ถึงแม้ว่าจะทำเป็นตีมึนก็เถอะ…

แววตาที่สับสน ความคิดที่ฟุ้งซ่านอยู่ไม่นิ่ง สิ่งที่เอาแต่เต้นโครมครามทำเขาหงุดหงิด

เขาไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร

ร่างตรงหน้าที่ก้มหน้าหงุดบ่นอุบอิบเขาก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ว่าการที่เธอตรงหน้าก้มหน้าบ่นเขาด้วยความกังวล มันก็คงดีกว่าการเงยหน้ามามองเขาตอนนี้แหละ

’เมื่อกี้ยัง…เก็บสีหน้าได้แท้ๆ แต่พอเธอละสายตา มันก็เก็บไม่อยู่‘

’ขอร้องล่ะ..‘

’อย่าเห็นฉันทีเถอะ‘

ตึกตัก…ตึกตัก….

ไทจิตัวสั่นสักพัก แล้วซูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้านิ่งกวนๆอย่างเดิม

เขาค่อยๆ เอาผ้าเช็ดหน้าในมือออกจากหน้า พร้อมพูดจาห้วนๆ แบบปกติ

”ฉันไม่ยอมให้เธอตายไปง่ายๆ หรอกนะ“

”เธอยังต้องอยู่ให้ฉันแกะสลักตุ๊กตาไปให้อยู่ จนกว่าฉันจะตาย เธอถึงจะตายได้“

ไทจิกล่าวออกมาด้วยโทนเสียงดูขอไปที แต่แฝงด้วยความจริงจังนิดหน่อย

ปึด

ปัก! /สับกลางหัวสีส้ม

“ล้อกันเรอะ?”

ไทติที่กำลังดูเตาอยู่ หันมาเจอซุย ก็เดินเข้ามาปลอบ

”โห ใครเป็นคนทำเนี่ย แล้วแกกินเข้าไปได้ไง?“ หน้าหยี รู้สึกขมแทนจนแลบลิ้นออกมา

ฟรึบ!

อยู่ๆ ก็มีแสงวาบออกมาจากข้างหลังไทจิ

ใช่แล้ว เขาเดินออกมาจากเตาร้อนๆ โดยไม่มีคนเฝ้าล่ะ

“อึก”

เกาหัวแกรกๆ

“เชิญ-มา-รับประทาน-ทาโกะยากิ-ร้านเรา-กัน-ด้วย-นะ-……

ครับ!”

พูดยากเหมือนกันนะเนี่ย

เสียงเด็กหนุ่มกระแอมไอมาพร้อมกับนิ้วที่สะกิดอีกฝ่ายที่ถือทาโกะยากิแสนสวยงาม

“หึ เป็นไงล่ะ งดงามใช่ไหมล่ะ? ฉันทำเอง”

เขายกยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ (+ดูโง่ๆ ชอบกล)

“รีบกินเลยสิ หวังว่าแก- คุณจะชอบนะ -ครับ”

แล้วก็หวังว่าคุณจะไม่ไปบอกดาลี่ด้วยนะ(¬3¬)

(รุ่นพี่เท่มากครับ!! ขออนุญาตทำความเคารพ!!)

ใบหน้าค่อยๆขึ้นสีระเรื่อแดง ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แอบไม่เข้าใจ แต่ก็

“อย่า…เพิ่ง เอาออก…”

เขาเอ่ยออกมา มือก็ดันผ้าปิดอีกฝ่ายเล็กน้อย แม้จะสั่น

ก็เขาไม่อยากให้เธอได้เห็น ปลาหมึกตัวที่สอง

มือหยาบยกขึ้นปิดใบหน้าของตน เพื่อซ่อนไว้

“ฉันขอเวลานอก…“

”ยัยบ้า”

พรึบ-!

ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งโผล่มาปกคลุมใบหน้าของหญิงสาว

เหมือนจะได้ยินเสียงตกใจหรือโววายนิดหน่อยที่อยู่ๆ เขาก็โยนผ้าเช็ดหน้าใส่หน้าของอีกฝ่าย

“ช…เช็ดหน้า”

แค่พูดประโยคง่ายๆ ก็ทำเอาตะกุกตะกัก แย่แล้ว เขาทำอะไรไม่ถูก

(+)

ดวงตาของไทจิเบิกกว้าฃ เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดคำว่าขอบคุณออกมา

‘อะไรกัน‘

’ขอบคุณงั้นหรอ?‘

ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

ภาพของหญิงสาวตรงหน้าทำให้จังหวะบางอย่างของเขาเต้นแบบแปลกๆ

เธอ ยิ้มน่ารักขนาดนี้เบยหรอ? รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน

(+)

(แวะมายืนสงสัย แล้วเกาะรั้วด้วย)

“โคโมริ…ชูตะ?“

เขาไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันนี่

”คิตาคาวะ ไทจิ ยูงามิได ปีนี้ปี2“

กล่าวส่งๆ เป็นเรื่องค่อนข้างยาก หากจะได้เจอกันบ่อยๆ

เขายังคงประคบน้ำแข็งอยู่ เหมือนว่าน่าจะโอเคแล้ว

”ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง ลองขยับข้อเท้าดู“ เขาลองเอาถุงน้ำแข็งออก

(เย้ยย)

(โอะ เผลอหลุด)

เขาส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบ

“หือ?” ชายหนุ่มผมน้ำตาลเงยหน้าขึ้นไปมอง จะว่าไปก็ไม่ค่อยคุ้นหน้าเขาเหมือนกัน

“ฉันก็ไม่คุ้น ไม่เคยเห็นอยู่แถวโรงเรียนเลยด้วย…”
เขาคิด

“ถามได้ไหมว่าแกชื่ออะไร?”

(คิดไปเอง ไม่ได้มีคดีฆาตกรรมใดๆ ทั้งสิ้น)

(drive.google.com/drive/folder...)

(**ไม่เก็บเงิน พิมพ์ผิดด)

”ไม่เป็นไร ฉันจ่ายไหว“ ถึงจะไม่เข้าใจที่เธอพูด แต่มองจากท่าทางก็พอจะเดาออกอยู่บ้างว่าหมายถึงอะไร

เขาควักเงินออกมาจากกระเป๋าตังก่อนจะจ่ายให้พนักงานในร้าน ถึงจะราคาจะขูดเลือดเขาหน่อย แต่เขาหาใหม่ได้

“อีกอย่าง ถ้าเธอจ่ายเอง ฉันก็ไม่ได้ชดใช้ให้สิ” เขาอยากจะทำเอง เพราะงั้นเขาก็จะทำให้สำเร็จ

“ส่วนเธอก็” เขารับถุงขนมปังจากพนักงานมาส่งให้กับหญิงสาว

“กินให้อร่อยนะ”