( ขอบคุณนะครับ คุณกระต่ายเองก็เทคไทม์ได้ตามสะดวกเช่นกันนะคับ🌻✨✨ )

“อ๊ะ—”

เขาสะดุ้งเล็กน้อย พลางยกมือขึ้นป้องปากอย่างเก้อๆ ก่อนกระแอมออกมาเบาๆ

อะแฮ่ม!

“ขอโทษทีนะ… เหมือนฉันจะพูดเยอะไปหน่อย…(^ ^;)”

“อ- เอาเป็นว่า โซบะเย็นนั่นแหละที่ชอบที่สุด”

“แล้วโยอากิคุงล่ะ ชอบอะไรเป็นพิเศษบ้างรึเปล่า”

เขาหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสริมพร้อมดวงตาที่ดูมีประกายขึ้นมานิดๆ

“แล้วก็อีกอย่าง…ก็คงเป็นลอว์สันพรีเมียมโรลเค้ก… มันหวานแล้วก็อร่อยมากๆเเถมยังละมุนลิ้นอีกด้วย”

ทันทีที่ได้พูดถึงของที่ชอบ สีหน้าและท่าทางของเขาก็ดูสดใสขึ้นจนผิดหูผิดตา ราวกับกำลังเพลิดเพลินกับบทสนทนา จนอาจทำให้อีกฝ่ายพลอยแปลกใจเล็กน้อย

(+)

ทว่าไม่นานเขาก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วลงเล็กน้อย

“แต่จริงๆแล้ว…ฉันก็อยากลองสนิทกับเด็กๆดูสักครั้งเหมือนกัน…อยากรู้ว่าถ้าได้เล่นด้วยกันจริงๆจะเป็นยังไงน่ะ”

รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่องกลับมาตอบคำถาม เพื่อไม่ให้บรรยากาศที่เพิ่งดีขึ้นต้องกลับไปตึงเครียด

“ถ้าเรื่องของชอบล่ะก็… ฉันชอบโซบะเย็นที่สุดเลยล่ะ ทั้งอร่อย ทั้งไม่ร้อน”

(+)

“เด็กเล็กงั้นเหรอ?”

แมวหนุ่มทวนคำถามนั้นเบาๆ ก่อนจะใช้เวลาครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจแล้วตอบอีกฝ่าย

“จะว่าไงดีล่ะ… ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดเด็กหรอกนะ แต่ว่า…เด็กๆอาจจะกลัวฉันมากกว่าน่ะ”

เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนหัวเราะเบาๆอย่างเก้อเขิน

“คงเป็นเพราะฉันชอบทำหน้านิ่งแบบนี้รึป่าวนะ เด็กส่วนใหญ่เลยไม่กล้าเข้าใกล้…”

(+)

( ขอโทษที่มาตอบช้าด้วยนะครับ พอดีทางเขาติดงานหลายอย่าง+ป่วยด้วยเลยทำให้ไม่สามารถมาตอบภายใน24ชม.ได้ แต่หลังจากนี้เค้าจะพยายามตอบให้เร็วขึ้นนะฮะ🥹🌷 )

” อ-อื้ม… ได้สิโยอากิคุงขอบคุณที่ชวนนะ ไว้ฉันจะไปเที่ยวที่บ้านโยอากิคุงบ่อยๆนะ ”

เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะรีบพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงความรู้สึกผิด

“ แล้วก็ขอโทษที่ฉันทำให้นายรู้สึกไม่สบายใจด้วยนะ เกือบจะทำให้นายเจอกับฝันร้ายไปทั้งปีสะแล้วสิ ”

เขาว่าพลางใบหูสีดำกับหางเรียวยาวก็ห่อเล็กน้อย แสดงออกถึงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน

เขาเหม่อลอยไปครู่ใหญ่เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเพื่อนกระต่ายที่อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดจะแพ้เกสรดอกไม้ แถมตนเองยังเกือบจะพาอีกฝ่ายไปเจอสิ่งที่อาจกลายเป็นฝันร้ายของอีกฝ่ายอีกด้วย ความรู้สึกผิดที่แรงกล้าจึงตีตื้นขึ้นมาในใจอย่างแรง

ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายเชิญชวนเขาให้ไปที่บ้านของเขาแทน และด้วยคำเชิญนั้นเองจึงทำให้นางิสะได้สติกลับคืนมา

(+)

หลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินคำว่า สวนดอกไม้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จนทำให้นางิสะถึงกับเอียงคอมองด้วยความสงสัย ทว่าคำพูดที่ตามมานั้นกลับทำให้นางิสะนิ่งค้างไปในทันที

“ อ๊ะ!!… ((((；ﾟДﾟ))))))) ”

『 ฉันเเพ้เกสรดอกไม้น่ะ แพ้เกสรดอกไม้น่ะ เกสรดอกไม้น่ะๆ 』

ถ้อยคำนั้นยังคงก้องกังวานอยู่ในห้วงความคิดของแมวหนุ่ม

(+)

“ งั้น…ทางฉันขออนุญาตเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองเล็กน้อยนะ…หวังว่าคุโรซาวะคุงจะไม่ถือสานะ ”

พูดจบเขาก็ผละมือเรียวบางออกจากอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนใหม่ตรงหน้าด้วยความสงสัย

“ จะว่าไปแล้วคุโรซากิคุงมาทำอะไรแถวนี้หรอ ”

“ บังเอิญจังเลย อยู่ปีเดียวกันด้วย ”

สายตาของแมวหนุ่มเผลอสะดุดเข้ากับหางปุกปุยสีดำที่แกว่งไปมาจากด้านหลัง ก่อนจะส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ทันทีที่รู้ว่าพวกเขาเรียนอยู่ในชั้นปีเดียวกัน แถมดูท่าว่าวันนี้เขาจะได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคนด้วย^^ ใบหูสีดำกระดิกเล็กน้อยราวกับตอบรับความรู้สึกดีนั้น ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพ

(+)

ที่เขาพูดแบบนั้นก็เพราะเขานั้นจำได้ว่าเพื่อนร่วมชั้นคนนี้มีพรสวรรค์เรื่องการเล่นมายากลเล็กๆน้อยๆบางทีเขาอาจจะเสกดอกไม้ให้กลายเป็นเนื้อปลาแซลมอนก็ได้ (ว่าไปนั้น) รวมถึงสภาพเเวดล้อมต่างๆก็ดูเหมาะกับคุณกระต่ายจริงๆ

“ แล้วโยอากิคุงล่ะอยู่แถวไหนเหรอ ”

ถึงคร่าวที่เขาจะเป็นฝ่ายถามบ้าง

( ลั่นป้าข้างบ้าน😂 )

“ ฉันอยู่ย่านอุมิยะน่ะ ค่อนข้างไกลเลย ”

แมวหนุ่มหัวเราะในคอเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยชวนอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่ดูเรียบแต่กลับดูสดใส

“ ไว้ว่างๆก็ลองมาเที่ยวที่บ้านฉันดูสิ^^ ”

“ มีศาลาเล็กๆในสวนดอกไม้ด้วย เหมาะสำหรับพักผ่อนหย่อนใจหรือจะเล่นมายากลก็ได้นะ^^ ”

(+)

ทว่าคำพูดนั้นกลับดูไม่ช่วยให้อีกฝ่ายคลายความเกร็งลงเลย เขาจึงรีบเสริมบทสนทนาเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเพื่อลดความตึงของอีกฝ่ายและเพื่อตัวเขาเองด้วย

“ ว-ว่าแต่…คุณชื่ออะไรเหรอ ”

“ ผมคุโรซากิ นางิสะอยู่ห้อง 2B ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ”

พูดจบเขาก็ยื่นมือให้กับอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“ ม-ไม่เป็นไรหรอกๆ เงยหน้าขึ้นมาเถอะนะครับ ”
แมวหนุ่มรีบตอบกลับอีกฝ่ายอย่างลนลานเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโค้งศรีษะให้ ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาโบกไปมาอย่างร้อนรน

“ ผ-ผมแค่ตกใจนิดหน่อยน่ะครับที่จู่ๆก็มีคนอยู่แถวนี้เหมือนกัน… ”

(+)

ใบหน้าเรียวเล็กเงยมองฟ้าที่ยังคงมืดครึ้มเล็กน้อย ก่อนที่สองฝีเท้าก้าวเดินตรงไปด้านหน้าและหยุดอยู่ข้างกายคนที่สูงกว่าพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนให้กับคุณกระต่าย

“ รับนี้ไว้สิคุณกระต่าย ”

“ตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ^^ ”

( —ได้เลยครับ✨✨ )

แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงที่หม่นลงเล็กน้อยแต่ตอนนี้นางิสะก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้อยู่เพียงลำพังอย่างที่เขาคิดไว้ และเมื่ออีกฝ่ายไม่รังเกียจที่ให้เขาอยู่เป็นเพื่อน แมวหนุ่มก็ส่งรอยยิ้มบางๆให้อย่างอ่อนโยน

“ ขอบคุณนะโยอากิคุง^^ ”

“ นั่นสินะ ฮะฮะ ”

( + )

ทันทีที่นางิสะเห็นคนตรงหน้าตกใจแรงก็ทำเอาเขาพลอยตกใจตามไปด้วย ก่อนจะตั้งสติและรีบกล่าวขอโทษอีกฝ่ายไป

“ ข-ขอโทษที่ทำให้ตกใจด้วยนะโยอากิคุง ”

“ อืม… จะว่าไงดีล่ะ…พ่อบ้านของฉันรถเสียกระทันหันน่ะเลยต้องอยู่รอที่โรงเรียนอีกสักพักเลย ”

(+)