...

ลูกเกดเนี่ย ทำมาจากองุ่นหรอกเหรอ

เขานึกมาตลอดว่ามันจะมีต้นลูกเกดหรืออะไรทำนองนั้นซะอีก

ริฮิโตะตัดสินใจฝังความโง่ของตัวเองลงกล่องแห่งความอับอายในใจ ไม่ถามออกไปแล้วตอบเรื่องถัดมาแทน

"อื้อ ! ก็บ่อยอยู่นะ ของหวานๆมันช่วยให้สมองแล่นดีใช่มั้ยล่ะ แถมพอกินของคาวเสร็จก็ต้องตบด้วยของหวานสิถึงจะถูก"

"นากาฮิโระเองก็ชอบของหวานสินะ ?"

เดาจากที่มีคุกกี้ติดตัว

"ก็ชอบนะ ฉันว่ามันก็กินง่ายดีน่ะ"

สำหรับมื้อกลางวัน ขนมปังก็เป็นอีกตัวเลือกยอดนิยมของเด็กนักเรียนที่ไม่มีข้าวกล่องติดมา เพราะงั้นไม่แปลกที่เขาจะชอบ

"รูมเมทฉันเองก็ชอบทำขนมปังด้วย เลยได้อานิสงค์บ่อยๆเลย"

"แต่ข้าวหรือเส้นฉันก็ชอบนะ ! จริงๆอะไรอร่อยฉันก็ชอบหมดเลย ขอแค่ไม่ใช่ขิงดอง ลูกเกด หรือฟักทอง"

( เซมไปอย่าใจร้ายดิ 🥲 )

"อ้าว ทิ้งกันงี้เลยเหรอ ใจร้ายยยยย"

โวยวายไล่หลังไปเสียงเหมือนงอแงอย่างแอคติ้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ตามไป

ในเมื่อรุ่นพี่ไปแล้ว เขาเลยลุก แล้วกลับหอดีกว่า

กลับคนเดียวนี่แหละ ชีวิตมันเศร้าดีจัง

ಥ⁠_⁠ಥ

ฉึก !!

แทงใจอีกรอบ ยกมือกุมอก เฮือก !

"...เขาแค่มีธุระก่อนเฉยๆน่า"

ตอบไปอย่างนั้น แต่ความจริงคือ ใช่ เพื่อนรำคาญ เลยกลับไปก่อนสักพักแล้ว

🥲

"แต่รุ่นพี่มานั่งคนเดียวงี้ ไม่กลัวเจออะไรเหรอ ?"

เปลี่ยนเรื่องมายังหัวข้อยอดฮิตประจำคูเมอิ

"รุ่นพี่...ขอโทษผู้ผลิตจอยเกมทั่วโลกเดี๋ยวนี้เลยนะ มองยังไงนี่ก็ชามข้าวแมวชัดๆ !"

เถียง มันดูไม่เหมือนจอยเกมสักนิด !!

"อีกอย่าง ไหงรุ่นพี่อากิถึงได้เหมือนกัปปะงี้ล่ะ !?"

อืม เสียมารยาทจริงๆนั่นแหละเจ้าเด็กนี่

ไม่ได้ถือสาอะไรกับประโยคนั้น แล้วมองรูปที่ยื่นมาให้ดู

"................."

ชะงัก นิ่ง

ทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก

แล้วมองหน้ารุ่นพี่อย่างจริงจัง

"อันนี้ผีในห้องรุ่นพี่เหรอ"

ซีเรียสมาก

...

"รุ่นพี่ก็รู้ว่าไม่ใช่..."

สะเทือนใจฉึกๆพอพูดถึงสาว กุมอกเหมือนได้รับดาเมจจริงๆ

"ผมมาหาเพื่อนที่อยู่คหกรรมอ่ะ นี่กำลังจะกลับ"

แต่แวะมานั่งคุยก่อน กลัวเหงา ยังไงก็คนกันเอง

"แล้วรุ่นพี่วาดอะไรอยู่เหรอ ผมดูได้ป่ะ ?"

ขำก๊ากพอเห็นอีกฝ่ายตกใจจริงแถมโมโหใส่

"โห่ววว อย่าใจร้ายดิรุ่นพี่ แกล้งเล่นนิดเดียวเอง"

ถือวิสาสะนั่งข้างๆแบบไม่ถงไม่ถามไม่ขออนุญาตใดๆ

"แล้วมานั่งเป็นพระเอกซีรีส์ไรตรงนี้อ่ะ อารมณ์ศิลป์พุ่งพล่านฉับพลันเหรอ"

แวะมาอาคารฝั่งปีสาม จังหวะเดินลงก็เจอคนคุ้นๆนั่งอยู่พอดี

ย่องลงมาเงียบๆ ใกล้ๆ จากทางด้านหลัง จากนั้นก็...

"แฮ่ !!!!!"

รับถุงคุกกี้มาพร้อมรอยยิ้มดีใจ

"อื้อ ว่าจะกลับไปกินที่ห้องเรียนน่ะ"

เพราะโรงอาหารคนค่อนข้างเยอะ และทำเลดีๆอื่นๆก็น่าจะมีคนจับจองกันไปแล้วด้วยสิ

"เธอล่ะจะกลับห้องเรียนเลยป่าว ไปด้วยกันมั้ย ?"

"ค ครับ"

ริฮิโตะรีบก้มหน้าพับกระดาษไปตามที่อีกฝ่ายสอน แต่ไม่วายยังคงเหลือบมองรุ่นพี่คนสวย

ยังใจดีเหมือนเคยเลยแฮะ คุยกับเราเหมือนปกติเลย

"รุ่นพี่ไซเร็นจิเนี่ย พับกระดาษเก่งจังเลยนะครับ ปกติผมพับได้แค่เครื่องบินง่อยๆเอง"

พูดไปพลางหัวเราะเก้อๆ

( นี่คุน 55555555555555555 )

( แวะมา + สั้นๆ ดุเจ้าคนทำเสียงดังได้ครับ )

พอเห็นรุ่นพี่นั่งพับกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจก็เผลอมองเพลิน กลายเป็นว่าตัวเขาไม่ได้พับอะไรเลย

เมื่อสบตาและถูกทัก คนที่เอาแต่มองจนเมื่อครู่ก็สะดุ้งโหยง แก้มขึ้นสีหน้าตาเลิ่กลั่กๆ

"ค ครับ ! ฮบกว-- รบกวนด้วยนะครับ...."

ตื่นเต้นลิ้นพันจนเผลอพูดผิด อายจนอยากมุดพื้นหนี อ้ากกกกก 😭

เรียกข้าว่าอีกา : ก็ดีนี่ ค่าจ้างเป็นอาหาร 3 มื้อกับขนมแมวเลียไง -⁠ᄒ⁠ᴥ⁠ᄒ⁠-

เรียกข้าว่าอีกา : เท่าที่ฉันรู้ก็ไม่มีอ่ะ มีแมวนายเป็นตัวแรกนี่แหละ ┐⁠(⁠´⁠ー⁠｀⁠)⁠┌

แต่แมวเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากและคิดจะครองโลกอยู่แล้ว อีกสักพักแมวนายอาจลุกมาล้างชามข้าวเองก็ได้นะ

เรียกข้าว่าอีกา : จริงดิ !? สุดยอด ! แมวนายต้องเป็นอัจฉริยะแหงๆ !

พอโดนคนตัวใหญ่กว่าชนก็มีแอบเซไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ล้ม เพียงแค่ขมวดคิ้วมองพวกนักเลงนั่นอย่างไม่ชอบใจนัก

ไว้เจอกันอีกทีค่อยจัดการแล้วกัน

คิดอย่างนั้นก่อนหันมาทางอีกฝ่าย

"เป็นอะไรมั้ย ? เจ็บตรงไหนป่าว ไปห้องพยาบาลป่ะ ?"

ถามพลางกวาดสายตามองคร่าวๆ

ว่าแต่หมอนี่ตัวใหญ่ชะมัด แค่ขนาดตัวก็น่าจะสู้พวกนั้นได้สบายๆแล้วไม่ใช่เรอะ...

"เอาสิ !"

แน่นอนว่าเจ้ากาย่อมไม่ปฏิเสธของกิน แถมเป็นจากเพื่อนร่วมห้องอีกต่างหาก

"ขอบใจนะนากาฮิโระ เธอนี่นิสัยดีนะเนี่ย"

กล่าวออกไปตามที่คิด