จะเป็นอย่างแรกหรืออย่างหลังกันแน่นะ..?

"ครับ"

เขาผงกศีรษะรับ

"ใช้เวลาให้คุ้มนะครับ" เดี๋ยวก็ต้องกลับแล้ว อาจจะไม่ได้มีโอกาสแบบนี้บ่อย ๆ

หรืออาจจะเป็นเขาด้วยที่ทำให้อีกฝ่ายเสียเวลาเดินเล่นโดยใช่เหตุ

"บ้ายบายนะ"

โควคิระบายยิ้มบาง ๆ เขาพูดบอกลาก่อนจะขอตัวปลีกเข้าที่พักไป

(จบได้เลยนะคะ !)

"ฟูจิคาวะเองก็เข้าใจเราผิดเหมือนกันนะ"

เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ ดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ซักไซ้ เขาก็คิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะพูดเรื่องนี้ล่ะนะ ขอบคุณที่เข้าใจ

เขาหยุดฝีเท้าลงข้างหน้าที่พัก บริเวณนี้ก็สว่างไสวดี

"ข้างหน้าก็ที่พักแล้ว เราแยกกันก่อนไหมครับ ?"

ที่อีกฝ่ายเข้าใจนั่นน่ะถูกแล้ว เขาค่อนข้างมีปมกับเรื่องนี้ก็เลยเป็นปัญหานิดหน่อย..?

และขออภัยที่ตัวเขาเตี้ยและขาเขาสั้น ขอบคุณที่เดินตามทัน

เพราะเขาเอาแต่มองตรงข้างหน้าก็เลยไม่ได้สังเกตว่าคุณแสดงออกถึงความงง

"ขอบคุณนะครับ"

ใบหน้าอิดโรยหันมายิ้มให้เล็กน้อย

แล้วข้างหน้าก็เห็นที่พักพอดี

"เราค่อนข้างเข้าสังคมน้อย เรื่องเพื่อนก็เหมือนกัน"

"ค่อนข้าง..พูดยากน่ะครับ"

เขารับฟังที่อีกฝ่ายว่าแล้วยังทำตาโตค้างไว้อยู่วิสองวิ ไม่ทันได้หมั่นไส้อะไรเลยเพราะตัวเขายังคงอึ้งอยู่

โอ้..

นี่มัน

"เยส !" โควคิกำมือ ถึงจะยังมีเสียงที่เบา แต่ท่าทางดีอกดีใจออกหน้าออกตาทีเดียว

ได้เพื่อนด้วย ! จากนั้นขาก็เริ่มสับเร็วขึ้นเล็กน้อย เดินให้ทันนะ-

ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะเสียใจหรอก จะให้เป็นคนรู้จัก หรืออะไรก็ตามแต่ความสบายใจของอีกฝ่ายเขาก็รับได้หมดอยู่แล้ว

แล้วก็เป็นเขาที่หยุดเดินบ้าง

หน้าค่อย ๆ ผินมาหาอีกคน ตาโตขึ้นเล็กน้อยเหมือนประหลาดใจคำตอบของอีกฝ่าย

"..ได้เหรอ ?"

อึ้ง (?)

เขาถามออกไปสั้น ๆ

"ตอนนี้.. ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันหรือยังครับ"

เพราะตัวเขาเองก็ไม่ยังไม่กล้ายืนยัน

จึงอยากได้ยินจากปากอีกคนมากกว่า

"ถึงจะดีขึ้นแล้ว.. แต่ก็ยังอึดอัดอยู่ดี"

สายตามองตรงไปข้างหน้า และพูดด้วยเสียงที่แผ่วลงเหมือนเดิม

"ยังอยากนอนหลับให้จบ ๆ ไป"

โควคิระบายยิ้ม

"นี่ ฟูจิคาวะคุง ถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"

เขาไม่ใช่คนประเภทขี้แกล้งอยู่แล้ว ยอมได้ก็ยอม แต่เขาก็ไม่นึกโกรธอะไรกับการที่โดนแกล้งอยู่แล้ว

ถ้าทำให้สนุกได้ก็ดีใจล่ะ

"อื้ม อยากกลับแล้วล่ะครับ"

เขาพูดขณะที่กำลังเดินทอดน่องไม่รีบร้อน

เขายังไม่เอ่ยอะไร พอมีจังหวะให้ได้หายใจ ความเงียบชวนสงบนี้ก็นำความรู้สึกเก่ากลับมาอีกครั้ง

+

"ได้ครับ รับปากเลย"

อีกฝ่ายอาจจะคิดว่าไม่ยุติธรรม แต่สำหรับเขามันก็เท่าเทียมดี

จนกระทั่งอีกฝ่ายพูดล้อเลียนอีกครั้ง เขาก็เลยประเคนหมัด(?)ที่ความแรงเท่าเดิมใส่แขนอีกฝ่ายอีกหนึ่งหมัด อิช

"อย่าให้เรียกอายา.."

เม้มปาก

ไม่เอาอะ

"หนอย.." อุบอิบเบา ๆ แต่ก็ไม่สู้คนอยู่ดี

"ไปกันเถอะครับ" เฉไฉเดินต่อดีกว่า ดึกแล้ว เริ่มจะมารู้สึกหนาวเป็นก็ตอนนี้เฉยเลย

"..ถ้าไม่ทำให้ลำบากใจ ก็ตามนั้นล่ะครับ"

เขาพูดเสียงเบา โควคิเกาท้ายทอยตนเองขณะเอ่ย หวังว่าเขาจะไม่บีบคั้นอีกฝ่ายจนเกินไปนะ

อันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรือคิดซับซ้อนอะไรเลย

ท้าทายก็คือท้าทาย ไม่ใช่เรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่

อาจจะแค่.. สนุกดี ?

"พูดมาเลยครับ"

เขาพูดทันทีที่อีกฝ่ายบอกว่าล้อเล่น เดาว่าอีกคนอาจจะมีอะไรอยากพูดสักอย่างก็ได้

ไม่รู้เหมือนกัน แต่เขาก็คิดว่าควรมีอะไรเป็นการแลกเปลี่ยนสำหรับคำท้าทายทั้งสองฝั่งนั่นล่ะนะ

ลองดูไหมล่ะ

โควคิลดมือลง และรอดูว่าอีกฝ่ายจะเดิมพันอะไรเป็นการแลกเปลี่ยน แต่ก็ได้ตาปริบที่ได้รับโจทย์เพิ่มขึ้นมาเสียอย่างนั้น

แต่ก็พยักหน้าหงึกนึง

"เอาสิ" ไม่ปฎิเสธ ไม่ค้าน

แล้วก็ได้กระแอมเสริมความกล้าไปทีนึง

"เดี๋ยวมาแน่ครับ โควคิคนใหม่ที่ไม่หลบหน้าหลบตาอีกต่อไป"

ก็พูดไปเรื่อย ทำได้ไหมไม่รู้ (...)

เขาคิดถูกหรือเปล่าที่ไปลองท้าทาย แต่เขาก็อยากจะลองดู ตัวเขาเองก็อยากจะทำให้ได้เหมือนกัน

ทันใดที่อีกคนก้าวเข้าหา ระยะห่างของปลายนิ้วของเขาและอีกฝ่ายมันก็เหลือเพียงคืบ

แต่แล้วเขาก็ลดมือลงแล้วก็ไปครุ่นคิด

"..เอ่อ"

นั่นสินะ อะไรที่พอจะเท่าเทียมได้บ้าง

"ลองขอซักอย่างดูไหมล่ะครับ"

เขาส่ายหน้าเล็กน้อย

"ความเปลี่ยนแปลงน่ะ.. ใหญ่ออกนะครับ" เขาระบายรอยยิ้มเล็ก ๆ

ได้ยินแบบนั้นก็ระบายยิ้ม ดีใจที่อีกฝ่ายยอมรับคำบ้าง

แต่จะทำแบบนั้นได้หรือเปล่า เขาเองก็ไม่รู้ เพราะระบบสปริงตัวหนีปัญหา(?)ของเขามันก็ทำงานดีซะด้วย

โควคิก็เลยเงียบคิด

"ถ้าอย่างนั้น มาเดิมพันกันครับ"

เขาหันไปหา ชี้นิ้วไปทางอีกฝ่าย กล้าที่จะสบตาตรง ๆ ขณะนึง คุณก็จะเห็นได้ชัดว่าเขาช้ำมากขนาดไหน

แค่ตอนนี้ยิ้มออกแล้ว

"ถ้าเราเลิกก้มหน้าหนี ต้องไม่ล้ออีกนะครับ"

แต่อีกฝ่ายก็ดันจำได้ว่าเขาหลบหน้าหลบตาแบบนี้ น่าอายกว่าเยอะ..

ส่วนเรื่องส่วนตัวนั่น ถ้าอยากจะพูดถึงเดี๋ยวมันก็มาเอง แค่ไม่ใช่ตอนนี้

"ไม่ปฎิเสธครับ อย่าเสียใจเลยนะ" ยิ้มแห้ง

"เพราะไม่เคยคุยนั่นล่ะครับ เราก็แค่กลัวไปเอง"

"ฟูจิคาวะคุงจริง ๆ แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เคยคิดไว้เลย"

พูดแบบนั้น ทำเอาคนเหี่ยวเฉาถึงกับยิ้มแห้ง ไม่มีข้ออ้างสำหรับเรื่องนี้จริง ๆ

"ก็เป็นความประทับใจแรกนี่นา.." ถ้ามันเกิดกับเขาคนเดียว น่าจะเพราะเขากังวลไปเอง

ผิดไปแล้ว 💦

"..ง่ายจริง ๆ เหรอครับ หลบหัวซุกหัวซุนแบบนั้น"

เล่นตัวเองต่ออีก

เรื่องเพื่อน'คนนั้น'เขาจะยังไม่พูดถึงในตอนนี้หรอก

เขาหลุบตาลงเล็กน้อย ยังคงพูดเสียงเบาเหมือนเดิม

"..เพราะแค่ต่างกันเหรอครับ ?"

สำหรับเขา ต่อให้ต่างกันก็ไม่ใช่เหตุผลหลักอยู่ดี

"เคยมีครับ" ก็หมายถึงปัจจุบันไม่มีแล้ว

"ฟูจิคาวะคุงดูอัธยาศัยดีกว่าเราเยอะเลย ทำเอา..แปลกใจเลยล่ะครับ"

ที่อีกฝ่ายบอกว่าไม่มีเพื่อนสนิทน่ะ