(แปะๆ มือค่ะ🙌🤍)

“ นี่ค่ะ ”

เธอยื่นพลาสเตอร์สองสามซองให้เจ้าของน้องแมว สายตาเลื่อนสบเข้ากับดวงตากลมของก้อนขนในอ้อมแขนหญิงสาว

‘ ขนฟูจัง ‘ เมื่อถูกเตือนว่าน้องแมวแสบใช่ย่อย โทโมเอะเลือกโบกมือส่งให้แทน

หลังทักทายเจ้าตัวน้อย เธอเอ่ยกับคู่สนทนาเสียงนุ่ม “ ถ้าแสบมากแนะนำให้ไปทำแผลหลังจากนี้อีกทีนะคะ ”

(แปะมือไว้ เกาะกลุ่มห้องF ไปด้วยกันค่ะ🙌🤍)

(ผมอยู่ห้อง 1-F 🙌🤍)

(อุเมมิยะจัง🥺🤍 เจอเพื่อนในห้องแล้วดีใจจังค่ะ)

(ยกมือค่ะ 1-Fอยู่นี่🙌🥺)

(ขออนุญาตบวกนะคะ🤍🙌🥺)

เด็กสาวมือกระชับสายกระเป๋านักเรียน มองคู่สนทนา?.. จะได้หรือเปล่านะ เหมือนอีกฝ่ายทักเธอก่อน

สมองประมวลผลไม่นานก้อนขนในอ้อมแขนหญิงสาวดึงดูดสายตาไปทั้งหมด จากนั้นไล่มองใบหน้ามีรอยขีดข่วน ‘ ฝีมือน้องแมว? ‘

โทโมเอะค้นพลาสเตอร์ในกระเป๋าออกมา มันมีลายน่ารักสีหวานเชียวแหละ

“ เออ.. ถ้าไม่รังเกียจใช้พลาสเตอร์มั้ยคะ? ”