(น่ารักที่สุดในโลก คนสวยรักนะ><)

(!!!!!!)

(มันจะไอนั่น)

(กัวแล้วคับลูกพี่)

(👹👹👹)

บินกลับก็ไม่แย่อะไร แค่ระยะทางมันไกลกว่าปกติ พรุ่งนี้คงปวดเมื่อยนิดหน่อยแค่นั้นแหละ

[ ไว้เจอกันใหม่นะคะ ]

โบกมือลา แต่ไม่ได้หันเดินไปไหน อยากจะมองดูเขาเดินไปจนลับสายตาน่ะ

[ ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ ]

[ รุ่นพี่กลับด้วยรถไฟตามปกติเถอะ ]

พอสงบสติอารมณ์ได้ก็ชูหน้าจอให้ดู มุมปากอมยิ้มอย่างเก็บไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเขาพูดเล่นหรือจะทำจริงๆ แต่เธอคงทนเห็นเขาเดินไกลขนาดนั้นไม่ได้หรอก

แต่เดี๋ยวนะ นกจาบเหรอ ทำไมต้องนกจาบ??

[ ถ้างั้นก็แยกกันตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ]

[ ขอบคุณสำหรับวันนี้มากเลยนะคะ ^_^ ]

เธอกลับด้วยรถไฟไม่ได้เพราะไม่มีเงิน

+

พออ่านข้อความที่เขาพิมพ์เสร็จก็ก้มหน้างุดทันที แก้มแดงก่ำ หุบยิ้มไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็น

ไม่ว่าเขาจะเลือกอะไรเธอก็จะหาเหตุผลมาอ้างในการชอบเขาต่อไปอยู่ดีนั่นแหละ

แต่คำตอบของเขามันเกินความคาดหมายไปหน่อย ระยะทางจากศาลเจ้าไปบ้านเธอมันไม่ใช่เล่นๆเลยด้วยซ้ำ

รู้แบบนั้นเขาก็ยังจะไปเหรอ ?

นี่มันไม่ใช่แค่ความใจดีธรรมดาแล้วมั้ง..

+

(พูดเลย)

(เจ้าหนี้คนนี้น่ากัวอ่ะ บิดได้ไม)

(เด่กไรโตแล้ว👹👹)

(หนอยย👹👹)

กดพิมพ์ยิกๆลงในมือถือด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ประหม่า และกลัว..

[ รุ่นพี่อยากจะ…แยกกันตรงนี้มั้ยคะ ]

ใช้มือถือเพราะไม่อยากให้การสื่อสารคลาดเคลื่อน

รู้สึกประหม่ายิ่งกว่าตอนทำข้อสอบซะอีก

’คงต้องเดินไกลกันน่าดูเลยค่ะ‘

‘ฉันทำกระเป๋าเงินหายไปก่อนหน้านี้ ก็เลยขึ้นรถไฟไม่ได้‘

สมมตินะ ถ้าเกิดว่าเขายอมเดินไปกับเธอในระยะทางที่ไกลมากขนาดนี้ จากศาลเจ้าไปย่านอุมิยะ มันไกลมากสำหรับการเดินเท้า และเธอกลับเองได้เพราะมีปีก

ถ้าหากเขาไปด้วย จะชอบต่อไป..

แต่ถ้าเเยกกันตรงนี้ จะตัดใจซะตั้งแต่ยังไม่ถลำลึก…

ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะเลือกอะไร

+

ระหว่างรอคำตอบก็เลิ่กลั่กไปมา แค่มองหน้าเขาตรงๆยังทำไม่ได้เลย ยากจัง ถ้าเขารู้ว่าเธอคิดไม่ซื่อจะรังเกียจมั้ยนะ..

ทำตัวตามปกติดีกว่า

อุตส่าห์ได้รู้จักคนดีๆแบบนี้ทั้งที ถ้าต้องแตกหักกันเพราะเรื่องแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่

ทั้งที่อ่านมังงะมาจนเซียนเเล้ว แต่พอเจอสถานการณ์จริงเข้าไปก็แอบรับมือยากเหมือนกัน…

ตรงที่เดาความคิดคนตรงหน้าไม่ออก

ถึงอย่างนั้นก็อยากจะรู้จักมากกว่านี้

+

พอเขาปล่อยลงก็กระแอมเบาๆในลำคอเล็กน้อยแก้เขิน ใช้ภาษามือขอบคุณ ไม่กล้าจะมองหน้าเลย แต่พอหางตาเห็นว่าเขาเอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาก็รู้สึกสงสัย เขากำลังรออะไรเหรอ

อยากจะแยกกันตรงนี้รึเปล่า งั้นทำไมถึงไม่บอกลาแล้วแยกกันล่ะ ?

หรือว่าอยากจะอยู่ด้วยกันนานกว่านี้หน่อย ?

คงไม่ใช่

แต่จะลองเสี่ยงดู

‘กลับด้วยกันมั้ยคะ‘

’บ้านฉันอยู่ย่านอุมิยะน่ะ‘

+

(แล้วอยากเป้นไร)

(เห้ยเอาไรอี้ก อย่า ชั้นไม่มีไรเลย อย่าปล้นชั้น😭)

(6555555554555555555 ออกจะเท่ //ยืนขรึม //ทำหน้าบูดเหมือนตัวจริง)

(บร๊ะ นายคนนี่ มันเป้นยังไงนัก)

(เอ๊อะ //หัวปูด

เอะอะก้ดีดกน้าผาก หนอยๆฟๆๆฟฟ อย่าเผลอละกันเดี๋ยวจะทำคืนบ้าง😡😡👹👹)

( ไม่โดยสักทีไม่ดีขึ้นเลย หรือโดนก็ไม่ดีขึ้น )

คืนนี้คงเป็นวันที่นอนหลับยากอีกเช่นเคย ไม่ใช่เพราะเครียด ไม่ใช่เพราะเศร้า แต่เป็นเพราะมีเรื่องให้คิดทบทวน

โลกของเธอที่เงียบสงบและโดดเดี่ยวมาตลอด ตั้งแต่เจอเขาวันนั้นมันก็วุ่นวายไปหมดเลย

ทำยังไงดี ไม่อยากจะยอมรับ แต่ปฏิเสธไปให้ตายยังไงก็รู้อยู่แก่ใจอยู่ดีว่า…

ชอบเขาเข้าซะแล้ว

’ฮายาชิ เด็นโซ‘

ผู้ชายคนแรกที่ ชิโนเมะ เมมิ ตกกลุมรัก

นี่คงจะเป็นฤดูร้อนที่ว้าวุ่นน่าดู