“ฉันกลัวว่าจะต้องเจ็บตัวช่วยแย่งสมุดมาให้เธออีกรอบมากกว่า” เขาทำหน้ายุ่ง

“เสียเวลาหรือไม่ คนตัดสินใจคิดแลบนั้นมันต้องเป็นฉันสิ” พูดจบก็คง้ากระเป๋าเธอมาถือไว้ มือที่ว่างก็ล้วงกระเป๋ากางเกง กระตุกคิ้วขึ้นข้างนึง

“ถ้าไม่ยอมให้พาไปดี ๆ งั้นวันนี้ ฉันขอรับกระเป๋าของเธอไปแล้วกันนะ”

“ไม่หรอก”

ยังมีกะจิตกะใจมาถามเขาอีกแฮะว่าเป็นอะไรมั้ย ยัยนี่เหมือนขั้วตรงข้ามกับเขาเลยแฮะ

พอเห็นว่าเธอกำลังก้มลง คนตัวโตเลยก้มลงไปหยิบสิ่งนั้นให้ ก่อนจะวางไว้ด้านบนแบบเดิม

“ถือแบบนี้ ลงบันไดได้หรอ”

“อา”

เขาตอบรับเบา ๆ เห็นท่าทีของอีกคน ก็ทำเอาเขาไม่ชิน ปกติอีกคนที่เขารู้จัก เหมือนจะพูดเก่งกว่านี้แฮะ

“เผลอได้ยินเรื่องเมื่อกี้นิดหน่อย”

“เมื่อกี้… หมอนั่น น้องหรอ ?”

“…” เขามองท่าทีของเธอระหว่างที่กำลังเก็บยา ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้างุดเขียนอธิบายเขา

“ขอบใจ” โควเฮย์เอ่ยออกไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้หมายถึงเรื่องที่ทำแผล

“ให้ฉันเดินไปส่งเธอดีมั้ย?”

“ตอนนี้ค่ำกว่าตอนเกิดเรื่องอีก ครั้งนี้น่าจะไม่ใช่แค่กลุ่มลูกกระจ๊อกแบบพวกนั้นแล้วนะ”

ชายหนุ่มพูดให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น คล้ายบังคับอีกคนกลาย ๆ ว่าให้เขาไปส่งนั่นแหละ

โควเฮย์เดินเล่นโทรศัพท์อยู่ ไม่ได้ดูทาง จึงชนกับเธอเข้าอย่างจัง

ตัวเขาที่สูงกว่า แน่นอนว่าแค่เซเล็กน้อยเท่านั้น แต่เพราะการชน ทำให้เขาละสายตาจากโทรศัพท์

“โฮชิซากิ เป็นอะไรรึเปล่า”

“โทษที ไม่ทันมอง”

ชายหนุ่มที่เห็นสถาณการณ์อยู่ห่าง ๆ – เขาไม่รู้หรอกว่าเด็กนั่นเป็นใคร แต่จำได้ดีกว่าผู้หญิงที่ถูกผลักเป็นเพื่อนขอบเขาที่โรงเรียนน่ะนะ

เมื่อเด็กชายวิ่งออกไป เขาเห็นท่าทีของอีกฝ่าย เลยเลือกเดินเข้าไปใกล้ ๆ

“นี่” เขาเอ่ยทักทาย … ตามสไตล์คนการเข้าสังคมติดลบ

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

ในระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังทำแผลให้เขา โควเฮย์ก็ใช้ระยะเวลานี้มองหน้าอีกคน ก่อนจะเอ่ยคำถามที่เขาดูประหม่าหน่อย ๆ

“ตอนที่เจอกันวันนี้ ฉันคิดว่าเธอจะจำฉันไม่ได้ซะอีก” เขาพูดออกมา, ส่วนนึงคงเผ็นเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยมั่นใจตัวเองตอนตัดผมไปแล้วเท่าไหร่ เขาก็เลย… เลี่ยงการเจอคนรู้จักไปเลย

“ขอบใจที่ทำแผลให้นะ” พร้อมกับเอื้อมมือยกขึ้นมาลูบผ้าก็อซ… ความเจ็บตอนระบมต่างหาก ที่เป็นของจริงสินะ

เขามองอากัปกริยาของอีกฝ่ายก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา หึ เสร็จเขาไปอีกหนึ่ง

เมื่อเธอเดินกลับมา ชายหนุ่มก็ยื่นน้ำให้เธอ ถึงจะดูใจดี แต่ความจริงก็แค่ไถ่บาปล่ะนะ

โควเฮย์หยิบขึ้นมาลองกินเพิ่มใหม่อีกชิ้น เพราะเห็นว่ามีของรางวัลรออยู่ เมื่อทาโกะยากิสัมผัสกับลิ้น เขาก็เลยรู้ว่าตัวเองนั้น … รอดแล้ว

“พอไม่ใช่ไส้ประหลาดแล้วก็อร่อยนี่นา”

(ปักไว้ก่อน เดี๋ยวขออนุญาตแวะมาเล่นกับย้ทจังค่ะ !)

“มิจฉาชีพเยอะนี่ ไม่ได้ทำไปเพราะจะเรียกเงินใช่มั้ย?” น้ำเสียงเขาเองก็ดูไม่ลดละข้อกล่าวหาอีกฝ่าย

แต่ดูแล้ว อีกฝ่ายน่าจะเป็นเด็ก ม.ปลาย ?

ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับเด็กว่าง่าย การทำแผลเท่าที่จำได้ สำหรับเขามันเหมือนการตกนรกฉบับทดลอง ความรู้สึกที่ถูกเอาไม้สำลีเข็ดรอบแผลวัยเด็กยังจำไม่ลืม

ตอนนี้เขาเลยนั่งตัวแข็งทื่อ

“…รบกวนเธอด้วย”

(ขอมาเล่นด้วยค่ะ ! 🥺)

โควเฮย์ที่ถูกชนเข้าเต็ม ๆ ก็ค่อย ๆ หันไปมองอีกฝ่าย ใบหน้าของเขาในตอนที่ไม่ขมวดคิ้วก็นับได้ว่าน่ากลัวแล้ว แต่พอมุ่นคิ้วผสมไปอีก มันไม่ต่าฃอะไรกับอีกฝ่ายเผลอไปชนนักเลงตัวเป้งเข้า

“หา?” คำพูดคำจานั่นอีก !

“จงใจหรอ ?” ทำหน้าเหมือนสุนัขกำลังขู่ก็ไม่ปาน

(เค้าขอโทษที่ตอบช้านะคะ(ᐡㅠㅠᐡ)꜆꜄꜆)

พอได้ยินคำว่าไม่เป็นไรก็โล่งใจขึ้นมา

"โล่งอกไปที หลังจากนี้ต้องเดินระวังด้วยนะครับ"

ว่าจบก็ช่วยประคองคนในอ้อมแขนให้กลับมายืนทรงตัวดี ๆ เหมือนเดิม

“รักษาให้มันดี ๆ แล้วกัน ยัยผักกาด” คำพูดคำจาไม่เคยดีอย่างเคย แต่ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำอีก เขาก็คงไปตามมันมาคืนให้เธออยู่ดี

พอมาถึงม้านั่งที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ เขาก็ทิ้งตัวนั่งลง ใช้มือสัมผัสใบหน้าตัวเองแล้วกัดริมฝีปาก …ระบมชะมัด เมื่อกี้ยังไม่เห็นเจ็บเท่านี้เลย

…พรุ่งนี้ไปโรงเรียนมีแต่คนทักแหง ๆ เลย

“แต่ว่า เธอทำแปลเป็นด้วยหรอ ?” เชาหันไปถาม กลัวมันจะเป็นปฐมยมบาลแทนน่ะสิ

“…งั้น ขอยืมแปปนึงนะ”

เขาหยิบสมุดกับดินสอในมือของเธอมาเขียนอะไรยุกยิก ๆ ต่อจากข้อความที่เธอเขียน

‘ไม่เป็นไร ฉันคิดว่ามันเป็นของสำคัญของเธอ เลยเอามาคืนให้’

‘แล้วทีนี้ สมุดเล่มนี้ไม่ได้มีแค่บทสนทนาของเธอฝ่ายเดียวแล้วนะ’ เขาพลิกสมุดให้เธอดู พร้อมใช้นิ้วชี้ประโยคที่ตัวเองเขียนประกอบด้วย พลางวางสมุดเล่มนั้นบนศีรษะเธอ

“ทีนี้ เล่มนี้ก็จะมีความทรงจำของฉันลงไปด้วย”

(+)

“อืม…” เขาตอบรับเบา ๆ ในลำคอ ในขณะที่กำลังเดินออกมาจากร้านด้วยกัน ความจริงไม่อยากให้อีกฝ่ายทำแผลให้ต่อ เพราะว่ามันจะทำให้อีกคนถึงบ้านดึกไปมากกว่านี้นี่แหละ

แต่… คงไม่เป็นไรมั้ง เขาก็ยังอยู่ตรงนี้นี่

“เธอชอบสมุดเล่มนี้รึเปล่า” โควเฮย์เอ่ยถาม พร้อมกับหลุบสายตามองสมุดเล่มนั้น แต่ความจริง มันคงบันทึกบทสนทนาของเธอไว้มากมายเลย

“ถ้าเมื่อกี้เธอไม่ได้คืนมา จะเสียใจรึเปล่า”

แต่เห็นใบหน้าช้ำ ๆ ของเขาแล้ว เภสัชกรถึงกับหันไปมองหน้ามิวะจังเชิงว่า ‘เอ่อ เอาแค่เจลเย็นจริง ๆ หรอ’

มีเรื่องชกต่อยสินะ เด็ก ม.ปลายเนี่ย…

เธอคิดในใจ แต่เภสัชกรสาวก็ก้มลงไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาให้ด้วย พร้อมกับเจลประคบเย็น

ทำหน้าแบบนั้นก็เป็นแฮะ

เขาคิดในใจ ก่อนจะไม่ทัดทานเธอแล้ว เดินตามอีกฝ่ายออกมาจากตรอกนั่น — แต่ถ้าเธอไม่กลัวเราแล้ว แสดงว่า…เราเป็นเพื่อนกันได้สินะ ?

โควเฮย์หลุบสายตาลงมองคนตัวเล็กที่เดินนำอยู่ด้านหน้า ท่าทีวันนี้ ยัยผักกาดดูแตกต่างจากครั้งไหน ๆ

เขายอมเดินมากับเธอจนถึงร้านขายยา ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายพูดอะไร เขาก็พูดแซงขึ้นมาก่อน

“เอาแค่เจลเย็นครับ”

(+)