ริรินะกดหัวคิ้วลงและเบ้ปากเล็กน้อยให้กับ(คนใน)โทรศัพท์มือถือ ก่อนจะกดส่งสติกเกอร์กระต่ายหน้าตาน่ารักที่กำลังทำท่าโมโหกลับไป

ไม่นานเกินรอนัห คนที่เพิ่งจะส่งข้อความมาก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตามเวลาอย่างที่เขาพูดจริง ๆ

“ ฮึ มาตรงเวลาก็ดี “

ยิ้มแป้นจนน่าหมั่นไส้

แต่ก็ทำให้อดยิ้มขำตามไม่ได้

” ไปร้านที่ส่งให้เมื่อวันก่อนก่อนแล้วกัน ริรินะยังไม่ได้กินมื้อเย็นมาเลย “

เริ่มจะหิวขึ้นมานิดหน่อย

🎆 #RKM_HNY2025

เสี่ยงเซียมซี

เขย่าเซียมซีประจำปี ในเมืองมิฮานาดะถ้าเกิดได้ดวงดีก็จะเก็บไว้กับตัวจนหมดปีใหม่ แต่ถ้าดวงไม่ดีก็มักจะมัดทิ้งไว้ที่ศาลเจ้า เป็นความเชื่อที่มีมาตั้งแต่โบราณ

ศาลเจ้าคาเซะคาวะ: มีใบเซียมซีเป็นภาษาญี่ปุ่นและอังกฤษ
ศาลเจ้าฮานะโคว: มีแค่ใบเซียมซีภาษาญี่ปุ่น
เขย่าครั้งละ 100 ¥

th.shindanmaker.com/1229136

พอได้รับข้อความก็เปิดแชทอ่านทันที

[ สีขาวทั้งตัวเลย ]

ทั้งตัวจริง ๆ ตั้งแต่เสื้อโค้ท กระโปรงยาว ผ้าพันคอ รวมไปถึงรองเท้าแล้วก็กระเป๋าถือ เรียกได้ว่าถ้าหิมะตก ริรินะคงจะกลืนไปกับหิมะ

[ โทระมาช้ากว่าแท้ ๆ ควรจะเป็นฝ่ายตามหาริรินะสิ ! ]

กดส่งไปก็พยายามยืดตัวชะเง้อหน้ามองหาเป้าหมายท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่าน ใครจะไปตะโกนเรียกกันล่ะตาบ้านี่ แบบนั้นน่าอายออกจะตายไป

✧ ･ ｡･:･ﾟ: MENU ･ﾟ ★｡･ ｡･:･ﾟ

✧ คุกกี้ 400￥
สุ่มการ์ดอวยพร : th.shindanmaker.com/1228498
✧ Mini Canvas Art 1800 ￥
สำหรับผู้ที่ต้องการเขียนคำอวยพรด้วยตนเอง ทางบูธเตรียมกระดาษโน๊ตและปากกาสีไว้ให้ จะเขียนคำอวยพรมอบให้กับคนในบูธหรือคนอื่นๆ ที่ต้องการมอบให้ก็ได้เช่นกันนะ (ू•ᴗ•ू❁)

ตอนแรกคิดว่าเธอจะไปตามพนักงานมาให้ แต่เห็นลงทุนปีนเองแบบนี้ก็เล่นเอาซะริรินะอึ้งไปแปบนึง

“ น- นี่ ปีนแบบนั้นมันจะดีเหรอ… ”

เพราะกังวลว่าเธอจะตกลงมา หรือไม่ก็ถูกพนักงานที่อาจจะเดินมาเห็นต่อว่าเอา แบบนั้นริรินะคงรู้สึกผิดมาก ๆ

แต่ก็ทำได้แค่เอ่ยเรียกเด็กสาวเรือนผมสีเขียวคนนั้นเบา ๆ เท่าที่เสียงของตนจะเปล่งออกไปได้

พยักหน้าหงึก ๆ ในใจรู้สึกตื่นตาตื่นใจสุด ๆ ถึงสีหน้าจะไม่ดูเหมือนแบบนั้นก็เถอะ

“ งั้นถ้าเป็นอันนี้..? น่าจะเหมือนนัทแครกเกอร์ของจริง ”

หยิบของตกแต่งรูปตุ๊กตานัทแครกเกอร์ ขนาดตัวประมาณฝ่ามือของริริเองที่วางอยู่ใกล้ ๆ ต้นคริสมาสขนมหวานก่อนหน้าขึ้นมาดู

” ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะโชคดีแล้วใช่ไหม “

เอียงศีรษะ เอ่ยถามตาใส

“ ริริรู้จักเพราะดูบxร์บี้ ”

ตอบไปตามตรง น้ำเสียงนิ่งเอ่ยพูดช้า ๆ พอจบประโยคก็เงียบไปเหมือนกำลังเรียบเรียงคำพูดในหัว

“ ก็เลยสนใจนิดหน่อยเฉย ๆ “
“ มันช่วยเรื่องโชคดีเหรอ ? ตุ๊กตานัทแครกเกอร์น่ะ ”

ถามกลับไปตาใส

พอโดนสบตาเข้าก็เป็นฝ่ายหลบตาไปก่อน ริรินะมองของในมือทั้งสองข้างอย่างชั่งใจอีกครั้ง

“ นั่นสินะ อันที่มีมาการองก็น่ารักกว่าจริง ๆ น่ะแหละ.. “

พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะวางอีกอันที่ไม่ได้เลือกวางคืนที่เดิน

“ ที่มันเป็นขนมเพราะว่ามันน่าจะได้แรงบันดาลใจจากนัทแครกเกอร์น่ะ ”
“ ยูทสึกิ—รู้จักไหม ”

ค่อยยังชั่วที่ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ของริรินะไม่ได้ทำให้เด็กสาวตรงหน้าไม่สบายใจ มิหนำซ้ำยังชวนคุยเพิ่มอีก

“ จริงเหรอ งั้นรบกวนด้วย... ” ได้ยินที่อีกฝ่ายเสนอตัวช่วยก็รู้สึกดีใจขึ้นมา ถึงจะยังหน้านิ่งอยู่แต่ตาเป็นประกายขึ้นมาทันทร จึงเผลอตอบกลับไปอย่างไม่ทันคิด

“ ...นะคะ ”
ด้วยความเคยชินที่ไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้าก็เลยเผลอพูดแบบปกติไปซะได้

“ อยากได้อันที่เป็นนางฟ้า ”
“ - ค่ะ ”

เจ้านกนั่นเป็นโคมไฟเหรอเนี่ย น่ารักจังแฮะ

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

ริรินะหยิบต้นคริสมาสจิ๋วลักษณะคล้ายขนมหวานที่ทำจากเรซิ่นที่ตนเองยืนเลือกอยู่ก่อนหน้านี้มาให้อีกฝ่ายดูไปด้วย

“ กำลังเลือกสองอันนี้อยู่... ”
“ มันน่ารักทั้งคู่เลยก็เลยเลือกไม่ได้ซักที “

“ .... ”

เผลอกลั้นหายใจไปแปบนึง ดวงตากระพริบปริบ

ทำไงดีล่ะ โดนชวนคุยซะแล้ว ปฏิเสธไปดีไหมนะจะได้ไม่ถูกถามต่อ แต่ถ้าปฏิเสธไป เธออาจจะรู้สึกเหมือนโดนหักหน้าหรือเปล่า

แต่อยากมีเพื่อนเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอริรินะ คุยต่อสิ !

ทั้งหมดนั่นเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที ก่อนที่ริรินะจะหลบสายตาไปทางอื่นแล้วพยักหน้าตอบรับเบา ๆ

“ ค- ค่ะ ”
“ แต่ว่า...หยิบไม่ถึง ”

และก็ตอบได้แค่เท่านั้นแหละ

( ได้ค่า )

” อะ- “

ถึงแม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งจนดูไม่เหมือน แต่เห็นได้ชัดเจนว่าเธอตกใจมากจากการที่เธอสะดุ้งเฮือกจนตัวโยน ก่อนจะหันขวับไปมองอีกคนทันที

“ ยูทสึกิ... ”
“ ตกใจหมดเลย ”

พอรู้ว่าไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน เด็กสาวจึงหันกลับไปมองของที่ตัวเองเลือกดูอยู่เมื่อครู่

“ กำลังดูของไปตกแต่งบ้านนิดหน่อย “
” ยูทสึกิล่ะ มาซื้อของเหรอ “

ตอบทั้ง ๆ ที่ไม่ได้หันไปมองหน้าคู่สนทนา

อย่างที่คิด ริรินะสนใจเจ้าสิ่งนั้นจริง ๆ แต่ประเมินด้วยสายตาอย่างเดียวก็รู้ว่าต่อให้กระโดดคว้าก็ไม่ถึง

จังหวะเดียวกัน ก็เผลอหันไปเห็นเด็กสาวในชุดเครื่องแบบโรงเรียนเดียวกันที่เดินเข้ามาในบริเวณใกล้ ๆ จนเธอน่าจะรู้ตัว

” ... “

แย่ละ

ริรินะเหงื่อแตกในฤดูหนาว ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่มือกำเข้าหากันแน่นเชียว

เพราะไม่รู้จะทำยังไงก็เลยรีบก้มหัวให้น้อย ๆ เป็นเชิงขอโทษที่เผลอมอง(?)

( บวกได้แต่*แนะนำ*ให้เนียนรู้จักคับ หรือถ้าอยากวัดใจ(?)ก็สามารถมาทักในฐานะคนแปลกหน้าได้ 🙂‍↕️ )