หมายเหตุ : นี้ไม่ใช่อีเว้นอฟช.แต่มาจากน้องจอมมารเอง โดยสร้างมาเพื่อความบันเทิง จึงสามารถเล่นได้เต็มที่ถือว่าเป็นwhat ifที่ไว้คลายเครียดนะงับ สามารถใช้แท็กของหัวข้อโพสเพื่อเข้าร่วมได้ เช่น วาดรูปประกอบ หาโมเม้น เล่นชินดันสนุกๆ

Enjoy งับ! 🎀

“ ไม่รับคืน ”

อาโออิปรับจูนอารมณ์ตามอีกฝ่ายทัน จึฃยิ้มออกมาตั้งใจฟัง

“ สวัสดีนะคะ ฟลายมี ”

“ ฉัน ซุยเรน อาโออิค่ะ เธอคงรู้จักแล้วสินะ ”

อาโออิยิ้มออกมา มือสวยที่ยกขึ้นเกิบจะลูบหัวอีกฝ่ายเพราะเผลอเอ็นดู แต่นึกได้ว่าไมีควรลูบหัวคนอื่นมั่วซั่วจึงถอยมือกลับ

“ งั้นต้องทำให้ดวงดาวดวงนั้นกลับมาสดใสแล้วสิ ”

อาโออิเอ่ยก่อนจะทำท่าครุ่นคิด

“ ฟลายมีชอบทำอะไรหรอคะ? ”

“ เธออยากรู้ทำไมละ ”

“ ยังไงฉันก็ไม่ได้พิสูจน์เพื่อคนอื่นหรอก ”

มันแค่เป็นเรื่องในครอบครัว อาโออิไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้วหากไม่สนิทถึงขั้นที่สามารถพูดเรื่องนั้นออกมาได้อย่างสบายใจ

“ ฉันอยากกินมาการอง แต่คงต้องกินคาวก่อนสินะ อืมม วันนี้กินไรดี ”

อาโออิหันไปคิดเกี่ยวกับอาหารที่อยากกินทันที

“ เธอเช่นกันนะ ชิเอะจัง ”

อาโออิยิ้มออกมาเธอโบกมือลาอีกฝ่าย หูม้ากลับลู่ลงอย่างน่าประหลาด คนแบบนี้…กำลังเสียดายด้วยแหละ

“ ครั้งหน้า อย่าลืมมาทักทายฉันด้วยละ ”

(ฉันจะคลั่งใส่เธอเพราะเรียกฉันแบบนั้นแหละ)

( อยากเจอในชินดันหรือในสนามดีละ )

อาโออิชะงักไปชั่วครู่ เธอนิ่งลงไปขณะนึง

“ อ่า นั้นสินะ มันเป็นเรื่องปกติสินะ ”

“ ฉันทำตัวไม่สมกับเป็นประธานนักเรียนเลย ฮ่ะฮ่ะ “

อาโออิยิ้มออกมา สำหรับเธอที่ภูมิต้านทานนั้นไม่อาจจะแข็งแกร่งเท่าคนตรงหน้า คำพูดที่เหมือนสิ่งมีชีวิตเปียกลื่นไหลเข้ามาในหู ยากจะมองข้ามสำหรับเธอ ไม่ต่างจากสิ่งที่เธอกลัวที่สุด… เหมือนครั้นที่เคยเจอ

” ไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่ ฉันก็ไม่อาจจะเหยียบคันเร่งหนีมันได้ “

“ พิสูจน์หรอ… นั้นสิฉันพิสูจน์อยู่ ”

“ ทำมาโดยตลอด ”

เธอเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่คาดเดาไม่ออก พลั้นดวงตาที่เคนเปล่งประกายชะงักไปชั่วครู่ เธอควรพูดออกไปหรอ แล้วเธอจะพูดออกมาทำไม

“ แต่เล่าไปก็ไม่าสนุกหรอก ไปหาอะไรทำกันเถอะ ”

“ ไปหาอะไรกินดีมั้ย? ”

เธอเปลี่ยนเรื่องออกมาอย่างกระทันหัน พลั้นใบหน้าที่เคยเย็นเฉียบเมื่อครู่กลับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและร่าเริง…ผิดวิสัย

อาโออิยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เธอยดมือขึ้นมาก่อนจะชี้ส่วนที่ตรงกับตนเอง

“ สภานักเรียน.. “

เธอเอ่ยออกมาก่อนจะเงยหน้าตาใส แน่นอนว่ายังไงต่อให้อีกฝ่ายมองไม่เห็นตนก็คงรู้แน่ว่าตนเป็นสภาแล้ว! พลั้นหางม้าส่ายไปมาอย่างอารมณ์ดี

“ ฉันช่วยได้นะ ”

เธอเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ยากคาดเดา จะดีหรือร้ายก็ยากจะคาดเดา

อาโออิยิ้มออกมาราวกับอีกฝ่ายนั้นพูดมาถูกทั้งหมดเรื่องความตรงไปตรงมาของตนดวงตาสีแดงสบตาอีกฝ่ายก่อนเธอจะชะงักอยูาครู่นึง

อ่า.. มีคนคิดแบบนี้อยู่ด้วยนิ

“ ดีจัง การที่ได้ไล่ตามบางคนอย่างมุ่งมัน “

เธอยิ้มออกมาและเอ่ยออกมา พลั้นดวงตามองสมุดที่ว่างเปล่า เธอไม่อาจคาดเดาได้

” เป็นอะไรหรอ? “

“ หึ 3ปีของฉันคือการพิสูจน์ตัวเองน่ะสิ เพราะดึงดันที่จะมาเรียนที่นี้…ขืนแบบนั้นพ่อกับแม่คง.. “ อาโออิเอ่ยออกมาก่อนจะชะงักและหันไปสบตาอีกฝ่ายราวกับไตรตรองบางสิ่ง

” ฉันเล่าไปก็คงไม่สนุกหรอกนะ “

เธอยิ้มออกมาราวกับไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นก่อนจะทำท่าครุ่นคิดถึงคำถามของอีกฝ่าย

“ นั้นสินะ เธอละอยากทำอะไรหรอ ยังไง…วันนี้ก็ไม่มีงานสภาให้ทำตั้งวันนึงเลยนะ “ เธอเอ่ยถามกลับไป

เสียงถอนหายใจคุ้นเคยดังขึ้น อาโออิกำลังจะหันไปทว่ากลับโดนชนเข้าเต็มๆ เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยออกมา

“ เดินดูทางด้วยสิคะ ลูน่า ”

เธอเอ่ยออกมา หูม้าลู่ลงดูไม่น่าเกรงขาม…

“ อื้อ คิดถึงหรอ? ลูน่าทำอะไรอยู่หรอคะ? ”

อาโออิยิ้มออกมาก่อนจะเขย่งเท้าดูใบที่ถือ จึงพบว่าคือใบบิงโก อาโออิยิ้มออกมา

“ บิงโกนี้เอง… สนุกมั้ยคะ ”

เธอถามอีกฝ่าย ราวกับคุ้นเคยอย่างดี

“ โฮจิทานิ ชิเอะสินะคะ เธอคงรู้จักฉันอยู่แล้ว แต่ฉันอยากแนะนำตัวอีกครั้งค่ะ”

“ซุยเร็น อาโออิ เป็นประธานนักเรียนของปีการศึกษานี้ค่ะ”

อาโออิยิ้มออกมาก่อนจะแสดงท่าทางเรียบร้อยเคารพอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

”ชอบฉันหรอคะ?“

อาโออิยิ้มออกมาก่อนจะถามออกไปโดยไม่อ้อมค้อม ท่าทางของเธอแตกต่างจากในทีวีที่ดูจริงจังและมีแบบแผนที่รัดแน่นเหมือนเชือกที่มัดไว้

”เพราะอะไรหรอคะ?“ เธอถาม

อาโออิยิ้มออกมาเมื่ออีกฝ่ายตอบคำถาม เมื่อความเงียบดังอยู่ครู่นึง เธอกลับต้องชะงักกับคำถามที่ถามกลับมา

อาโออินิ่งไปครู่นึงก่อนจะยิ้มออกมา

“ ป่าวซักหน่อย ”

” ดูออกขนาดนั้นเลยหรอ ”

อาโออิถามออกไป หลังจากที่ไม่นานนักอาหารก็หมดลง แน่นอนว่าเธอไม่ได้พูดออกมาว่าเธอคิดอะไร เพียงดวงตาสีแดงที่เงยหน้าสบตา ราวกับถามหาคำตอบจากอีกฝ่ายตรงๆ

”มองฉันยังไงกันนะ“ เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

อาโออิกระดิกหูตามเสียงที่ดังมาแต่แว่วไกล เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่วิ่งวนตนเองจนหัวแทบหมุน ท่าทางของอาโออิดูตกใจไม่น้อย เธอจำหน้าตาของอีกฝ่ายได้แต่หากชื่อ…เธอจำไม่ค่อยได้เสียเท่าไหร่

“ ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เบื่อน่ะ “

อาโออิยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร เธอสบตาอีกฝ่าย ชอบจรวดงั้นหรอ?

” ว่าแต่ เธอชื่ออะไรหรอ เธอคงรู้จักฉันแล้วสินะ “

แม้เธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ก็ถามอีกฝ่าย

อาโออิก้าวขาตามอีกฝ่าย แม้จะช้าไปกว่านิดนึง เมื่อถึงเก้าอี้อาโออิถึงได้กินข้าวอย่างที่ใจอยากจริงๆ

เธอเลือกกินแค่พออิ่ม ข้าวและอาหารครบหมู่ เว้นเสียผักที่ถูกเลือกน้อยที่สุด

“ เธอชอบหนังสือหรอ ”

เธอเอ่ยถามออกมาเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไปเกินกว่าจะสร้างความอึดอัดใจ มือสวยตักอาหารเข้าปากหลังพูดจบราวกับไม่เลือกจะพูดเมื่ออาหารอยู่ในปากมากกว่าจึงถามไปก่อน

ในขณะที่เธอกำลังจะถอนหายใจเพราะความเบื่อหน่าย ดวงตาสีแดงกลับสบตากับคนชุดสีเขียวสดใส

นี้ใช่..วิทย์กีฬาสินะ

เธอยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร ก่อนเธอจะตกใจไม่น้อย ทั้งสมุดปกหนัง? นิตยสาร?ปากกา? ขอลายเซ็น!?

เธอตกใจไม่น้อยแต่ก็รับมา และเซ็นให้อย่างตั้งใจและยื่นให้อีกฝ่าย

“ สวัสดีค่ะ เธอชื่ออะไรหรอ? ”

อาโออิยิ้มออกมาเอ่ยถามอีกฝ่ายเพื่อที่จะได้จดจำชื่อไว้

“ อืม…ไม่เชิงหรอก ”

“ แค่… ”

อาโออิเอ่ยออกมาก่อนจะเว้นช่วง เธอมองรอบๆราวกับคิดไตร่ตรองว่าควรพูดดีมั้ย

“ พอคิดดูว่าก่อนหน้า ฉันเอาแต่แข่งเพื่อพิสูจน์ตัวเองเพื่อที่ไม่ต้องทำตามพ่อแม่ “

” จนไม่ได้สนใจอะไรเลยน่ะ “

เธอเอ่ยออกมาอย่างไม่ปิดบัง เพราะมันคือความจริง ว่าเธอในเมื่อก่อนมักไม่ค่อยสนใจคนเท่าไหร่ทั้งที่พึ่งมารู้ตัวใจจริงเธอก็ขี้เหงาเหมือนกัน

”เป็นประธานนี้ไม่ง่ายเลยน้า“

อาโออิเพียงส่ายหัวก่อนจะเอ่ยออกมา

“ รึเธออยากได้งานเพิ่มมั้ย? จะได้ไม่เบื่อรึคิดเรื่องชมรม หึหึ ”

เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอค่อนข้างชอบเวลามีคนโดนเธอสั่งยัดงานใส่มือ

“ ว่าแต่เธอ มาทำอะไรแถวนี้หรอ ”

อาโออิโยนคำถามไปให้อีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดี

เจ้าของผมสีขาวดำเพียงได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ต่อให้หลับตาเดาก็คงเดาได้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

“ คงจะเป็นคามิจังสินะ “

อาโออิเอ่ยออกมาก่อนจะหันไป และยิ้มออกมาเมื่อผลลัพนั้นพึงพอใจ

” ฉันย่อมจำคนที่เจอหน้าทุกวันจนเบื่อได้อยู่แล้วละ “

เจ้าตัวเอ่ยอย่างมั่นใจก่อนจะยกแขนมาไคว้หน้ากอดอกมองอีกฝ่าย