Yaptıklarından dolayı hiç pişman değiller, senin bunu öğrenmenden dolayı üzgünler.

Ne isteyip de gidemeyenler nasipsiz, ne Ege sularında boğulanlar sahipsiz.
Ne canı gırtlağına gelenler sekinesiz, ne mallarına el konulanlar kayıpta ne de hicret edenler rahatta…

Ne Şîrîn’de vefâ var, Ne Leylâdır sana yâr!
Hep Allâh güzel vekîl, Hep Allâh insâna yâr.

Mesele yaşarken omuz vermekti, ölüyü taşımak zaten sünnettir.

Toprak, insanı içine almanın derdinde; insan ise toprağı ele geçirmenin… İkisi de amacına ulaşmak için uğraşıyor. Ancak hikayenin sonunda, herkes aynı yerde buluşacak: Toprak, herkesi kucaklayacak. Ve o zaman, insanın sahip olma hırsı yerini, toprağın sessizce sahip oluşuna bırakacak.

Menfaatin gölgesinde filizlenen dostluklar, sahte bir baharın çiçekleridir; samimiyetin kök saldığı gerçek dostluklar tercihimdir.

Allah azan karıncaya kanat takar kuşa yem edermiş.
Her yükselişi hayra, her düşüşü şerre yormamak lazım.