โควเซย์กำลังจะหันกลับไปบอกว่าไม่เป็นไรตามเสียงทักที่ดังขึ้น

แต่ก่อนสิ่งอื่นใด ผิวกายที่อุ่นขึ้นราวกับกาน้ำร้อนที่กำลังเดือดตัดกับหลังมือของอีกฝ่ายที่ทาบลงมา อุณหภูมิที่ต่างกันทำเอาคนโดนถามสะดุ้งตัวโหยง ก่อนจะรีบเด้งตัวกลับโดยอัตโนมัติ

“ อย่ามาแตะตัวคนอื่นตามใจชอบสิเห้ย! ”

ยังไม่ทันที่จะได้ประมวลผลอะไรแมวป่าขี้โวยวายแบบเขาก็พูดโพล่งออกมาเสียก่อนแล้ว

โควเซย์หันกลับไปมองตามเสียงเรียก ปรากฏให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของครูประจำชั้นเขาเอง เขาก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย ก่อนจะตอบคำถามอีกฝ่าย

“เปล่าครับ สบายดี”

เขาส่ายหัวเบาๆ พยายามปฏิเสธเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วง แต่เจ้าตัวก็สูดน้ำมูกฟื้ดฟ้าดไม่หยุดอยู่ดี

เสียงเรียกดังแต่ไกลทำเอาโควเซย์สะดุ้งโหยง จนเจ้าตัวต้องขมวดคิ้วหันกลับไปมอง ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนแต่เป็นรุ่นน้องอารมณ์ดีหน้าตาคุ้นเคย —ชิชิโอะ?

พอเห็นอีกฝ่ายทักขึ้นมาแบบนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าในตอนนี้สภาพเขาจะแย่ขนาดไหน

“ ฉันสบายดี “

ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่ก็ยังหยุดสูดน้ำมูกไม่ได้อยู่ดี…

โควเซย์หันไปมองตามที่มาการสะกิดนั้น เบื้องหน้าเป็นหนุ่มหมีขาวที่มีผมปรกหน้าซึ่งทำให้เขามองได้ไม่ชัดนักว่าคือใคร

เขาเงยหน้ามองตามร่างที่สูงกว่าอย่างงุนงง พยายามประมวลผลสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ก่อนจะพยายามหาคำพูดเพื่อตอบคำถามอีกฝ่าย

“ เอ่อ…ขอบใจ แต่ไม่เป็นไร ”

จะว่าอย่างไรดี เขายังไม่อยากเป็นภาระใครในตอนนี้นี่สิ