(ขอบคุณสำหรับรูทเช่นกันค่ะ! สบาย ๆ เลยคาเอเดะ รู้ตัวอีกทีเป็นเซอร์ไพรส์-)

หลังได้ยินคำแปล เอย์ก็ยิ้มน้อย ๆ พร้อมเสียงหัวเราะเบาบาง

“ด้วยความยินดีครับ”

“อะ เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องเล็กน้อย”

แล้วค้อมหัวให้คุณอีกอย่างเกรงใจ

แน่นอน, เอเซย์ตอบรับคำเชื้อเชิญ เขาเดินไปช่วยคุณขนของ แต่ในระหว่างนั้นคงจะได้ยินเสียงร้อง

' อ๊ะ─ ไม่ได้นะครับ─ ' แว่วเป็นระยะ

จวบจนทุกอย่างเสร็จในที่สุด ตามด้วยเสียงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก

“ เรียบร้อยแล้วครับ โฮชิโนะซัง ”

“ ขอบคุณเธอด้วยนะ เมเปิ้ล ” ที่ช่วยมีส่วนร่วมขนของ

โดยการให้กำลังใจอย่างใกล้ชิด(...)

(บางทีเราอาจจะซิงโครกัน--)

เจ้าตัวอมยิ้มคล้ายคุยหงุงหงิงกับแมวดำอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสายตาจะเหลือบไปทางเจ้าของห้องที่ขนของ

“ ให้ช่วยไหมครับ? ”

คำถามถูกถามขึ้นอีกครั้งอย่างแสดงไมตรี แม้ว่ากล่องอาจจะไม่ได้หนักมากสักเท่าไหร่

สังเกตถึงความแม่นยำในองศา

“ อ้อ- ครับ ขอโทษด้วยครับ ”

ตอบรับทั้งหมดด้วยประโยคเดียวก่อนขยับหลบไปทางขวามือ แล้วค่อยนั่งยองเล่นกับเมเปิ้ล

เพื่อลองจับเล่นดูตามที่เขาว่า

เมื่อโฮชิโนะแบมือ เอย์เลยวางกล่องคืนให้แต่โดยดี ก่อนก้มมองเจ้าเหมียวที่วนเวียนรอบขา

“ ชื่ออะไรเหรอครับ? ” น้องแมว

ดวงตากระพริบปริบถาม คล้ายคนอยากจับ

(ใช่เลย(...))

เด็กหนุ่มยังไม่ได้วางของให้มือเสียเดียว เขาเพียงค้อมหัวให้ยืนยันว่าเขาจะถือมันไว้ เพราะเพียงแวะมาทักทายเท่านั้น แล้วจึงโน้มลงอีกระดับหนึ่งเป็นการทักทาย

“ ฟูยูคิ เอเซย์ ”
“ ยินดีที่ได้พบเช่นกันครับ, โฮชิโนะซัง ”

(ผมยิ้มเป็นปกติครับ เอ็นดูคุณด้วย- /แม้นอนคว่ำหงายตะแคง)

ได้ยินเสียงพึมพำตรงนั้นไม่ค่อยชัด แต่อีกคนคงหมายถึงเจ้าแมวตัวนั้นรึเปล่า ก่อนตอบคำถามอีกที่ฝ่ายถามมา

“ ผมอยู่ห้องถัดจากคุณ ทางซ้ายน่ะครับ ” ยกกล่องในมือให้ดูประกอบ

ที่คุณวางไว้ รึเปล่า

พอเห็นว่าเป็นเจ้าแมวสีดำผูกริบบิ้นขาว เขาก็คลี่ยิ้มทักทายตอบเสียงร้องของมันเช่นกัน อย่างไรก็ตามสภาพชายคนนั้นน่าเป็นห่วง

“ ให้ผม…ช่วยไหมครับ? ”

ส่งเสียงถามเขาอีกครั้ง โดยที่ยังคงยืนอยู่บริเวณหน้าประตู

เห็นเอย์หัวเราะเบา ๆ ตอบแล้วผงกหน้า

“ พามาด้วยสิ จะได้ไม่ต้องไปกลับหลายรอบ ”

เพราะอีกคนต้องพามันมาเดินด้วยอยู่แล้วจึงนับว่าสะดวก ถ้าจะพามันไปด้วยกัน

ก่อนเริ่มทานข้าวในส่วนของตัวเองบ้าง

“ อื้ม ” สำหรับทั้งสองคำตอบ ก่อนหยิบป็อกกี้แท่งแรกขึ้นมาแล้วส่งให้อีกฝ่ายเช่นกัน

“ แท่งแรกจะป้อนกันไหม? ” ถามพร้อมรอยยิ้ม

ตามปกติ เรามักทำแบบนี้อยู่ตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน

อะ

“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ”

ด้วยความเป็นห่วง เจ้าตัวจึงเดินไปดูบริเวณข้างห้องที่ถูกเปิดประตูทิ้งไว้แล้วมองเข้าไปภายใน