( น...น..น..นนหน๋อยแน่ )

(ทำไมๆๆๆๆๆๅทำไมล่ะๆๆๆทำไมๆๆๆๆๆออออนเอ้าากากากาก💔💔💔😭😭😭😭😭😭)

(/กรี๊ดใส่😭😭💔💔💔💔💔💔)

เธอก้าวเท้าจนทันอีกฝ่ายก่อนจะเดินโดยที่ก็ยังคงเว้นระยะห่างเดินตามต้อยๆอยู่ด้านหลังเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่ตั้งคำถาม ไม่พยายามบุกรุกล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวของชายตรงหน้ามากนักเหมือนกับก่อนหน้านี้

แค่อีกฝ่ายอยากให้ช่วยอะไรเธอก็อยู่ตรงนี้พร้อมช่วยอย่างเต็มใจ

ขณะที่เดินอยู่มือไขว้อยู่ด้านหลังทั้งสองข้าง กับหางที่ส่ายแว๊กๆไม่หยุด คงเพราะนานๆทีจะถูกลูบหัวละมั้งนะ...?

โคเฮย์ที่ยืนนิ่งอยู่กับที่พักหนึ่งในขณะที่แผ่นหลังของอีกฝ่ายที่ค่อยๆเดินห่างออกไป

' เมื่อกี้…ฮะยาชิขยี้หัวเราเหรอ '

เธอยกมืออีกข้างแตะผมตัวเองเบาๆรู้สึกถึงความยุ่งฟูจากแรงมือของอีกฝ่าย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกที่ถูกลูบหัวแบบนี้ค่อนไปทางชอบถูกลูบสะด้วยซ้ำ ให้ความรู้สึกเหมือนคุณพ่อเลยนะคนๆนี้

แววตานิ่งสงบของเธอเปลี่ยนไปนิดหน่อยก่อนรอยยิ้มบางๆจะปรากฏขึ้น

" เดี๋ยวสิ รอฉันด้วยฮะยาชิซัง… "
(+)

" —?! "

เห็นท่าไม่ดีแบบนั้นจึงโคเฮย์ที่ยืนอยู่ข้างล่างยกมือขึ้นพุ่งเข้ารับทันควัน

แต่ดูเหมือนว่ามือจะลื่นเสื้อขาวทำให้เสียหลัก เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงปล่อยมืออีกข้างที่จับเก้าอี้ไว้ยกเป็นสองมือยื่นขึ้นไปรับร่างชายหนุ่มไว้แน่น ก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะได้ลงกระแทกพื้น...

ดีที่แรงกระแทกกระทบอีกฝ่ายไม่มากนัก เพราะเธอเอาตัวเองรองเป็นเบาะกันกระแทกนั่นเอง… โชคดีที่เธอไม่ใช่คนตัวเล็กบอบบางขนาดนั้นน่ะนะ..

: ณ สวนสาธารณะ

โคเฮย์เดินทอดน่องไปเรื่อยๆ ด้วยจังหวะที่ไม่รีบเร่ง มือประสานอยู่หลังตัวเหมือนเด็กมัธยมต้นเวลาเดินเล่น แล้วจู่ๆ…

'' คุณพี่ครับ! ''

เสียงเล็กๆดังขึ้นมาพร้อมแรงกระชากเบาๆที่ชายเสื้อ โคเฮย์หันไปตามเสียงก่อนจะสบตาเข้ากับเด็กชายตัวเล็กที่ยืนหอบแฮ่กๆ

'' ช่วยหน่อยครับ! ลูกโป่งของผม… มันติดอยู่บนต้นไม้ตรงนั้น…''

ไม่รอให้เธอตอบรับ เด็กชายจูงมือเธอไปอย่างไว

(+)

(มาแป่ะชุดไปรเวทประจำของโคเฮย์จวางบ้างคั้บบ🤓☝️)

(ตอนนี้คุณลืมละ)

(เรื่องอะไรพ้มต้องยอม/ขรึม)

|🥐🌟|

" อืม...ใช้นี่ก่อนก็ได้นะ ไว้คืนพรุ่งนี้ได้ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันรีบกลับ ไม่เปียกเท่าไหร่หรอก "

🐕 風原 晃平 | Kazehara Kōhei | คาเซฮาระ โคเฮย์
🐕 女♀️
🐕 二年生
🐕 17 歳
🐕 59 kg / 172 cm
🐕 えんげきぶ
DOC: shorturl.asia/6EU9y
( ทัก/โค/โรล dm 24hrคั้บพ้ม )

#SSR_Commu

(ไม่ไหวแล้)

(ตัวแค่นิ้🤏)