Hayatta en nefret ettiğim şey, açıklamaya rağmen aynı zihniyetle devam edilmesi. Açıklama yokmuş gibi. O zaman sözünüz/sorunuz geçerli olmuyor. “İletişim” yok çünkü. İletişim niyeti bile yok.

getirebilmek için metabolize etmek zorunda kalıyor. Karaciğer bu maddeleri dönüştürerek kana geri veriyor, böbrekler de idrarla atılması için süzüyor. Ama sonuçta bedenin bu kokuları işlemesi gerekiyor.
Şahsen parfüm kullanmıyorum; parfümeri önünden geçerken de nefes almamaya çalışıyorum.

içindeki uçucu moleküller burnumuza girer. Bu moleküllerin bir kısmı sadece koku reseptörlerine dokunuyor ve beyinde “koku” olarak algılanıyor; bu kısım bedene girmiyor. Ama bazı moleküller akciğerlerin derin kısımlarına kadar ulaşabiliyor ve kana geçiyor. Vücut bu tür maddeleri zararsız hale

bedende mecburen metabolize edilir. Parfümler vücut için potansiyel toksinler içerebilir. Birçok ticari parfüm, karaciğer ve hormon sistemi üzerinde yük oluşturabilecek kimyasallar barındırır. Parfüm bedensel düzeyde kimyasal stres kaynağı olabilir.
Parfümü veya kimyasal maddeyi kokladığımızda

Benzer bir olay yaşadıysanız lütfen paylaşır mısınız?

Anlatılan hikayenin geçtiği kaynak: Joyce McDougall, Donald Winnicott the Man: Reflections and Recollections kitabından, 2018, s. 20-21

kitaplardan öğrenebileceklerimizden her zaman daha üstün; zaten kitabî bilgiler de ancak bu sevgi/sezgi ile birleştirilebilirse anlam kazanabiliyorlar. Winnicott gibi çocuk ruhundan gerçekten anlayan insanlar, onlara doğru yerden bakabilirsek geleceğin önemli bilimsel bulgularına da zemin olacaklar.

olağanüstü sezgileri, çalışmalarına tanıklık eden birçok psikanalist tarafından övülmekte. Çocuklarla ilgili benzer sezgileri paylaşan biri olarak, bunun ancak doğuştan gelen ciddi bir çocuk sevgisiyle mümkün olabileceğini düşünüyorum. Çocuk sevgisinin olanak verdiği sezgilerle anladıklarımız

Bir hafta sonra kadın içeri girer ve “Doktor, bu adeta bir mucize! Durmadan, durmadan tuvalette!” der coşkuyla.
McDougall, bunun tipik bir Winnicott hikayesi olduğunu, Winnicott’la çalışan insanlar olarak her gün bu tür mucizelere şahit olduklarını söylüyor. Winnicott’ın özellikle çocuklara dair

anneye dönerek “Eğer istemiyorsan kocana bir şey söylemek zorunda değilsin. Ama senden rica etsem Bobbie ile sakin bir zamanda konuşur musun? Karnına dokunmasına izin ver. Ona karnında küçük bir kardeş olduğunu söyle. Aklına ne gelirse söyleyebilirsin, yeter ki Bobbie ile bir şekilde konuş.” der.

bir şey anlatmadığını, eğer kocasına söylerse kocasının onu kürtaja zorlayacağından korktuğunu söyler. Winnicott “Bobbie hamile olduğunu biliyor! Biliyor!” der ve Bobbie’ye dönerek “Annenin karnında ne olduğunu daha iyi anlamak ister misin?” diye sorar. Bobbie “İsterim.” diye yanıt verir. Winnicott

çalışmıştır. McDougall’ın aktarımına göre bir gün genç bir anne yanında üç yaşındaki oğlu Bobbie ile kliniğe gelir. Bobbie’nin iki haftadır büyük tuvaletini yapmadığını söyler. Winnicott kadına kaç haftalık hamile olduğunu sorar. Şok olan kadın hamileliğinin henüz çok yeni olduğunu, kocasına bile

Joan Raphael-Leff, Enid Balint, Christopher Bollas, Margaret Boyle Spelman gibi psikanalistler tarafından geliştirilmiştir. Psikanalist Joyce McDougall, rahimle bilinçdışı iletişime örnek gösterilebilecek bir olay anlatır. McDougall bir süre Paddington Green Çocuk Hastanesi'nde Winnicott’ın yanında

adı verilen bağı sürdürüyor görünmektedir, ancak bugün elimizde bu bağın işleyişini açıklayabilecek yeterli bilimsel çalışma bulunmamaktadır.

Bilinçdışı iletişim kavramının temelleri Freud tarafından atılmış olsa da, kavram özellikle çocuk ve annenin bedeni arasındaki bağ açısından Freud’dan sonra

anlatıyor. Winnicott, Bion, Esther Bick, Didier Anzieu gibi isimler rahim alanının sürekliliği üzerine yazmış olsalar da çocuğun annenin hamileliğini kimse söylemeden, hatta anne de bilmeden önce nasıl anlayabildiğini henüz bilmiyoruz. Çocuk rahimle “bilinçdışı iletişim” (unconscious communication)

da güçlü olur. Çocukluğunu hatırlayan birçok insan, annesinin hamile olduğunu en başından beri bildiğini, fakat nasıl bildiğini kendisinin de bilmediğini, annesi hamileliğini öğrenip kendisiyle ve diğer aile fertleriyle paylaştığında bunun anne ve diğer aile üyeleri için yeni bir bilgi olmasına

Winnicott, Amerika’daki ırkçılığın altında da meme kıskançlığı yattığını iddia eder. İddiasına göre beyaz insanlar, siyahîlerin anneleri tarafından çok daha uzun süre emzirildiğini bilinçdışında biliyor ve bunu kaldıramadıkları için onlara zorbalık yapıyorlardır.

hisseder; ihtiyaç duyma ve küçümseme, özlem ve kontrol etme arzusu bir aradadır.
Kısaca Winnicott, penis kıskançlığını rahim kıskançlığı ile değiştirir. Hatta rahim kıskançlığı temel kıskançlıktır ve Winnicott’a göre erkeklerin kadınlara zorbalığının altında da bu vardır.

alma arzularının da aslında bilinçdışında rahimden kaynaklandığını savunur.
Erkek, rahmi olan kadının karşısında, o rahme sahip olmadığı için ezilmektedir, çünkü rahim ona hayatının en hassas dönemindeki savunmasızlığı hatırlatmaktadır. Olgunlaşmamış erkek bu nedenle kadına hem bağımlı hem öfkeli

Fakat Winnicott’a göre, bir kadının bu ağır gerçeği kaldırabilmesi daha kolaydır; çünkü kendisi de bir rahme sahiptir. Bir rahme sahip olmayan erkeğin bu nedenle rahim sahibi kadınlara bilendiğini, erkeklerin kadınlara yönelik öfke, nefretlerinin, kadınlardan korktukları için onları kontrol altına