Eğer büyük bir kaynak bulurlarsa, şu anda yaşadığımız "kontrollü özgürlük" ortamının sonunu getireceklerinden şüpheniz olmasın ama bu olmadığı için ana kaynak olarak bizi kullanıyorlar. Biz tüketelim ki, onlar satabilsinler; bu yüzden de gerçek anlamda bir tüketim boykotu onların en büyük kâbusu.

Türkiye diğer otoriter rejimlerin zengin yer altı kaynaklarına sahip değil. Rusya'daki doğalgaz, Arap ülkelerindeki petrol bizde yok. Bu kaynakları bulabilmek için canla başla çalışan bir iktidar var ve ilgisi sınır ötesine taşıyor. Libya, Somali, Suriye… Niyet açık.

19 Mart'la birlikte fark ettim ki, içinde olduğumuz düzen aslında daha sinsi, daha derinden ilerleyen bir kontrol mekanizması. Bu yaşadığımız şey aslında İslami motiflerle süslenmiş bir "Tüket, itaat et ve öl" (Consume-obey-die) sisteminden ibaret.

19 Mart'ta bir aydınlanma dönemi başladı. İktidarın tüm özgürlükleri çoktan sonlandırmış olması gerektiğini düşünüyor, sorguluyordum. 23 yıldır dinci partinin yönetiminde ama hâlâ Kadıköy'de bira içiyor, sevdiğimiz grupların konserlerine gidiyor ve istediğimiz kıyafetleri özgürce seçebiliyorduk.

İktidarla iş birliği yapan diğer siyasi oluşumlar ve kurumlar ise bu senaryoda yalnızca figüran rolünde. Kendi kişisel ajandaları olabilir, fakat şeytanla cehennemde güreşe tutuşup kazanacağını sanan bir hayalperestten farkları yok.

O zaman söylediklerim bugün de geçerli. Tarih beni yanıltmadı, söylemimde de tek bir sapma olmadı. Bugün geldiğimiz noktada iktidarın nihai hedefi her zamankinden daha net görülüyor: Atatürk'ün kurduğu Cumhuriyet'in ve devrimlerin sonunu getirmek ve yerine İslam referanslı bir devlet düzeni koymak.

FriendFeed'in kaderini Facebook belirledi. Facebook, Friendfeed'i satın aldı ve kapattı. FriendFeed, sosyal medyanın entelektüel derinliği ve politik farkındalığı yüksek nadir ortamlarından biriydi. Bu yazıyı okuyanlar arasında belki beni FriendFeed zamanlarından tanıyan dostlarım da vardır.

Sonuçta toplum için itaat etmekten, tüketmekten, sessizce kadere boyun eğmekten başka bir seçenek kalmıyor. Sonsuz bir iktidarı kabullenmiş gibi davranan bir toplumun aslında içten içe yaşadığı derin sessizlik ve bezginlik, iktidar partisi açısından belki de en korkunç senaryo.

Geçmişte FETÖ ile yakın teması bilinen isimler, siyasi rüzgâr döndükten sonra önceki ilişkilerini örtmek amacıyla sert söylemlere sarıldılar. Böylece kendilerini iktidara “kanıtlama” fırsatı bulduklarını düşünüyorlar.

Kendisine gazeteci diyen bir propagandist, muhalif halk için, "Onlar vatandaş değil azınlık. Onların bir önemi yok Türkiye'de." cümlesini sarf edecek kadar ileri gidebiliyor. Bu figürlerin sert söylemleri, geçmişteki “şüpheli” bağlantılarının üstünü örtmek için geliştirilen stratejik bir tutum.

Bu noktadan sonra suç ve suçlu kavramları iktidarın ihtiyaçlarına göre şekilleniyor. Artık suç, hukuk kitaplarında yazılanlardan ziyade, gece ekranlarda bağırarak konuşan yorumcuların dudaklarından dökülen kelimelerde gizli.

Bir şeyi suç olarak tanımlayıp, ardından da tüm propaganda aygıtlarıyla bunu tekrar tekrar söyleyince toplumun önemli bir bölümü gerçekten de o şeyi suç olarak görmeye başlıyor. Medya gücünün iktidarın tekeline geçtiği yerde suç tanımını belirleyen hukuk değil, propaganda oluyor.

Bu paranoya aslında siyasi bir refleks değil, hastalıklı bir psikolojinin devlet yönetimine sirayet etmesi. Batı demokrasisi bunu aşabilmek için bariyerler kurmuş, bizde de var; aynı kişinin ikiden fazla kez seçilemiyor olması gerekiyor ancak bu durum bir şekilde aşıldı ve gerisi geldi.