Özetle, "endişeli muhafazakarlık", aslında bir ideolojik konum kaybı hali – ne devleti tümüyle kontrol eden hegemonik bir özne olarak kalabilen, ne de mağduriyet üzerinden bir karşı-söylem inşa edebilen.

Bunlar çoktan öldü de, yeni... O da doğacak inşallah.

Bugün ise ortada ne bir düzen karşıtlığı ne de hak temelli bir talep var; aksine, çökmekte olan bir düzenin halk üzerindeki denetimini sürdürmek üzere yeniden ideolojik seferberlik yaratılmaya çalışılıyor ama nafile.

Bu kesimin "bir zamanlar sokakta olmuş olması" ya da 1990’lardaki görünümü, dönemin kamusal düzenine karşı "düzen dışı" sayılabilecek İslamcı bir karşı-hegemonya stratejisinin parçasıydı.

Türkiye'deki "muhafazakâr" tabanın bugün yaşadığı şey, bütünüyle bir siyasal-ahlaki projenin tükenmesi. Bu tükenişin üzeri, "toplumsal huzur", "sokağın meşruiyetsizliği", "CHP'nin Gezi ile özdeşleştirilmesi" gibi söylemlerle örtülmeye çalışılıyor.

Pek şansın yok….

ahah çok kötü…..

Bugün bu damarlar zayıfsa, bu gençliğin "doğal" olarak sağa yöneldiği anlamına gelmez.

Bu türden çalışmalar, milliyetçiliğin sağdan başka bir yerden kurulamayacağı fikrini yeniden üretme riski taşıyor. Oysa Türkiye’nin tarihinde sol yurtseverliğin, halkçı kamuculuğun ve enternasyonalizme açık bir yurtseverliğin hep güçlü damarları oldu.

"Yeni milliyetçilik" tanımının arkasında nasıl bir sınıfsal ve bölgesel harita var? Bu sorular hiç açılmıyor. Dolayısıyla genel geçer yorumlar, veriye dayalıymış gibi sunuluyor.

Kesinlikle kotasyonları ve raporları karşılaştırarak okumak istedim.

Görüşmelerin nasıl yapıldığı, hangi gruplardan alındığı, hangi şehirlerde yoğunlaştığı gibi kritik detaylar eksik. Mesela İstanbul’da üniversite okuyan, "orta-üst sınıf" gençlerin "bayrağı" nasıl sahiplendiği ile, Adana’da, Elazığ’da, Kayseri'de yaşayan gençlerinki aynı mı?