“แล้วทำไมนายไม่หาอะไรมาปาใส่กลับ“
พูดแล้วก็ทำเสียงจิ้ๆๆ ส่ายหัวไปมา
”เอาทรายไหมล่ะ“
“แล้วทำไมนายไม่หาอะไรมาปาใส่กลับ“
พูดแล้วก็ทำเสียงจิ้ๆๆ ส่ายหัวไปมา
”เอาทรายไหมล่ะ“
คนไปแล้วจะให้ไปอีกทำไม ไหนๆ แล้วก็ขอไปตามทางของตัวเองเลยแล้วกัน
ยกมือขึ้นโบกลาแล้วเดินจากไปโดนไม่พูดอะไรแบบคนเก๊กคูล
คนไปแล้วจะให้ไปอีกทำไม ไหนๆ แล้วก็ขอไปตามทางของตัวเองเลยแล้วกัน
ยกมือขึ้นโบกลาแล้วเดินจากไปโดนไม่พูดอะไรแบบคนเก๊กคูล
(จบเลยนะคะๆๆ)
(จบเลยนะคะๆๆ)
”จะไปไหนต่อ?“
ปลีกวิเวกมานาน กลับมาเกาะกลุ่มกันเถอะที่รัก
”จะไปไหนต่อ?“
ปลีกวิเวกมานาน กลับมาเกาะกลุ่มกันเถอะที่รัก
ขมวดคิ้ว ทำไมเรียกไม่หัน ยื่นมือไปคว้าดึงคอเสื้อฮายาโตะ
“เห๊ย!”
ขมวดคิ้ว ทำไมเรียกไม่หัน ยื่นมือไปคว้าดึงคอเสื้อฮายาโตะ
“เห๊ย!”
ท่ามกลางหมู่คนมากมาย สะดุดตาไอ้หน้าหล่อดีเลยส่งเสียงทัก
“เห๊ย”
“ไปไหนมา”
ท่ามกลางหมู่คนมากมาย สะดุดตาไอ้หน้าหล่อดีเลยส่งเสียงทัก
“เห๊ย”
“ไปไหนมา”
ฟิ้ววววว วิ้ววววว ว้าวววววว
จบละนึกขึ้นได้ว่าลืมอ่านแชทเพื่อน โซนจูราสิค? ไม่รู้ตอนนี้จะยังอยู่ไหมก็ดุ่มๆเดินไปก่อนแล้วกัน
ฟิ้ววววว วิ้ววววว ว้าวววววว
จบละนึกขึ้นได้ว่าลืมอ่านแชทเพื่อน โซนจูราสิค? ไม่รู้ตอนนี้จะยังอยู่ไหมก็ดุ่มๆเดินไปก่อนแล้วกัน
เดินไปเดินมามาโผล่โซนมาริโอ้ ต่อแถวเล่นเครื่องเล่นสักหน่อย
(โรลต่อไปเพื่อดูว่า2คนมันจะมาเจอกันได้ไหม)
เดินไปเดินมามาโผล่โซนมาริโอ้ ต่อแถวเล่นเครื่องเล่นสักหน่อย
(โรลต่อไปเพื่อดูว่า2คนมันจะมาเจอกันได้ไหม)
หลังจากความพยายามครั้งที่ 300จบลง ค่อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบ
: อยู่ไหน?
ตอบกลับคำถามด้วยคำถาม ไม่ทันรอคำตอบก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเดินทอดน่องไปเรื่อยต่อ
หลังจากความพยายามครั้งที่ 300จบลง ค่อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบ
: อยู่ไหน?
ตอบกลับคำถามด้วยคำถาม ไม่ทันรอคำตอบก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเดินทอดน่องไปเรื่อยต่อ
ออกมาข้างนอก สูดอากาศนานแล้ว ได้เวลากลับไปหาเตียงเสียที
“เธอเองก็อย่ากลับดึกนักล่ะ อากาศมันหนาว”
ออกมาข้างนอก สูดอากาศนานแล้ว ได้เวลากลับไปหาเตียงเสียที
“เธอเองก็อย่ากลับดึกนักล่ะ อากาศมันหนาว”
พูดก็พูดไป เอ็งนั่นแหละมาทักเขาก่อน
“แต่ว่าไอ้เจ้าเด็กนี่ไปทำอะไรมาล่ะ?“
พูดก็พูดไป เอ็งนั่นแหละมาทักเขาก่อน
“แต่ว่าไอ้เจ้าเด็กนี่ไปทำอะไรมาล่ะ?“
"เห๊ย แกน่ะ"
"มาทำอะไรที่นี่"
ทำตัวเหมือนเจ้าถิ่น ความจริงผมแค่เดินผ่านมาครับพี่ จนสิ้นสุดประโยคถึงได้สังเกตเห็นเจ้าเด็กน่าสงสารคนนั้น
"คิดบัญชีเรอะ"
"เห๊ย แกน่ะ"
"มาทำอะไรที่นี่"
ทำตัวเหมือนเจ้าถิ่น ความจริงผมแค่เดินผ่านมาครับพี่ จนสิ้นสุดประโยคถึงได้สังเกตเห็นเจ้าเด็กน่าสงสารคนนั้น
"คิดบัญชีเรอะ"
"ค่าไกด์"
ถือเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ที่คนอย่างเขานานปีมีหน
เลออนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เช็คเวลาก่อนจะถามเธอต่อ
"จะไปไหนต่อไหม"
"ค่าไกด์"
ถือเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ที่คนอย่างเขานานปีมีหน
เลออนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เช็คเวลาก่อนจะถามเธอต่อ
"จะไปไหนต่อไหม"
“เอาอันนี้” เขาชี้ให้ดู
“แค่นี้ใช่ไหม?“
ถามเพราะเขาเตรียมตัวจะไปจ่ายเงินแล้ว
“เอาอันนี้” เขาชี้ให้ดู
“แค่นี้ใช่ไหม?“
ถามเพราะเขาเตรียมตัวจะไปจ่ายเงินแล้ว
“ปกติก็ไม่ค่อยหรอก นานๆ ทีกิน”
และคงเพราะนานๆ ทีกิน พอมาเห็นขนมช่วงเทศกาลแบบนี้ถึงได้เริ่มรู้สึกอยากซื้อขึ้นมา
เลออนเลือกซื้อแยกไปก่อนสองสามชิ้น จึงต่อยหันไปถามคนที่มาด้วยกัน
“เธอเอาชิ้นไหน”
“ปกติก็ไม่ค่อยหรอก นานๆ ทีกิน”
และคงเพราะนานๆ ทีกิน พอมาเห็นขนมช่วงเทศกาลแบบนี้ถึงได้เริ่มรู้สึกอยากซื้อขึ้นมา
เลออนเลือกซื้อแยกไปก่อนสองสามชิ้น จึงต่อยหันไปถามคนที่มาด้วยกัน
“เธอเอาชิ้นไหน”
แกล้งหยอกถามคนตัวเล็กก่อนจะมองไปยังทางเดิน
“นำทางไปเลยยัยหนูแฮม”
แกล้งหยอกถามคนตัวเล็กก่อนจะมองไปยังทางเดิน
“นำทางไปเลยยัยหนูแฮม”
“เหอะ ปีสามงั้นหรอ”
ปกติมีแต่แย่งกันเป็นคนเด็กกว่า อันนี้ไม่ยอมเด็กกว่า เรื่องอะไร ทำไมต้องยอม ขืนยอมตอนนี้ก็โดนยันนี่ข่มน่ะสิ
“ฉันเองก็อยู่ปีสาม เซย์โจว“
“โฮชิโนะ เลออน”
ในที่สุดก็ได้แนะนำตัวสักที อยู่กันคนละโรงเรียน ยังไงก็คงไม่โป๊ะหรอก
“เหอะ ปีสามงั้นหรอ”
ปกติมีแต่แย่งกันเป็นคนเด็กกว่า อันนี้ไม่ยอมเด็กกว่า เรื่องอะไร ทำไมต้องยอม ขืนยอมตอนนี้ก็โดนยันนี่ข่มน่ะสิ
“ฉันเองก็อยู่ปีสาม เซย์โจว“
“โฮชิโนะ เลออน”
ในที่สุดก็ได้แนะนำตัวสักที อยู่กันคนละโรงเรียน ยังไงก็คงไม่โป๊ะหรอก