Σούπα με νουντλς. Κρίνοντας από τον γιο μου, έχω τη βάσιμη υποψία ότι είναι δημοφιλές στους νέους επειδή το έμαθαν από αυτά τα προμαγειρεμένα φαγητά των σουπερμάρκετ, που είναι φτηνά και θρεπτικά.

Για τον πρώτο, από τη μία καταλαβαίνω την πολιτική κριτική (αν κρίνω από το είδος των επαίνων που διαβάζω από Ινδούς για τον D.-«μπράβο για την ανάδειξη του ινδικού μεγαλείου»), από την άλλη σα να αναγνωρίζω τον φθόνο του σοβαρού επαγγελματία για τον δημοφιλή ομότεχνο.

Πολλοί; Εγώ δεν ξέρω κανέναν. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την παλιά δικαιολογία «το μη χείρον βέλτιστο» για να δικαιολογήσουν την τότε επιλογή τους και να αποφύγουν το αυτοφασκέλωμα.

Εμένα μου άρεσε πολύ και η θεατρική εκδοχή (με σκηνοθεσία Ντάνι Μπόιλ) στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας (είχε προβληθεί και στους κινηματογράφους), με Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Τζόνι Λη Μίλερ να παίζουν εναλλάξ τον ρόλο του τέρατος και να είναι και οι δύο συναρπαστικοί, με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Το οποίο βιβλίο είναι απρόσμενα «σύγχρονο» στη γραφή και στον ρυθμό, δεν είναι βαρύ ανάγνωσμα.

Κάποιος στο αγγλόφωνο τουίτερ που είδα από παράθεση, δεν έκατσα να ψάξω ποιος.

Δεν υπήρχε, αλλά μόλις την εξήγγειλε ο Τραμπ.

(Τα χειρόγραφα του Φρανκενστάιν σώζονται, και σε αυτά φαίνεται ότι οι λίγες παρεμβάσεις του Σέλεϋ δεν ήταν πιο εκτεταμένες από αυτές που θα έκανε οποιοσδήποτε επιμελητής έκδοσης σήμερα).