“…….”

ภาพแรกที่คุณเห็นคือมนุษย์นกฮูกที่เปียกจากน้ำสะบัดไปทั้งตัวจนเหมือนนกผ่านน้ำ

ถึงปกติจะไม่ได้กลับบ้านด้วยรถเมล์ แต่เผอิญว่ามอเตอร์ไซต์คู่ใจดันสตาร์ทไม่ติดเลยต้องลากผ่านมามือเดียวพร้อมกับร่มที่ดูจะพังไปด้านหนึ่งในมืออีกข้างในวันฝนตก

แล้วก็เจอคุณเข้าพอดี
แบบเปียกๆ…

“…”
“..ไม่เป็นไร…”

“…ครับ…”

เขาว่าด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกว่าดีหรือแย่
แต่ดูเหี่ยวๆ ยังไงชอบกล(?)

พอเห็นท่าทีแล้วก็โล่งใจ…

ถึงจะไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ท่าทีผ่อนคลสยก็เห็นได้ชัดผ่านไหล่ที่ผ่อนลง

“โมโมอิซังสินะ” เขาทวนชื่อให้แน่ใจก่อนจะก้มลงมาหาเพราะส่วนสูงที่ห่างกันพอสมควร มือข้างหนึ่งเอื้อมไปใกล้กับหมวกที่ยังไม่มีเข็มกลัดของคุณ

“ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เทนเงจิ มิตสึฟุมิครับ”

แนะนำตัว
แล้วค่อยๆ ติดเข็มกลัดให้อย่างระมัดระวัง

“...อะ”
“อยู่ปีสามน่ะ”

“อา…”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้ตกใจอะไร”

“…มั้งนะ” ไม่แน่ใจซะงั้น…

เขาเองก็โคลงหัวมองคุณเช่นกัน เข็มกลัดนั้นเองก็ยังเห็นได้ชัดเหมือนทุกครั้ง

“เธอไม่ไปรวมกับเพื่อนๆ เหรอ?”

เขาพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร
ว่าง่ายเหมือนทุกที

บางทีคงเพราะวางใจแล้วว่าฝนจะไม่ตก

แล้วพากันเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย ย่านการค้าเวลานี้มีผู้คนค่อนข้างมาก จะเพราะวันหยุดก็ดี หรือจะช่วงเวลาที่เหมาะกับการซื้อของก็ดี ตอนนี้ก็มีผู้คนให้เห็นอย่างไม่ขาดสาย

“วันก่อน”
“ฉันได้ยินว่าเจ้าของร้านผักเพิ่งได้มะเขือเทศล็อตใหม่ด้วยล่ะ”

เขาพูดขึ้นระหว่างเดิน

“เห็นว่ามาจากฟาร์มทางเหนือน่ะ”

ขาเกือบจะแข็งทันทีที่อีกคนเดินมาหา

มาจริงๆ ด้วย?! แปลว่ายังเห็นอยู่
เมื่อกี้ทำหน้าแปลกๆ ไปรึเปล่านะ

ความคิดในหัวแล่นไปแล่นมาจนกระทั่งอีกคนเดินมาหา มองอีกฝ่ายที่ไม่คุ้นตามาก่อน

”…“

…บางที ไม่แน่ว่า—

“…อยาก“
”ติดเข็มกลัดไหม…?“

ก่อนที่เขาจะพูดช้าๆ ออกมาด้วยสีหน้าไม่บอกอารมณ์ถึงในใจจะวิ่งไปนู่น(…) ถามคุณตรงหน้า

“—-“ หลังผ้าคลุมขยับขึ้นมาฉับพลัน

มองออกได้ไม่ยากว่าปีกขยับออกมาอย่างไม่ทันระวังตัว ก่อนจะหันกลับไปหาต้นเสียง

“…คาโอริ—“
“นี่เอง” ถอนหายใจโล่ง

🧍‍♂️…🧍

คุณพบว่าเขา…มองตอบคุณตาโตเลย(…) อย่างกับนกฮูกในสารคดีสัตว์โลก

ท่ามกลางอากาศร้อนพอประมาณของฤดูใบไม้ผลิ มิตสึฟุมิขยับมือข้างหนึ่งออกมาจากผ้าคลุมผืนหนา

😶✋ ยกมือขึ้น
😮🫳 แล้วกวักมือ(?) เรียกคุณมาหาแฮะ