มเผยออกมาโดยไม่รู้ตัว

"เหวอ ตกใจหมดเลย!"

ฟุบุกิสะดุ้งเล็กน้อยเพราะจิตหลุดไปไกลแล้ว แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมห้องตัวเองไม่ใช่ใครที่ไหนก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา

"คิเซกิ...นายพอจะมีสัก200เยนให้ฉันมั้ย"

(มาเรยค่ะ เสี่ยvsมิจจี้😎😎)

"เหวอออ อย่าโยกรถสิ จะไปแล้วนะ!"

และในขณะที่ออกแรงถีบนั้นเจ้าก้อนเกรี้ยวกราดก็วิ่งมาตัดหน้าทำให้รถล้มหน้าทิ่มพื้นกันหมด

"ให้ตายสิ ಠ⁠︵⁠ಠ เพิ่งซ่อมแท้ ๆ "

ลุกขึ้นไปดูรถจักรยานสุดรักแทนที่จะไปดูคนซ้อน(???)

เห็นว่ามีสาวน้อยวิ่งขอความช่วยเหลือ และตัวเองก็ปั่นจักรยานอยู่แถวนั้นพอดีเลยขี่ไปจอดดักทางข้างหน้า

“ขึ้นมาเลย…พี่สาว”

ยิ้มติดแอ็คไป1