Αντί άλλης περιγραφής, βάζω εδώ το playlist των τραγουδιών που διάλεξα για τη χθεσινή συζήτηση που κάναμε με τη Μαριλένα Κατσίμη για την εκπομπή Ιστορικοί Περίπατοι και με αφορμή την 8η Μάρτη. Είπαμε πολλά, τα τραγούδια λένε τα υπόλοιπα.

Την ευχαριστώ από καρδιάς για την κουβέντα ❤️✊🏼

Εδώ η ανακοίνωση της Υφυπουργού Παιδείας -αξίζει να διαβαστεί ως μνημείο υποκρισίας και ως οδηγός για το πώς ΔΕΝ αντιμετωπίζεται η σχολική βία και ο εκφοβισμός
www.minedu.gov.gr/news/60945-0...

Και τις τελευταίες μέρες, τα μαθήματα που δίνει η κυβέρνηση είναι αυτα της υποτίμησης και του εκφοβισμού, της αυθαιρεσίας, της ατιμωρησίας και της αδικαιολόγητης βίας, μόνο επειδή μπορεί. Και αυτό το μάθημα είναι πιο ισχυρό από κάθε υποκριτική ανακοίνωση.

Είναι εύκολο να κάνουμε πλατφόρμες (όχι μόνο με αμφίβολη χρησιμότητα, αλλά και εξ αρχής προβληματικές) και να λέμε διάφορες μεγαλοστομίες για την καταπολέμηση της βίας κ.λπ., αλλά τα παιδιά μαθαίνουν τη βία και την ατιμωρησία και (αν όχι κυρίως) από την κοινωνία.

Φινλανδία, Κροατία, Δανία, Ρουμανία, Αυστρία, και bonus ο Καναδάς). Επίσης έγραψαν οι Μετσολα, Φον Ντερ Λάιεν, Κόστα, με τους θεσμικούς τους ρόλους.

Μαντέψτε ποια χώρα δεν έχει πει ακόμη τίποτα (και κερδίστε staycation στη χώρα με τον πιο αμοραλιστή ΠΘ).

Ούτε δικαιοσύνη ούτε δημοκρατία. Μία χώρα αποτυχημένη,ένα failed state, και χειρότερα: μια χώρα που ενεργητικά αρνείται στους πολίτες ακόμη και τα βασικά, που ενεργητικά μας βάζει σε κίνδυνο, με μόνη προτεραιότητα την επικοινωνία και τις μπίζνες. Αυτή είναι η κληρονομιά αυτής της κυβέρνησης.

Η εικόνα της κυβέρνησης σήμερα στη Βουλή χίλιες λέξεις: η κυβέρνηση και η ΝΔ ακέφαλη και μόνη της στη Βουλή να κάνει ότι σέβεται και θρηνεί, και ο επιτελικός πρωθυπουργός απών, από τη θέση του, τη Βουλή, τις ευθύνες, και την κοινωνία.

Μετά από μέρες προειδοποιήσεων ότι η διαμαρτυρία ισοδυναμεί με εκτροπή, χουλιγκάνοι & μπάχαλα σπάνε για ώρα ανενόχλητοι μάρμαρα σε live σύνδεση, προσπαθώντας να διαλύσουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών, και αυτό σε μια χώρα που έχουμε αστυνομικούς μέχρι και στα λεωφορεία.

Τι σημαίνει για την κοινωνία & τη δημοκρατία η αίσθηση ότι οι μόνοι που έχουμε είναι ένας στενός κύκλος δικών μας, ότι τίποτα μεγαλύτερο & θεσμικό δεν υπάρχει.
Για όλα αυτά μόνη υπεύθυνη η κυβέρνηση.

Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση & τη συζήτηση.
--
Στο βίντεο αναλυτικά και τα της επόμενης μέρας.

- Η διάρρηξη της εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη είναι κρίσιμη για τον κοινωνικό ιστό, για τη δημοκρατία, για την αίσθηση ασφάλειας. Ο αγώνας των οικογενειών δημιουργεί και ένα επιπλέον ερώτημα: τι θα γίνει αν δεν έχουμε οικογένεια να μας υπερασπιστεί και δεν έχουμε δικαιοσύνη να βασιστούμε;

Όμως ως κοινωνία δεν περιμέναμε να το κάνει σε αυτό-το-συλλογικό "εμάς" (από το οποίο βέβαια στις άλλες περιπτώσεις κάποιοι εξαιρούνταν). Οι ταυτίσεις, και η συνεπαγόμενη αίσθηση προδοσίας, ήταν πολύ μεγαλύτερες στα Τέμπη.

αλλά και η ενεργητική συγκάλυψη και οι επιθέσεις, ο εκφοβισμός, οι δολοφονίες χαρακτήρων, η υποτίμηση των οικογενειών των θυμάτων -αυτό ήταν ένα δεύτερο συλλογικό τραύμα.
Η κυβέρνηση μας είχε δώσει δείγματα για το γιατί θα ήταν ικανή (υποκλοπές, επαναπροωθήσεις, Πύλος, ακόμη και covid).

-Το συλλογικό τραύμα εξελίχθηκε σε δύο χρόνους: στο εγκληματικό δυστύχημα εκείνης της μέρας και σε ό,τι ακολούθησε, στις ενέργειες και τις παραλείψεις της κυβέρνησης. Το μετά δεν ήταν μόνο η αποκάλυψη της εκ των προτέρων γνώσης για την επικινδυνότητα και η παθητικά μη ουσιαστική διερεύνηση..

Η δική μου παρέμβαση εν συντομία:
-Με τα Τέμπη ταυτίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, γιατί μας αφορά δυνάμει προσωπικά: το υποτιθέμενα ασφαλέστερο μέσο, που χρησιμοποιεί πολύς κόσμος (αν και όχι όλος, υπάρχει σαφής ταξικός διαχωρισμός), τα θύματα θα μπορούσαν να είναι στις οικογένειες μας.

Στέκομαι ιδιαίτερα στην τοποθέτηση του Θοδωρή Ελευθεριάδη που έχασε τη μητέρα του στα Τέμπη, και στοιχειοθέτησε συγκλονιστικά τα βήματα της συγκάλυψης, απαντώντας οριστικά στους ισχυρισμούς για το αντίθετο.