ได้ยินเสียงปรบมือพร้อมคำชม ยูเมะก็ยิ้มรับจนแก้มปริ

“คุณแมวค่อนข้างดื้อค่ะ เลยต้องหลอกล่อกันสักหน่อย”

พูดพลางหัวเราะ ขณะที่ยื่นแมวยื่นเหรียญ

แต่ในตอนที่สิ่งลี้ลับข้างอีกฝ่ายขยับ ก็ยังมีสะดุ้งเบาๆ

ก่อนจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร---

“คุณแมวเป็นของคุณพี่ชายแล้วค่ะ”

เพราะจดจ่ออยู่แต่กับสิ่งที่เกิดชึ้นในตู้ เลยไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวของทั้งคนและสิ่งลี้ลับ

“มามะ...มามะ....”

เจ้าแมวดำถูกคีบขึ้นไป และเคลื่อนมาที่ช่องทางออก

แล้วก็ลื่นตก-----

.

.

แต่เป็นการลื่นตกที่ทำให้เจ้าแมวกระเด็นกระดอน แล้วก็กลิ้งลงช่องว่างอย่างสวยงาม

“เย้”

ยูเมะก้มอุ้มเจ้าแมวยอมดื้อออกมา พร้อมชูสองนิ้วให้อย่างภาคภูมิใจ

“ได้แล้วค่ะพี่ชาย~”

ยูเมะร้องเรียกราวกับกำลังเรียกเจ้าเหมียวจริงๆ

แต่ภายใต้น้ำเสียงที่เล่นทีจริงนั้น มือก็ทำการจับคันบังคับ ดวงตาจ้องมองเข้าไปในตู้ คล้ายกับกำลังคิดอะไรบางอย่างไปด้วย

มองเหรียญแค่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้า พลางหยิบกระเป๋าเงินที่มีรูปทรงเป็นใบหน้ากลมๆของแมวเหมียวสีชมหูน่ารักของตัวเองออกมา

“เหรียญนั่น... ถ้าฉันได้คุณแมวดำมา คุณพี่ชายค่อยเอามาแลกก็ได้ค่ะ”

ยิ้มแป้นพร้อมหยิบเหรียญในกระเป๋าหยอดลงช่อง

“มามะ~~ มาด้วยกันซะดีๆนะคุณแมวดำ”

+

“.....คะ..?”

ถ้าเป็นตอนแรกยูเมะคงจะตอบไปแล้วว่า ‘อยากจะเล่นต่อค่ะ’ แต่เมื่อเห็นแมวดำตัวน้อยที่ลื่นหลุดทั้งๆจะถึงฝั่งฝัน กับท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว

คำตอบจึงกลายเป็น....

“ตอนแรกก็อยากเล่นต่อค่ะ แต่... ให้ฉันช่วยเอาคุณแมวดำขึ้นมาไหมคะ”

ไม่ถามเปล่า ยังเสนอความช่วยเหลือด้วยท่าทางกระตือรือล้นสุดๆด้วย

สีสันค่อยๆกลับมาฟื้นเป็นยูเมะที่สดใสอีกครั้ง---

"ถ้าอย่างนั้นก็ขอเรียกพี่เนเน่นะคะ"

ยูเมะจัดแจงตัวเองบ้าง "ถ้าอย่างนั้นไปคิดเงินกันเลยค่ะพี่เนเน่ แล้วไปหาที่แบ่งสมบัติของเรากัน"

ตอนแรกที่คิดไว้ว่าน่าจะอายุห่างกันสักปีแถมให้อีกนิดหน่อยไม่น่าเกินสองปี แต่ปรากฏว่าเกินคาดไปมาก

ถ้าหากมีเอฟเฟคประกอบเหมือนในฉากหนังการ์ตูน คงจะได้เห็นฉากหลังเป็นสายฟ้าฟาดกับตัวละครสีตกเป็นสีขาวโพลนไปแล้ว--

"เอ๋... ฉัน... ฉันควรเรียกว่ารุ่นพี่เนเน่หรือเปล่าคะ"

"ค่ะ เนเน่ซังจะเรียกฉันว่ายูเมะเลยก็ได้นะคะ" แต่ไหนแต่ไรยูเมะก็อยู่ในที่ที่เรียกชื่อตัวมากกว่านามสกุล (เพราะเรียกทีมีคนหันมากกว่าหนึ่งคน) อยู่แล้ว

ก่อนจะเอียงคอเมื่ออีกฝ่ายถาม

"ฉันอยู่ม.ต้นค่ะ แต่ปีหน้าก็จะขึ้นชั้นม.ปลายแล้ว" หมายความว่าอยู่ปีสาม

"ที่ไม่คุ้นหน้า น่าจะเป็นเพราะฉันเพิ่งย้ายมาเมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมาเองด้วยมั้งคะ"

"เนเน่ซัง.... หรือว่าจะอยู่ม.ปลาย?"

ยูเมะครุ่นคิด เพราะตัวเองก็มีเหลืองบพอที่จะซื้อแค่เพียงถุงเดียว

"ทั้งคู่เลยค่ะ อื้ม... ฉันเองก็อยากจะซื้อสองถุง แต่คุณกระเป๋าเงินก็กรีดร้องแล้วเหมือนกัน"

คิดไปคิดมาอย่างจริงจัง ก่อนจะช้อนสายตาถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ

"จะรังเกียจไหมคะ ถ้าฉันซื้อถุงหนึ่ง คุณซื้อถุงหนึ่ง แล้วเราเอามาแกะแบ่งแลกกันคนละครึ่ง"

"อ่ะ ฉันชื่อฟุรุคาว่า ยูเมะ ไม่ใช่คนน่าสงสัยหลอกซื้อขนมหรอกนะคะ"

(เจอคนคอเดียวกัน ขอแวะมาทักทายหน่อยค่ะ)

ยูเมะที่มีขนมสองสามถุงอยู่ในตะกร้า เห็นอีกฝ่ายเลือกอย่างตั้งใจ(?) แถมมีทีท่าจะเพิ่มสมาชิกลงในตะกร้าของตัวเองด้วย

"อันนั้นอร่อยค่ะ ฉันแนะนำเลย แล้วก็ถุงนี้ด้วย ในถุงมีหลายรสชาติ จะรู้สึกเหมือนกำลังจับฉลากทุกครั้งที่หยิบเลยค่ะ"

ไม่ผลักดันเปล่า ยังแนะนำถุงลูกอมข้างๆที่เป็นลูกอมรวมรสให้อีก

"แต่อร่อยทุกรสเลยนะคะ ไม่มีรสชาติแปลกๆแน่นอนค่ะ"

ยูเมะจึงมองผ่านเงาร่างที่ดูไม่สัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมนั้นไป จนสายตานั้นสะดุดกับตุ๊กตาที่ร่วงแทน

'อื้ม....'

ใจหนึ่งก็ไม่อยากเข้าไปใกล้สิ่งแปลกปลอมสักเท่าไร แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าคุณคนนี้จะคีบได้ไหมนะ?

พอได้ยินแว่วๆว่าจะลองใหม่ ยูเมะจึงผลักความรู้สึกไม่สบายใจออกไป แล้วยอมศิโรราบให้กับความอยากรู้อยากเห็นของตน

เธอเดินเข้าไปใกล้ มองดูอีกฝ่ายเริ่มต้นคีบอีกครั้ง

หลังจากซื้อเครื่องเขียนและของจำเป็นเล็กๆน้อยๆเสร็จ ยูเมะก็คิดว่าจะตอบแทนตัวเองด้วยการเพิ่มประชากรในห้อง ด้วยตุ๊กตาจากตู้คีบตุ๊กตาสักหน่อย

แต่ดูเหมือนจะมีคนกำลังใช้อยู่?

แถมยัง.....

หลังจากที่ได้มาอยู่ที่ร้านยูเมะโนะทซึคิ ยูเมะก็ได้รับคำอธิบายคร่าวๆถึงสิ่งแปลกใหม่ที่เธอมองเห็น กับวิธีการรับมือแบบเร่งด่วนที่เบสิกที่สุด

[ทำเป็นไม่รู้เรื่อง และอย่าให้ทางนั้นรู้ว่าเรามองเห็น]

+

(ผปค.เพิ่งเข้าเมือง มาขอทักทายทันไหมคะ 😅)

(อยู่ย่านนิชิโกะเหมือนกันค่ะ ทางนี้เป็นร้านคาเฟ่ สนใจเป็นลูกค้าซื้อดอกไม้ไปประดับร้านค่ะ หรือทางนั้นจะมาเป็นลูกค้าร้านคาเฟ่ก็ได้นะคะ //เนียนโฆษณาเรียกลูกค้าเข้าร้าน)