هم موزه‌ی civil rights بسته بود و هم خونه‌ی مارتین لوتر کینگ. من هم سر از آکواریوم درآوردم. خیلی طفلکی بودن آبزی‌های طفلی توی تانک‌های آب ولی از شما چه پنهان پشم‌هام از زیبایی و شگفتی هم ریخته بود!

این تنها صد در صدیه که از الان به بعد 'باید' در زندگیم نگه دارم.

امروز قراره روو و nesting partnerش رو ببینم. قراره با این دوچرخه بیان دنبالم بریم در فضای باز بشینیم. از صبح دارم بهش می‌گم فقط من خیلی زود خسته می‌شما. من همه‌اش دارم می‌لرزم، جدی نگیرینا. من همه‌ی دستم کبوده ولی به خاطر IVهاست.
خب یه ماه دیگه برای این دیدار صبر می‌کردی لی‌لا. چه کاریه آخه.

چرا من توی تلگرام ندارم دیگه؟ :/

قضاوت هوای بهار ما با شما!

اگر به این مجله دسترسی دارین و حوزه‌ی زندگی با معلولیت براتون جالبه، دریابید:

با رسم شکل:
(انقدر ریز و تند داره می‌باره و پنجره‌ی من کثیفه که معلوم نیست تو عکس ولی داره می‌باره. :)) )