ส่งคำขอโค้ดจนลืมไปเลยว่าเคยขอค่ะ55555๕555๕5

Author's note : พอพูดถึงวันเกิดอิโอริแล้วเราก็อยากให้มูจังเป็นคนที่มาอวยพรวันเกิดให้เขาเป็นคนแรก เป็นทั้งแม่ทั้งอาจารย์ทั้งยังรู้จักธรรมเนียมฉลองวันเกิดแบบยุคปัจจุบันด้วยแต่พอดียุคนี้ไม่มีเค้ก5555 พอคิดไปคิดมาไม่ว่ายังไงก็อยากจะเปิดฟิคด้วยมูจังบุกบ้านลูกๆจริงๆค่ะ!(???)

HBDอิโอริคุง🥳🎉 พ่อพระเอกเนื้อหอมแต่ข้ารักวิถีแห่งดาบของเรา55555 หวังว่านายในโลกนี้จะอายุยืนยาวนะ (แค่ก–)

"เตรียมตัว..."

'ใช่ ไม่จำเป็นหรอก นั่นก็เพราะว่า–'

""เริ่มประลองได้!""

'เพราะว่าจะต้องมีโอกาสเช่นนี้อีกแน่นอน'

— จบ —

นักดาบชุดขาวทำหน้ามุ่ยแล้วอัญเชิญดาบในฝักวารีของตนออกมา อิโอริเองก็ชักดาบคู่ออกมาเช่นกัน

"ข้า ผู้ถูกเลี้ยงดูโดยมิยาโมโตะ มุซาชิ และศิษย์เอกแห่งสำนักนิเท็นอิจิริว มิยาโมโตะ อิโอริ ซาดัทสึกุ ขอท้าประลองท่าน"

"...เราขอตอบรับการประลองนี้"

'เซเบอร์ยังไม่เปิดเผยนามของตนเองอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่จำเป็นหรอก...'

"วันนี้เป็นวันฉลองของเจ้า เราก็จะให้โอกาสที่พิเศษมากๆกับเจ้าก็แล้วกัน"

"?"

"โอกาสที่จะได้ประลองดาบกับข้ายังไงล่ะ"

"บอกมาตรงๆเถอะว่าเจ้าหาของในตลาดที่เหมาะกับข้าไม่ได้"

หน้าของเซเบอร์ขึ้นสีจากการหยอกกลับของมาสเตอร์

"เงียบน่า! ใครจะไปวิ่งหาของให้เจ้ากัน แล้วเจ้าชอบหรือไม่ชอบกันเล่า!"

"ชอบสิ ได้ประลองกับนักดาบฝีมือดีอย่างเจ้าย่อมเป็นเกียรติของข้า"

เด็กสาวหัวเราะคิกคักในขณะที่พี่ชายเจ้าทุกข์กลอกตาใส่ อิโอริเปิดประตูบ้านออกมาตามเสียงเรียกของผู้รับใช้ประจำตัว

"มีอะไรล่ะเซเบอร์"

"มานี่"

ไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตอบรับคำขอ เซเบอร์ฉุดแขนของอิโอริให้วิ่งตามมาโดยไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม ตลอดทางมีเพียงเสียงรองเท้าไม้กระทบพื้นดิน

และปลายทางที่มาถึงคือลานกว้างกลางป่า

"น่าจะไปหาของให้ท่านพี่หรือเปล่าคะ แต่เดี๋ยวคุณเซเบอร์ก็กลับมาเองแหละค่ะ ท่านพี่เป็นห่วงหรือคะ✨"

"...เก็บแววตาแบบนั้นของเธอไปเลยนะ"
.
.
.
"นี่ก็พระอาทิตย์ตกแล้วนะคะ คุณเซเบอร์ยังไม่กลับมาเลย"

"อิ—โอ—ริ—!!!!!! ออกมานี่หน่อย!!!!"

"พูดถึงก็มา เดี๋ยวพี่กลับมานะคายะ"

"ค่า เชิญใช้เวลาสองต่อสองให้คุ้มค่านะคะ"

"เดี๋ยวเถอะ"

บ้านหลังเล็กเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและหยอกล้อไปมาเบาๆจากทั้งสองคน คายะสางผมของอิโอริใหม่แล้วมัดใหม่เป็นทรงหางม้าต่ำ เด็กสาวเอียงคอซ้ายขวาสังเกตผลงานใหม่ของตน เมื่อพอใจแล้วเธอก็ยิ้มแป้น

"เท่านี้พี่จ๋าก็สวยสู้คุณเซเบอร์ได้แล้วค่ะ"

"ใครบอกเธอว่าฉันอยากสวยกันเจ้าน้องสาวตัวแสบคนนี้นี่  แล้วเซเบอร์ไปที่ไหนเสียแล้วล่ะ?"

ว่าแล้วกล่องสีดำวาววับก็ได้ที่อยู่ใหม่ข้างหน้าแท่นวางดาบ มุซาชินั่งทานข้าวเช้าและพูดคุยหยอกล้อกับลูกเลี้ยงทั้งสองอยู่อีกสักพักก่อนจะขอตัวกลับไปยังโยชิวาระตามเดิม

"พี่จ๋า จริงๆแล้วหนูก็มีของให้พี่นะ"

ในมือของน้องสาวมีเชือกถักอยู่เส้นหนึ่ง

"เชือกผูกผมหรือ คายะยังทำอะไรพวกนี้เก่งเหมือนเดิมเลยนะ"

"อื้ม! หนูถักเส้นนี้เองกับมือเลยนะ ดังนั้นหันหลังมานี่แล้วให้หนูผูกผมให้ใหม่ซะดีๆ"

"เข้าใจแล้วๆ"

"เพราะไม่ว่าจะเจออิโอริคุงกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็เห็นแต่ใส่เสื้อตัวเดิม ฉันก็เลยขอให้ดายุเลือกเสื้อผ้าใหม่ๆมาให้ค่ะ!"

"อาจารย์ ข้าเป็นโรนิน เสื้อผ้าพวกนี้ไม่นานก็จะต้องเสียหายอย่างแน่นอน แบบนั้นจะไม่เสียของหรอกหรือ"

"คิดมากน่าอิโอริคุงของพวกนี้ให้แล้วไม่รับคืนหรอกนะ ดังนั้นยอมรับไว้ซะดีๆ"

"...ขอบพระคุณอาจารย์"

ดวงตากวาดมองรวดเร็วดั่งหัวคิด อีกครึ่งของกล่องไม้บรรจุด้วยขาตั้งวางดาบสีนิล กล่องไม้เล็กใส่ขนมราคาแพง และ...เสื้อผ้าอีกสามชุด???

"ท่านพี่คะ เสื้อพวกนี้ทำจากผ้าคุณภาพดีเลยนะ"

"ไหน ดายุให้เสื้อผ้าใหม่เจ้าหรือ ให้เราดูด้วยสิอิโอริ"

รอยยิ้มบางๆของมุซาชิในตอนนี้ไม่ว่าผู้ใดได้เห็นก็คงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นแววตาของพ่อแม่เวลาเป็นห่วงลูกเป็นแน่

ครึ่งหนึ่งของกล่องมีชุดทำความสะอาดใบดาบชั้นเยี่ยม อุปกรณ์เวทจำนวนหนึ่ง และเชือกซานาดะฮิโมะสีดำเลื่อมทองหรูหราอีกกำนึง ไม่ต้องรอให้เจ้าตัวบอก อิโอริก็รู้โดยทันทีว่านี่เป็นของที่อาจารย์หามาให้อย่างแน่นอน

'หากตามคำบอกของอาจารย์แล้ว อีกครึ่งหนึ่งคงเป็นของจากทาคาโอะ ดายุ– หืม??'

มุซาชิหย่อนกล่องใบใหญ่ลงบนตักของลูกศิษย์ที่ทำท่าทางเก้ๆกังๆสำรวจกล่องสีดำด้วยความสงสัย

"ลองเปิดออกดูสิอิโอริ"

"ใช่แล้ว เปิดดูเลยค่ะท่านพี่!"

"พวกเธอสองคนนี่นะ..."

สิ้นเสียงถอนหายใจ มือแกร่งก็เปิดฝาของกล่องไม้ขึ้นมา

"นี่มัน–"

"เดี๋ยวก่อนขอรับท่านอาจารย์ เอ่อ...ฮาป-ปี้-บาส-เด?คืออะไรขอรับ?"

"อ้อ นั่นสิเนอะ ขอโทษทีนะ ฮะๆ"

อาจารย์สาวเกาหัวแกรกๆ นิสัยติดคำต่างประเทศของเธอดูเหมือนจะรักษาให้หายไม่ได้จริงๆเสียแล้ว

"วันนี้เมื่อหลายๆปีก่อนเป็นวันที่ฉันเจอกับอิโอริคุงเป็นครั้งแรก ก็เลยจะมาฉลองที่ปีนี้อิโอริคุงก็ยังมีชีวิตอยู่และปีถัดจากนี้ก็จะมีชีวิตต่อไปค่ะ! ดังนั้น นี่เป็นของจากทั้งฉันกับดายุ รับไว้นะอิโอริคุง"

"โอ้ มุซาชิ มาทำอะไรตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันน่ะ"

ดูเหมือนว่าจะมีเพียงเซเบอร์ที่ไม่ได้ตกใจกับการมาเยือนโดยไม่บอกกล่าวของเซอร์แวนท์สาวเลยไม่แต่น้อย

"แฮ่มๆ ถ้าอย่างนั้นจะขอพูดใหม่นะคะ! แฮปปี้เบิร์ธเดย์อิโอริคุง!"

เธอยื่นกล่องสีดำขัดมันออกมาตรงหน้าลูกศิษย์ที่ดูยังไม่ตื่นดี

"ฉันในตอนนี้จัดการเรื่องอะไรแบบนี้เองไม่ค่อยได้ เลยขอให้ดายุช่วยอะไรนิดหน่อย ถือซะว่าเป็นของขวัญร่วมแล้วกันนะ"

ยามรุ่งสาง ณ บ้านมิยาโมโตะ สามชีวิตกำลังนอนหลับ ทั้งบริเวณมีเพียงความเงียบสง–

ปัง!!!!

"อิโอริคุงงงงง!!! แฮปปี้เบิร์ธเดย์น้าาาาาา!!!!"

จนกระทั่งพ่อเลี้ย– เอ่อ แม่เลี้ย– "ท่านอาจารย์" เกือบพังประตูเข้ามาในบ้านหลังเล็ก มิยาโมโตะ อิโอริสะดุ้งตื่นขึ้นทันใด มือควานหาดาบคู่ประจำกายแต่ตัวก็ถูกกอดไว้ก่อนด้วยว่าอีกชีวิตก็สะดุ้งตกใจกลัวไม่ต่างกัน

คุณนิคอย่าท้าครับ เดี๋ยวงานเราไม่เสร็จ😭