" ก็ไม่คิดว่าจะกลับมาเจออีก...ในเมืองนี้ "

" ผมเองก็กำลังจะมีรักครั้งใหม่แล้วด้วยเลยกังวลมาก ๆ ว่าเธอจะมาสร้างปัญหาอะไรในชีวิตของผมรึเปล่า รวมถึงชีวิตของลูกอีก.. "

" อา..เหมือนจะพูดมากไปแล้ว ขอโทษนะครับโทโฮเซนเซที่ให้มาฟังเรื่องไร้สาระในครอบครัวผม "

เรนจิหัวเราะแหะ ๆ ทิ้งท้ายหลังจากพูดจบประโยค

" ผู้หญิงคนเมื่อกี๊...คือภรรยาเก่าของผมครับ แม่ของลูกสาว "

" ผมฟ้องหย่าเธอไปได้หลายปีแล้ว "

เขาตัดสินใจเปิดประเด็นสนทนาด้วยตัวเองจะได้รู้ ๆ กันไปเลยว่าเขากำลังเจอกับอะไรอยู่

+

" ฮ่ะๆๆๆ ผมก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะมาเจอเพื่อนร่วมงานแบบนี้ "

เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ

" ถ้าแอลแต่หัววันแบบนี้ลูกสาวผมรู้เพราะได้กลิ่นเข้าล่ะก็ต้องโดนโกรธเอาแน่ ๆ ไว้ตกกลางคืนหรือวันหน้าที่มีโอกาสจะดึกว่าครับ "

เรนจิว่าจบก็เดินไปกดกาแฟกระป๋องเย็น ๆ มาจากตู้กดน้ำ โชคดีมากเลยที่กระป๋องไม่ติด

แต่เขาก็ยังไม่ได้เปิดกระป๋องดื่มทันทีเมื่อหยิบมันขึ้นมาแล้ว

+

แต่จากคำพูดที่ตอบกลับไปทั้งหมดนั้น เหมือนว่าเขาอยากจะพาตัวเองออกไปจากบริเวณนี้เต็มทีแล้ว

เพราะหญิงสาวก็เหมือนจะยังชายตามองเขาอยู่เลย

ก่อนหน้านี้ก็โดนพูดไปว่า ’เรนจิคุงใจร้ายจัง’ แต่เขาก็ไม่ได้พูดสวนอะไรกลับไป

ในหัวคงมีแต่หวัง...ไม่ให้ลูกสาวคนเดียวที่เขาหวงแหนอย่าง ’ฮิโรทากะ มิคัง’ ต้องมาเจอกับผู้หญิงที่เป็นดั่งฝันร้ายคนนี้..

เรนจิที่สีหน้ายังดูไม่สู้ดีอยู่อย่างนั้นก็ค่อย ๆ เงยหน้าสบตามองอาจารย์ศิลปะเพื่อนร่วมงานของตน

เขายิ้มออกมาอย่างฝืนใจ และไม่ได้สนใจหรอก ว่าใครจะคิดยังไงกับหญิงสาวเรือนผมส้มที่เข้ามาคุยกับเข้า

“นั่นสินะครับโทโฮเซนเซย์...ร้อนน่าดู“

“อยากแวะดื่มอะไรจากตู้กดน้ำมั้ยครับ?“

น้ำเสียงการพูดของเขายังคงทำเหมือนกับว่าทุกสิ่งนั้นปกติดี

+

( ถ้ามิคังเจอ ป๊าว่ามิคังก็เครียดกิเดสเหมือนกันนะลูก )

(สตอรี่เรนจิเซนเซย์เจอภรรยาเก่าค่ะะ หน้าเครียดทั้งกิจกรรมจิตอาสาเพราะรู้สึกแย่มาก ยังไงก็น่าจะมีต่ออีก อยากเจอวิญญาณปลาน้อยใหญ่ 😭😭)

( สรุปเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยครับเซียวมะเซนเซ ผมจะได้เปลี่ยนชื่อตัวเองเป็นไบนารีโค้ดให้หาคำตอบเผื่อจะจำกันได้ 😔👉👉👉 )

คนที่กำลังยืนเกาะแทบจะจูบเสาอยู่ต้องหันไปมองแบบปากสั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะได้ตั้งสติแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้ตัวเองคลายความกังวล เพื่อมาคุยกับนักเรียนอย่างปกติ ที่ สุด

" ฉัน- "

เพราะอยู่นอกเวลาทำงานเลยไม่ได้แทนตัวเองว่าเป็นอาจารย์ เพื่อความเป็นกันเอง

" พอดีพึ่งจะลื่นล้มมาแว่นหักน่ะ แล้วก็เดินเซ...มาตรงนี้นี่ล่ะ "

" ตรงทางข้างหน้าฉัน ไม่ได้มีท่อน้ำทิ้งที่เปิดไว้ใช่รึเปล่า? "

(ลูกพ่อเติบโตมาดีที่สุดในโลก 😭😭✨😭😭😭✨✨👍)

แน่นอนว่าเรนจิก็เว้นระยะห่างตามที่อีกฝ่ายต้องการ เขาเองก็เป็นคนออกกำลังเหมือนกันจนเหงื่อซก แค่ต่างกันตรงที่เขาใช้เครื่องออกกำลังกาย หรือแม้แต่กระสอบทรายอยู่ที่บ้าน ไม่ได้ออกไปยิม

" บ้านผมอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้ ถัดจากซอยนี้ไปก็คงถึงแล้วครับ "

" ขอบคุณนะครับที่ยอมเสียเวลา...มากับคนดวงซวยช่วงนี้แบบผมน่ะ "

ชายตัวโตเดินหงอยนำไปก่อนแล้วล่ะ ฟิ้ว—

ถ้ายังถูกเรียกชื่อผิดอีก เขาคงต้องตั้งคำถามแล้วล่ะว่าเซียวมะนั้นเอาความจำไปลงที่สมการ หรือแคลคูลัสอะไรหมดแล้วรึเปล่า

" ดวงซวยสิครับ...แต่ก็ยังดีที่เป็นเรื่องเจ็บตัวมากกว่าเจ็บใจ "

เขาตอบคำถามก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน

" อา- สายตาสั้นไม่เยอะครับประมาณ 150 ยังพอถอดแว่นเดินเหินได้อยู่แค่ไม่ควรถอดตอนขับรถ "

" ส่วนแว่นสำรอง..อยู่บ้านครับ "

+

ใบหน้าของเรนจิเต็มไปด้วยรอยแดง ๆ ของเล็บแมวราวกับรอยแผลเป็นบนหน้าของตัวละครชื่อดังผมแดงในเรื่อง On* Piec* เลย

" โอเค- เธอช่วยเดินไปส่งฉันที่บ้านที 🤕"

" บ้านฉันอยู่ถัดจากซอยนี้ไป เลี้ยวซ้ายนิดหน่อย จะมีรถเก๋งจอดอยู่ในโรงจอดรถทะเบียน xxxx น่ะ "

" และ ห้าม... เอาเรื่องนี้... ไป... บอกใคร... "

" ฉันไม่ใช่เด็ก-... ไม่ต้องไปส่งก็ได้ แค่ดูทางข้างหน้าก็พอแล้วล่ะนะ "

" อีกอย่างเดี๋ยวมีคนเห็น ก็ได้มีเรื่องเมาท์ทั้งโรงเรียนพอดีสิ "

เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเกาหัว พร้อมกับคิ้วที่กระตุกนิดหน่อย

แต่พอจะได้เดินไปก้าวนึง

แมวตัวหนึ่งที่อยู่บนขอบกำแพงใกล้ ๆ เหมือนจะตกใจอะไรบางอย่างจนพุ่งกระโจนใส่หน้าเขา แถมแมวก็ยังส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น จนมันขูดหน้าของเขาและวิ่งหนีไป..

+