เธอมองตามไม่วางตาก่อนจะทำตามด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ

“โออิชิกุนาเร โมเอ โมเอ บีมม”

พร้อมทำท่าหัวใจไม่ขาดตกบกพร่อง

“มิโอะอยากอยู่กับนี่จังมากกว่าโต้จัง”

เอ่ยพร้อมยกยิ้มบาง แล้วจึงพยักหน้าเห็นด้วยทุกประโยค พร้อมพากันเดินไปร้านเครื่องเขียน

“อยากได้ปากกาที่เห็นในแคตตาล็อก ที่มีรูปปลาวาฬ จะยังมีขายไหมนะ”

“อาเกะปัง”

มิโอะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบาง

“นุ่มมากๆ หอม โรยน้ำตาล กรอบๆ”

ว่าแล้วก็เลือกมาหนึ่งอันก่อนจะยื่นป้อนให้อีกคน

“นะจังลองชิมดูนะ”

เงยหน้ามามองตามเสียงด้วยสายตาเหม่อลอยเล็กน้อย พอสบตาก็เลิกกว้างขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนมาทำหน้าจริงจัง

“มาจัง มาจัง ลงมาเลย”

อ้าแขนประหนึ่งจะให้กระโดดเข้ามา

“มิโอะรับเอง”

“เย้”

ชูแขนดีใจ ในที่สุดก็ถึง เธอยืดตัวบิดเล็กน้อย

“ขึ้นไปอีกสินะ อื้อ มิโอะพร้อมแล้ว”

อยู่ๆก็ผันตัวไปเป็นสาวเงือกสายกล้าม พร้อมวิ่งขึ้นไปสุดๆ

เธอส่ายหัวน้อยๆ

“เดี๋ยวให้โต้จังมาจ่าย”

“นะจังอยากกินอะไรเลือกได้เลย”

เอ่ยประหนึ่งเป็นเงินของตัวเอง เธอว่าพร้อมเดินนำไปที่ร้านพร้อมชี้สั่งขนมปังที่อยากกิน และเพราะเหมือนจะเป็นลูกค้าประจำ เจ้าของร้านจำได้และรอเก็บเงินคนพ่อ

“อันนี้อร่อยนะ”

ชี้แนะนำด้วย

เธอออกแรงปั่นด้วยแรงขาจากนักกีฬาว่ายน้ำสบายฉิว

“มิโอะอยากได้สีสวยๆจัง แบบว่าสีสดใสวิบวับน่ะ”

“ถ้าพับได้ เราจะกางออกไหมนะ ต้องอันใหญ่มากแน่ๆเลย”

ปั่นมาซักพักก็ใกล้จะถึงศาลเจ้าใกล้บ้าน

“มิโอะก็อยู่ตั้งแต่เกิดนะ”

เธองึมงัมปากขมุบขมิบกับตัวเองเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วพยักหน้าหงึกหงัก

“นะจัง นะจัง”

แล้วชี้นิ้วไปที่ร้านขนมปังเจ้าปัญหาก่อนหน้า

“ไปกินขนมปังกับมิโอะนะ”

“หงึ แค่มาดูผ้ากับโต้จัง”

มิโอะส่ายหัวน้อยๆก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นกอดแขนอีกคนแทน

“มิโอะอยากไปซื้อของกับนี่จัง”

“นี่จังไปซื้ออะไร มิโอะอยากไปด้วย จะได้ซื้อไว้ด้วย”

เธอพยักหน้ารับ แล้วสั่งไปสามชิ้นพร้อมอมยิ้มเบาๆ ลำคอฮัมเพลงอารมณ์ดีเมื่อจะได้กินโดรายากิ

“มาแล้ว”

ของที่สั่งได้ถูกยื่นมาให้ เธอจ่ายเงินพร้อมรับมาแบ่งให้อีกคนสองอัน

“ทานเยอะๆนะ มิโอะให้”

แล้วก็งั่มคำแรก ดูเหมือนจะอร่อยถูกใจสาวน้อยไม่หยอกจนเคี้ยวแก้มตุ่ย

“อื้อๆ เวทที่มาจังร่ายใส่อาหารให้มิโอะกินอร่อยมากๆเลย อร่อยที่สุดในโลก”

เอ่ยพร้อมวาดมือประกอบ อวยเพื่อนสุดใจ

“มิโอะเอาอันนี้ แล้วก็อันนี้”

ชี้ไปที่ครัวซองกับขนมปังเกลือ

“มาจังล่ะ เอาอะไร”

“ก่อนหน้านี้มิโอะมาเดินหาร้านขายผ้ากับโต้จังน่ะ” แต่ดันมาโผล่โซนของกินซะงั้น

เธอเอ่ยพร้อมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะตบไหล่อีกคนแปะๆ

“ไม่ต้องห่วงนะ มิโอะไม่ใช่เด็กหลงหรอก”

พร้อมชูนิ้วโป้ง ในขณะเดียวกันกระเป๋าเธอก็มีเสียงริงโทนเหมือนมีคนโทรเข้ามา

ปลายสายเอ่ยขอบคุณมากกว่าห้าครั้งพร้อมบอกจะรีบไปให้เร็วที่สุด ไม่ลืมที่จะบอกว่าขอฝากลูกสาวไว้ซักครู่ก่อนสายจะตัดไป

“นะจังเก่งจัง บอกรอบเดียวโต้จังเข้าใจเลย”

เธอเอ่ยพร้อมปรบมือเบาๆก่อนจะโคลงศีรษะ

“ทั้งที่มิโอะเองก็พูดเหมือนนะจังแท้ๆ ทำไมกันนะ”

“ฮายะเสะนานะจะไปไหนหรอ?”

เห็นชวนไปด้วยกันเลยถามถึงจุดหมายก่อน ไร้ซึ่งความตระหนักรู้ใดๆทั้งนั้น

เธอส่ายหัวเบาๆ

“มิโอะไม่ได้หลงกับโต้จัง โต้จังต่างหากที่หลงกับมิโอะ”

ทำหน้ามั่นใจ

(เฮเฮะ อาริกาโตะเนะ🥺☀️)

“อื้อ”

พยักหน้าหงึกหงัก เดินไปนั่งที่นั่งประจำตำแหน่ง

“เฮเฮะ คิดถึงจังนิมบัสสุ 2077”

“ไว้เดี๋ยวเรามาช่วยกันเปลี่ยนเนอะ มิโอะเองก็จะช่วยด้วย”

มิโอะเดินเหม่อๆมา พอถึงหน้าบ้านและเจอเพื่อนสาวก็เปลี่ยนท่าทีแทบจะทันที

“นี่จัง มาจัง โอฮะโย”

เดินไวๆมาหาพร้อมยิ้มบาง รอนั่งเสริมที่หลังนี่จังเลือกที่นั่ง

🌊: นางเงือกรับทราบ

🌊: ไป🙌
🌊: มิโอะอยากไปศาลเจ้ากับมาจังนี่จัง

(ตุวจิ๋วสุดน่ารัก)

"อุมุ"

เธอเม้มปากน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ เลือกจะยอมรับความปรารถนาดีของอีกคน หยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา จิ้มๆเลื่อนๆแล้วกดโทร

"โต้จัง มิโอะอยากกินครัวซอง อยู่ไหนหรอ? อยู่ตรงที่มีต้นไม้...ไม่ใช่ ไม่ใช่ซักหน่อย แปปนึงนะ"

เธอเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะยื่นมือถือให้อีกฝ่ายแทน

"นะจังบอกสถานที่แทนมิโอะหน่อย"

ดูเหมือนสาวน้อยจะเมมชื่อเหลือแค่นะจังเรียบร้อยแล้ว

น่าเสียดายที่เหมือนจะไม่มีผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าคล้ายเธออยู่แถวนี้ กระนั้นเด็กหลงพ่อก็ดูจะไม่ได้สนใจมากนัก

"สีเสื้อโต้จังหรอ?"

เธอหลุบตามองชุดตัวเอง ก่อนจะใช้มือจับชายเสื้อสีฟ้าอ่อนยื่นออกมาเล็กน้อย

"สีเดียวกับเสื้อมิโอะเลยล่ะ"