(เลลี่เขากุดทั้งปี .หดหู่)

‘‘ไม่เร็วสักนิด ที่พูดแบบนั้นก็แค่รู้สึกเสียดาย เพราะกำลังสนุกกับเพื่อนไม่ใช่หรือไง?’’

หญิงสาวในเสื้อโค้ทตัวใหญ่หัวเราะ วางมือลงบนไหล่นากเด็ก(?) ที่ในมือมีน้องชายของหล่อนยืนอยู่

‘‘แหม สวัสดีที่รัก ไม่นึกว่าน้องชายจะลักพาตัว(?)เพื่อนเข้าป่า มาเล่นอะไรแปลก ๆ’’

‘‘แต่พี่สาวคงต้องขอคืนแล้วละ’’

อีกฝ่ายว่าอย่างใจดี เสียงหัวเราะดังลั่นบริเวณ เคอร์ทิ้งตัวเหลวบนมือสหาย

ยังไม่อยากไปเลย

เคอร์จิ๋วเห็นด้วย ปีนลงมาจากหลังของเหยื่อผู้น่าสงสาร ยืนบนมือยักษ์

เขาพยักหน้า ใบหน้าสดใส

“เยี่ยมไปเล —”

’‘ไม่เยี่ยมเท่าไหร่ คงต้องโอกาสหน้า’‘

หน้าไม่สดใสแล้ว…`8‘;)
เพราะเสียงเมื่อครู่ — ไม่ใช่เสียงของเคอร์

เสียงดังมาจากเหนือหัว อิสตรีร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงจากกิ่งไม้ใหญ่ หล่อนเสยเส้นผมหยักสั้นทันทีที่ปลายเท้าแตะลงพื้น

“แคชนี่…มาเร็วจัง” เสียงจ๋อย

(+)

นี่ไม่ค่อยหิวเหรอ?
เป็นพวกกินเยอะเกินขนาดตัวนี่เอง...

(จำ จำ)

"ไม่เอาอะ ตัวเราเหลือแค่นี้ กินสองสามคำก็อิ่ม" ส่ายหัว

"เดี๋ยวแย่งนายกินเอาก็ได้ คิคิ"

ถึงแม้ว่าปริมาณอาหารที่หายไปจากการถูกมิเซอเรียขโมยนั้นจะไม่สามารถทำมห้อิ่มน้อยลงแต่อย่างไร แต่เขาก็ยังใช้คำว่าแย่งเพื่อให้ดูเยอะเฉย ๆ

"อ๊ะ เดี๋ยว สั่งน้ำแอปเปิ้ลปั่นให้หน่อย แก้วโต ๆ เลย!"

แต่ตัวเขาเองกินแค่สองอึกก็พอละ

เขาหันไปมองเพื่อนตัวยักษ์ ยกยิ้มกระชากใจ สื่อสายตาบอกให้มองดี ๆ

เจ้าดอกไม้มีชีวิตเดินสี่ขา
เราเลือกนาย

"ขอขี่หน่อย" ไม่รู้มันเข้าใจหรือเปล่า

แต่มิเซอเรียทึกทักเอาเองว่าการที่มันเขยิบเข้ามาใกล้ ๆ คือมันอนุญาต

ไฟลิทธ์ไฮยีน่า(?) ค่อย ๆ ปีนขึ้นหลังดอกไม้ช้า ๆ เขาลูบดอกสีส้มบนหัวมันเบา ๆ

"สำเร็จ! >7<))/"

มันดูหนักนิดหน่อยนะ

มิเซอเรียพยักหน้าหงึกหงัก โดนดึ๋ง ๆ ลงจากมือของนากยักษ์ เดินเข้าไปรวมกลุ่มกับฟลอร์ลาร์เลเต้หลากหลายสีสัน

พวกมันหันมามอง เหมือนรู้ว่าเขาไม่ควรอยู่ที่นี่ แต่ก็ไม่กล้าไล่เขาไป

ไฟลิทธ์ปลอมหันซ้ายหันขวา สะกิดเพื่อนตัวยักษ์ให้เด็ดดอกไม้สีชมพูดสดใสตรงนั้นมาให้หน่อย

"เอาดอกเดียว เลือกอันสวย ๆ"

ดอกใหซ่มาก – เขาเหน็บมันไว้ที่เสื้อสีเหลืองบริเวณพุง

"ทีนี้ก็เป็นพวกเดียวกันแล้ว!"

(+)

(รับสมัครคนช่วยพัดไมจ้ะเบบี๋😍)

แต่แค่ปกติไม่มีใครยอมปล่อยให้เขาอธิบาย มิเซอเรียมีเหตุผลรองรับมากมาย ไม่ว่าคนคนนั้นจะรำคาญ เขาจู้จี้ หรือเสียงไม่น่าฟัง

แต่เขายินดีพูดให้มาก ๆ จริง ๆ นะ

.

และเมื่อได้ยินสหายตัวโตบอกให้ลองขี่สิ่งมีชีวิตเล็กจิ๋ว ตากลมก็วิบวับอีกแล้ว

"ต้องหาตัวใหญ่ ๆ หน่อยนะ เห็นแบบนี้เราก็ตัวเกือบครึ่งไม้บรรทัดเด้อ"

"เราไม่อยากกลายเป็นฆาตกรอายุน้อยอะ" หยอกก

"อืม คนที่จะซี้แหงแก๋ไม่น่าใช่เราละอะ"

ส่ายหัว มองด้วยแววตา *น่าเห็นใจ* แม้กระทั่งรูงูก็ดูไม่ออกเรอะ

"บนพื้นมีรูได้หลายสาเหตุใช่มะ แล้วแต่ละรูก็มีหลายรูปแบบด้วย แต่รูงูจะขอบเรียบ ๆ หน่อย แล้วก็จะเป็นรูที่เห็นได้ชัดว่ามันเฉียงลง"

"ไม่ใช่ดิ่ง – บางทีถ้างูเพิ่งออกหรือเพิ่งเข้ารัง ก็จะเห็นว่ามีรอยเลื้อยตรงปากรู"

เพื่อนตัวน้อยอธิบายอย่างใจกว้าง เขาไม่ใช่คนหวงความรู้

(?)

“เราคอหักแอ่กเลยนะ”

เคอร์จิ๋วเขถิบ ๆ เข้าชิดคอ ชิดกราม ก่อนจะยกยิ้มกริ่ม เอาหัวถูไถแก้มสหายตัวน้อยที่ตอนนี้ตัวโตนัก

“แหม ถ้าพูดขนาดนั้น เราจะช่วยกินด้วยก็ได้น้า ไม่ต้องอายที่จะขอร้องเราหรอก”

ความสุนทรียอันดับ 3 ของมิเซอเรีย : หยอกเอินเพื่อนเสือลายเมฆตัวจิ๋วให้มูหูเล่น ๆ ตามฉบับคนนิสัยไม่ดี

“นึกถึงกันขนาดนี้ เราดีใจจัง” อิอิ

“ตกใจอยู่แล้ว แต่เราไม่ได้ทำอะไรกับลูกมันนี่”

ไหวไหล่

“ปกติก็สร้างมาเพื่อนไว้หลอกพวกหวังกินลูกมัน คงมีหลายกลิ่นติดเป็นปกติ”

โดยเฉพาะสัตว์นักล่าแบบเขา แม้ส่วนมากจะเป็นสัตว์เลื้อยคลานเสียมากกว่า

“ดี แต่ระวังหลุมงูนะ เราเคยขุดดูละ ไม่ค่อยมีไร”

“แต่ถ้าปล่อยเราไปเจอรูงูทั้งสภสพงี้ ซี้แหงแก๋ชัวร์” ทำท่าปาดคอโชว์

“นายดูออกปะ ว่าเราตัวใหญ่กว่าไฟลิทธ์นิดเดียว แต่เท่ากับตัวอ้วน ๆ เป๊ะ”

“ไม่ลำบากสักเปอร์เซ็นต์ — อยากกินอะไร?”

มิเซอเรียถาม จัดท่าทางให้สะบาย เอนตัวพิงแขนใต้ผ้านุ่มเล็กน้อย

โอเค มุมนี้แหละ

“ร้านโปรดไม่ปักใจ ปกติเรากินได้หมดอะ ใครพาเข้าร้านไหนก็เข้า”

“แต่ร้านป้ายเขียวตรงนั้นก็อร่อย อาหารตามสั่งอะ คุณป้าคนขายใจดี ให้เยอะด้วย”

“วัยกำลังโตต้องกินเยอะๆ นะ” ตบแขนน้อง

(ขอโทษที่ตอบช้าคั้บ ติดเกม😭)

อรื้ม ไม่ได้ฟังประโยคสุดท้ายสินะ

ไม่สิ ไม่ได้ใส่ใจจะฟังตั้งแต่รู้ว่ามีลูกอมสินะ

“ไม่เป็นไร ไปพร้อมกันก็ได้ แต่คงได้แยกกันในนั้น เพราะแคชคงมาถึงพอดีน่ะ”

เคอร์ว่า นิ้วสั้นชี้ไปที่ร้านสีสดใส ประตูไม้ทาสีฟ้าอ่อนบานหนึ่ง ไม่ใช่ร้านที่ใหญ่นัก

“ร้านนั้นแหละ สีสดใสเหมือนโซรันเลยเนอะ” พยักหน้าหงึกหงัก