(มันจะเหมือนไถตังเด้กปี1ไหม)

"มินาคามิซัง..."

ราวกับเห็นพระเจ้ามาโปรด เหมือนจะน้ำตาซึมในภาพจินตนาการ แสบตาเพราะแสงจ้าข้างหลังจนอยากเสกแว่นดำขึ้นมากันแดด

"ยินดีที่ได้รู้จัก ทานากะ เรน ปี3ห้องB น่ะ อยู่ข้างกันเลยนะ"

หัวเราะนิดหน่อย เหมือนลมเย็นๆจากสมุดช่วยให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ

"รบกวนหน่อยนะ"

จนสุดท้ายแล้วความคุ้นเคยของเขาก็เป็นเหมือนประโยคสุดท้ายของกระดาษ

"คุ้นตาแต่ไม่รู้จัก"

แล้วใครเป็นเจ้าของเจ้านี่กันนะ?

ลองพลิกซ้ายพลิกขวา กลับหน้าหลังหาชื่อเจ้าของ ส่องแดดหา เผื่อจะมีแอบเขียนไว้ด้วยหมึกล่องหน

เลิกทำการแสดงแล้วยิ้มกลับ ใบหน้าดูพอใจแปลกๆ

"อ่า อืม.."

"พูดยากจังนะ ฟีลลิ่งล่ะมั้ง? แบบว่า..."

"พวกเราเรียนจบแล้ว มีคนที่ใช้ชีวิตต่างกันไป เด็กคนอื่น รุ่นน้องเลื่อนชั้น โตขึ้น เพื่อนร่วมรุ่นที่กระจัดกระจายไปตามทางของตัวเอง..."

"พอจะเข้าใจรึเปล่า?"

"เรื่องเงิน?"

เอียงคอสงสัย แต่พอปะติดปะต่อกับซองที่คุณหมอถือเอาไว้ตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วก็คลี่คลายขึ้นมา

"ซองนี่เหรอครับ"

"หรือหมายถึงอย่างอื่น?" ถามเผื่อเอาไว้ไม่ใช่

หน้านิ่ง มองแบบ สงสัยนิดหน่อย

"อ๊ะ"

ก่อนจะทำหน้าตากลัวแบบหลอกๆ

"โอ้ยๆๆ น่ากลัวๆๆ ซุยเซย์คุงอย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะครับ"

ปลอมมาก ขนาดเด็กยังดูออก แต่ก็ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นแหละนะ(?)

นี่คงเป็นความรู้สึกของผู้ใหญ่ที่เขาไม่เข้าใจ— หรือลำบากใจที่จะบอกว่าเข้าใจ อย่างน้อยก็ตอนนี้

"อืม...." ลำบากใจที่จะพูดอะไรสักอย่าง สายตามองซองกระดาษแล้วรู้สึกพูดอะไรไม่ได้เข้าไปใหญ่

"ไม่หรอกครับ ตกใจก็จริง แต่เป็นห่วงด้วย" ตอบกลับประโยคแรก

"นั่นสินะครับ..."

"มีอะไรที่ผมจะพอช่วยได้บ้างไหมครับ?"

"รู้สิ! แน่นอน!!"

พูดเสียงดัง มั่นใจ เต็มร้อย

แน่นอนว่ามั่นใจผิดๆ

"สิ่งลี้ลับเล่นงานเราอยู่แน่เลย"

"ต้องมีคนปิดทาง ไม่ยอมให้ฉันพารุ่นน้องไปส่งที่ตึกแบบดีๆ"

อะไรไม่รู้โยนไปก่อน ถ้าไม่เริ่มโทษคนอื่นแล้วเมื่อไหร่คนอื่นจะผิด

"เอ๋...?"

เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนดึงดูดสิ่งลี้ลับขนาดนั้นหรอก แต่คนที่ภาพลักษณ์สดใสเองก็ปัดเป่าสิ่งลี้ลับได้เหมือนกันสินะ?

"สุดยอด" เอ่ยชมอย่างจริงใจ

"น้องชายปี 1 เหรอ..? งั้นเธอก็ปี 3 เหมือนกันรึเปล่านะ?"