ม่านฟ้าถูกบดบังด้วยเมฆหมอกในพริบตา สายฝนกระเซ็นสาดลงมาอย่างต่อเนื่องจนกลิ่นอายดินชุ่มชื้น

เย็นชืด อึมครึม หมองหม่น — ทว่าบริสุทธิ์

ระหว่างที่กำลังยื่นมือออกไปหยอกเย้ากับละอองฝนก็มีคุณวิ่งเข้ามา ทำหน้าตาไม่สบอารมณ์พลางกล่าวโทษด้วยแก้มพอง ๆ ของเจ้าหล่อน

นางิขบขันขึ้นมาเบา ๆ นึกเอ็นดูที่ธรรมชาติรังแกคุณหนูคนนี้เสียได้

“ ขอโทษนะ.. นั่นสิ วันนี้คุณฝนค่อนข้างเอาแต่ใจเนอะ ^^ ”

(( ขออนุญาตย้อนปักนะคะ 🥺 ))

สิ้นเสียงหญิงสาวไม่นานก็กระดิ่งใสก็กังวาลขึ้นใกล้ ๆ..

“ เจ็บตรงไหนรึเปล่าเท็นโกะจัง ”

..มันมาจากเชือกถักผมสีแดงของนักเรียนอีกคนตรงหน้าที่เข้าประชิดอย่างไม่ทันให้คุณตั้งตัว

ประคับประคองคุณก่อนพร้อมปัดทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง

กระเป๋านักเรียนของเจ้าตัวยังวางตั้งอยู่ใกล้ ๆ เพราะย้อนกลับมาดูถึงได้เห็นคุณสะดุดล้มลงไป

พลางนึกคิดว่าโชคดีที่โต๊ะไม่ได้ล้มทับเข้า

นางิที่เข้ามาทีหลังกำลังเดินวนตามรอบชั้นหนังสือในร้าน เพราะอ่านแนวเดิมมาก็ตั้งหลายเล่มแล้วเลยอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง

หนังสือการ์ตูนรายสัปดาห์ หรือนิยายขายดียอดฮิตก็ดูเป็นความคิดที่เข้าท่า

เกี่ยวกับมิตรภาพก็คงทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเด็กมัธยมมากขึ้น..

เหมือนจะเห็นคุณที่ชั้นเดียวกัน สบตาเข้าแล้วรึเปล่านะ ?

^^

แต่เจ้าตัวก็ทำเพียงแย้มยิ้มให้คุณก่อนเลื่อนมือเลือกหนังสือทดลองอ่าน

ภายในห้องที่ห้อมล้อมด้วยบรรยากาศแบบเดียวกัน มีเด็กนักเรียนอีกคนหนึ่งนั่งลงตรงข้าม

เงียบเชียบพอให้คุณไม่รู้สึกตัว คงมีแต่เสียงฝนพรำด้านนอกที่พลอยทำให้เปลือกตาหนักอึ้งลงเรื่อย ๆ

เจ้าตัวกางหนังสืออ่าน พลิกไปทีละหน้า จดจ่อกับตัวอักษรบนหน้ากระดาษจนเสียงนาฬิกาคุณร้องเตือน
.
.
คงได้เวลาที่ต้องไปแล้วเหมือนกัน..

—