รู้ตัวอีกทีเจ้ากระดาษที่ตั้งใจดูอยู่ก็ลอยหายไปกับสายลมประจำวันไปเสียแล้ว จะวิ่งไปคว้ามันก็ไม่มีทางตามทันอย่างแน่นอน

เด็กสาวสองคนได้แต่มองตามทิศทางของลมตาละห้อย หันกลับมามองกันและกันยิ่งหนักไปกว่าเดิม

“ อ่า . . . ไอนะจังยังจำลิสต์ได้อยู่รึเปล่านะ “

Rinna 🫧 : ใกล้เปิดเทอมแล้วต้องสักหน่อยแล้วล่ะ ! เถ้าแก่ ขอจองพรุ่งนี้ช่วงบ่าย ๆ แล้วกัน !

Rinna 🫧 : คุณเจ้าของร้าน สีฟ้าอ่อนยังเหลือเยอะรึเปล่าน่ะ !

“ ถ้าบอกว่าวิ่งจากบ้านมาถึงสวนสาธารณะจะเชื่อรึเปล่า ? ”

ความตั้งใจแรกคือการแกล้งพูดหยอกเสียด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนตัวเธอเองจะกลั้นขำไม่ได้เท่าไหร่จนเผลอหลุดออกมาเล็กน้อย

“ ที่จริงเดินเล่นเฉย ๆ น่ะ

ไอนะจังมาซื้ออะไรหรอ ? ”

“ ไม่เห็นต้องโคอิซูมิซังอะไรนั่นเลย เรียกรินนะก็ได้ !

โถ่ คาตาริคุงให้มาทั้งทีจะทิ้งได้ยังไงกันล่ะ “

มือเรียวหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง พลิกไปพลิกมาสำรวจเล็กน้อยก่อนจะกัดเข้าไปประมาณครึ่งนึง ใบหน้าน่ารักฉายแววอร่อยอย่างเห็นได้ชัด

“ โห อร่อยมากเลยนะเนี่ย

นี่ ขอซื้อต่อได้มั้ย ! “

Rinna 🫧 : แน่นอนว่าก็ต้องตื่นเต้นน่ะซี่ จะได้เจอคนใหม่ ๆ เย้อะเลย ! (*≧∀≦*)