معلم تاریخ راهنماییمون یه داستان برامون تعریف کرد که توی ذهن من موندگار شد:
محتوای داستان ازین قرار بود که یه رهگذری از جنگل رد می‌شد که اونجا یه فرد رو می‌بینه که ازش درخواست کمک می‌کنه.
رهگذر از آب و غذاش به فرد نیازمند می‌ده و سوار اسب خودش می‌کنش. ولی نیازمند .../

یه تماس رندوم باعث شد یاد این متنی بیافتم که نوشته بودم و هیچ‌وقت جرئت نکردم پست کنم:

درباره پارادوکس فرمی می‌خوندم که وسطش غرق این تیکه‌ش شدم؛ فک کن همچین اکیپی داشته باشین که وسط صحبتاتون وقت غذا درباره UFO حرف بزنین و تهش نتیجه بشه این پارادوکس مشهور توی زمینه زندگی فرازمینی.

اگه آدم دنبال یادگیری باشه دیوار بغل صف نونوایی هم نکات آموزند‌‌ه‌ای داره.

« .... و قدرتی که پیام‌های عقب‌افتاده‌ام را جواب بدهم.»

امروز چیکار کردم؟
نشستم کلی با ghost حرف زدم و قانعش کردم که جنرال شپرد رو بکشه. یکم بدقلقی کرد ولی تهش الان داره عملیات رو انجام می‌ده.

اسم عجیب؟
نظرت درباره کنیز فرزند غلام چیه؟

اینو توی نوت‌های گوشیم دیدم. مال وقتی بود که دوتا از دوستام باهم داشتن مهاجرت می‌کردن و برای آخرین بار quality time باهم می‌گذروندیم.

دفترچه یادداشت‌های قدیمیم رو نگاه می‌کردم. دیدم همیشه چیزای جالبی که توی روز به ذهنم می‌رسید رو یه گوشه یادداشت می‌کردم که برم با ذوق براش تعریف کنم.

دفترچه یادداشت‌های قدیمیم رو نگاه می‌کردم. پسر هیچ جایی سنگین‌تر از مصاحبه کاری برای قضاوت کردن بقیه نیست.
«فاز تکنولوژی رو نداشت؛ نمی‌تونست اجزا مسئله رو به هم وصل کنه؛ از جزئی جواب دادن فرار می‌کرد» :))

دفترچه یادداشت‌های قدیمیم رو نگاه می‌کنم و توی چک لیست روزانه‌م خرید گل و پاستیل رو داشتم :))

دفترچه یادداشت‌های قدیمیم رو نگاه می‌کردم. یه عادتی که داشتم این بود که بعد از صحبت کردن با آدما سعی می‌کردم چیزایی که جالب و آموزنده بودن رو برای خودم یادداشت کنم.
از توی صحبتام با امی‌تیس این رو نوشته بودم که چند وقته ازش رویگردان بودم و نباید باشم.
«ارزش: یادگیری رو متوقف نکنیم»

دفترچه یادداشت‌های قدیمیم رو می‌بینم و «what's next» ای که هیچ وقت به جوابش نرسید.