(สวัสดีค่ะ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ🥹 ไม่ทราบว่าทางนั้นยังสะดวกต่อรูทนี้อยู่มั๊ยคะ?)

(ไม่เป็นไรเลยค่ะ ทางเรายังสามารถเล่นต่อได้เรื่อยๆ ค่ะ เพียงแต่หลังหลังจากนี้อาจจะแอคทีฟช้าลง

หากทางนั้นไม่สะดวกยังไงก็สามารถเปลี่ยนเป็นโคแทนได้นะคะ 🫶🏻)

(ขอบคุณเช่นกันค่ะ! และขอโทษที่ทางเรามาๆหายๆ ด้วยนะคะ🥹)

พากันเดินออกจากร้าน มองเด็กสาวตรงหน้าสลับกับของในถุงกระดาษเล็กน้อย

"เรื่องเล็กน้อยค่ะ อีกอย่างเราก็อยากไปดูสินค้าใกล้ ๆ ด้วย"

"ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้พบกันใหม่นะคุณนัตสึมิ"

ผงกหัวให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการกล่าวลา

คลี่ยิ้มบางๆ "อื้อ ต้องเหมาะมากแน่ ๆ"

พี่พนักงานเดินเข้ามาถามสองสามคำก็รับแว่นกันแดดจากคุณไปทำการห่อแพ็คให้อย่างดี

ไม่นานนักถุงกระดาษที่ด้านในบรรจุกล่องแว่นตาและของแถมก็ถูกวางลงบนเคาน์เตอร์

'ทั้งหมด 12,xxx เยนค่ะ'

(ขอบคุณเช่นกันค่ะ และต้องขอโทษด้วยที่ทางเรามาๆหายๆ บ่อยนะคะ🥲)

คลี่ยิ้มน้อยๆ พร้อมค้อมหัวขอบคุณอีกฝ่ายเล็กน้อย

"เราต่างหากที่ต้องขอบคุณ"

"ขอบคุณที่ให้โอกาสเราได้ให้คำแนะนำค่ะ

"ถ้ายังไงวันนี้เราขอตัวก่อนนะคะ ไว้พบกันโอกาสหน้าค่ะ"

เห็นว่าใกล้ครบชั่วโมงการเล่นรอบของตัวเองแล้วเลยเริ่มกล่าวลาอีกคน

นอกจากคิ้วที่ลู่ลงกับสายตาที่มองออกไปด้านนอกก็เหมือนจะไม่มีท่าทีอย่างอื่นให้เห็นนะ อาจให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเด็กสาวที่น่าเบื่อคนนึงเลยล่ะ

"คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษเราเลยค่ะ เราอาจจะมองคนพลาดเอง"

"ถ้ายังไงให้เราค่อยๆ เรียนรู้และทำความเข้าใจคุณใหม่ที่ละเรื่องเป็นยังไงคะ?"

"ที่รู้สึกว่าแปลกอาจเป็นเพราะคุณไม่ชินก็ได้นะคะ อาจจะต้องลองสวมบ่อยๆ"

🤔

"เราไม่แน่ใจว่าคุณนัตสึมิอยากจะนำไปมอบให้ใคร หรือเขาเป็นคนแบบไหน แต่คิดว่าสีดำน่าจะดีกว่าค่ะ

หยิบแว่นทั้งสองสีมาดูไม่นานก็วางแว่นตากรอบดำลงบนมืออีกฝ่าย และวางอีกสีคืนที่โต๊ะ

"สีดำแมตช์กับเสื้อผ้าได้ง่ายกว่า แล้วก็ดูเท่แบบคลาสสิคหน่อยๆ ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีค่ะ 🙂"

/มองปริบๆ/... เข้าใจเลยค่ะ

ไม่ว่าจะตอนที่แสงแดดส่องผ่านในช่วงกลางวัน หรือ กระทั่งยามค่ำคืนที่มีแสงจันทร์ ...

ภาพบรรยากาศแบบนั้นก็ชวนให้หลงใหลมากจริงๆ

"ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก" 😫💦

"เราแค่รู้สึกว่าประโยคเมื่อครู่สามารถตีความได้สองแบบน่ะค่ะ อย่างเช่น... "

ยกนิ้วขึ้นมาประกอบระหว่างที่อธิบาย

"1. จะเล่นสเก็ตเป็นเพื่อนเราในวันนี้ และตั้งใจเล่นในส่วนของวันนี้ให้ดีที่สุด"

"2. หลังจากนี้จะเล่นสเก็ตเป็นเพื่อนเราอีก จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจในการฝึกเล่น และยังคงเล่นต่อไปอีกเรื่อยๆ จนกว่าจะเล่นเป็น"

ค่อยๆ ลดมือลง "ประมาณนี้น่ะค่ะ"

"เอ๊ะ.. ไม่มีนะคะ—"

ส่ายหน้าประกอบนิดๆ ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย

"อะ คงเป็นเพราะคำถามเมื่อกี้ทำให้คุณไม่สบายใจรึเปล่านะ?" 💦💦

ลองถามกลับเพื่อความแน่ใจ

"จดจำได้ตลอดกาลงั้นหรอ?" ทวนคำของอีกคนเบาๆ

"ตราบใดที่คุณรักษาบาลานซ์ได้ดีก็จะไม่มีวันล้มลงค่ะ"

สายตาทอดมองตรงไปด้านหน้า ครุ่นคิดบางอย่างในใจเงียบๆ

"ขอถามอีกคำถามได้มั๊ยคะ?"

"ที่บอกว่าเล่นสเก็ตเป็นเพื่อนนี่หมายถึงแค่เฉพาะวันนี้ หรือว่ารวมครั้งถัดๆ ไปหรอ?"

"นอกจากนี้เรายังคิดอีกว่า การที่คุณคาเมะทานิเลือกที่จะแบ่งปันพื้นที่ตรงนั้นและร่วมสร้างสรรค์ผลงานกับคนที่มีความชอบแบบเดียวกันเป็นเรื่องที่วิเศษและยอดเยี่ยมมากจริงๆ"

อาจจะฟังแล้วดูเหมือนคำพูดยกยอปอปั้นไปสักหน่อย แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคำพูดจากใจจริงทั้งสิ้น

หืมม??

"อืม ถึงแม้จะเป็นเพียงกลุ่มเล็ก ๆ แต่ก็คงเต็มไปด้วยเรื่องราวและความทรงจำมากมายอย่างแน่นอน"

"เราคิดว่างานอดิเรกของคุณฟังดูแล้วน่าสนุก และค่อนข้างท้ายทายมากทีเดียว..."

ครุ่นคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะพูดเสริม

"อีกทั้งก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครนึกอยากจะทำก็ทำได้ เพราะนี่เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยทั้งความรัก ความทุ่มเท รวมถึงความสามารถเฉพาะตัวของแต่ละคนมากพอสมควร"

+

"ชมรมกรีฑานั่นเอง"

พินิจมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

"สดใสและน่ารักมากค่ะ" ยิ้มบาง

"ถูกใจจริง ๆ หรอ? ตอนแรกเราคิดว่าคุณไม่ได้อยากซื้อซะอีก" คาดเดาจากการที่เห็นเธอละงเลนอกร้านเมื่อสักครู่

"ในเน็ตบอกว่าเป็นร้านยอดนิยมน่ะค่ะ"

นอกจากแนะนำชื่อร้าน อาซานะก็ไม่ได้เดินเข้าเข้าร้านไหนเป็นพิเศษ ปล่อยให้โชได้มองสำรวจและเลือกร้านที่ตัวสนใจ

แน่นอนว่าในระหว่างนั้นไม่ได้พูดขัดสมาธิแต่อย่างใด

หลังจากได้ฟังก็รู้สึกว่านี่มันเกินความคาดหมายไปมาก เพราะไม่คิดว่าอีกคนจะเป็นนักแต่งเพลงเสียได้

นัยน์ตามีความชื่นชมปรากฎแต่น่าเสียดายที่เธอชมคนไม่เก่ง จึงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไป

"เป็นนักแต่งเพลงด้วยหรอคะ?"

"ดูท่าแล้วคุณคาเมะทานิคงรักเสียงเพลงมากแน่ๆ ถึงได้มีสตูดิโอส่วนตัวด้วย"

แอบคาดเดาเอาว่า หรือทางบ้านจะทำธุรกิจเกี่ยวกับค่ายเพลงอะไรแบบนั้นรึเปล่านะ ? 🤔

/พยักหน้ารับนิดๆ พร้อมชวนเธอเดินไปทางสวนสาธารณะเซย์โจว/

คุณอิโรฮะมีสถานที่ไหนที่ชอบ หรืออยากจะไปเดินเล่นเป็นพิเศษมั๊ยคะ?

มองอีกคนปริบๆ (' ',,

ไม่คิดว่าจะถูกชมมากขนาดนี้

"ขอบคุณค่ะ เราคิดว่าคุณเองก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน"

ระบายยิ้มนิดๆ เอนศีรษะเล็กน้อย

"งานอดิเรกของเราค่อนข้างจำเจน่ะค่ะ ส่วนใหญ่แล้วเราจะเล่นอินไลน์สเกต"

"หากวันไหนที่เบื่อก็จะเปลี่ยนมาเป็นสเก็ตน้ำแข็งแทน... ที่นอกเหนือไปจากนี้ไม่มีแล้ว"

"ทางคุณคาเมะทานิล่ะ?"

พักหายเหนื่อยครู่หนึ่งก็กลับไปหาคุณด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"เป็นยังไงบ้างคะ"
"เห็นแบบนี้แล้วคุณคาเมะทานิ พอจะมีกำลังใจในการฝึกซ้อมเพิ่มขึ้นมั๊ย?"