“อาจจะยัง”
“มาถามพอเป็นพิธีน่ะ”

ได้ยินแล้วก็ตาลุกวาว แค่ชื่อเมนูที่พูดมาก็น่ากินจนน้ำลายสอแล้ว

“งั้นจัดมาอย่างละ 1 ขอ 5 เมนูเลย เอาเฟี้ยว ๆ นะ”
เขาเชื่อใจการทำอาหารของบ้านนี้อยู่แล้ว ต่อให้เป็นเมนูที่ไม่เคยกินยังไงก็อร่อย !!!

ได้แต่ยืนเหม่อกับสิ่งที่เจ้าเด็กตรงหน้าพูด คำพูดดูโตกว่าวัยซะเหลือเกินนะ

“ถ้าอย่างนั้นคอนเน็คชั่นก็สำคัญในโลกทุนนิยมนะเจ้าหนู” ไคโตะทำเสียงครึม พลางลูบคางตัวเอง

“รู้มั้ยล่ะว่าฉันลูกใคร” ไคโตะแสยะยิ้ม กอดอกอย่างภูมิใจ เรียกได้ว่าเขาก็มีของดีเหมือนกันนะ

ได้ยินพี่สาวพูดทวนชื่อตัวเองซ้ำก็ได้แต่เอียงคอนึกสงสัย พูดผิดหรอ ? ดูเหมือนว่าจะไม่รู้ตัวสักนิด…

“โอ้— นั้นสินะ !” ได้ยินแล้วก็พยักหน้าตาม เพราะนี่ตรงกับปณิธาณของไคโตะเลยล่ะ

“แน่นอนสิ ก็ต้องชมรมตกปลา !! แต่…ก็ยังลังเลอยู่นะว่าจะเข้าวิ่งด้วยดีมั้ย”
มีหรือไม่มีก็ไม่รู้เหมือนกันนะชมรมตกปลาเนี่ย แต่มันต้องมีสิ เขาเชื่อแบบนั้น !!!

(มาล้างแค้ - เอ้ย ตอบโรลแล้วครับฮุฮุฮิฮิฮึๆๆฟปกห 🥰🥰🥰)

ปลายนิ้วหนาและเสียงทุ่มต่ำของอีกฝ่ายที่แทรกเข้ามาระหว่างที่สติกำลังเตลิดกับวันซวยๆของตัวเองนั้น ดึงดูดสายตาของเขาไปในทันที

ทันใดที่เห็นภาพมุมมองตรงหน้า เขาก็ถึงกับชะงักอ้าปากค้าง ที่ใครๆเห็นก็ว่ากำลังช็อกตกใจอยู่

แต่ทว่า ..

– ค ค คคคคโคตรเท่ห์ !!!?

กำลังประทับใจสุดๆเลยต่างหาก !!!

+

/ยิ้มสวย
"นายอยากรู้เหรอ"

“นายโหวตใครอ่ะ“ กระซิบถาม…

(รูปโบร๋อย่างเข้ม ☕️☕️ ให้กาแฟ 10 แก้ว)

“ไม่มีเลยอ่ะ ทาคุเลือกเลย 😆“
จริง ๆ ก็มีหลายเมนูที่อยากกิน แต่เลือกยากจังให้เจ้าของเลือกน่ะดีที่สุดแล้ว !

“หรือว่าทาคุมีอะไรอยากให้ลองมั้ย ?”

“3,000 เยนแพงอ่ะ”
“ไหนว่ามาพิสูจน์ตัวเองยังไง 🤷🏻”

ในเมื่อเหยียบรังแตนไปแล้วก็คงหันกลับไม่ได้แล้วสินะ…

“อาจจะไม่ผิดแค่ยังไม่ถึงน่ะ” เขาหัวเราะร่า

“ม.ปลายปีแรกด้วยล่ะ มิโอะ !!!”
“ตื่นเต้นสุด ๆ ไปเลยยยยยยย”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะตื่นเต้น การเป็นพี่โตครั้งแรกจะรู้สึกยังไงกันนะ ?

“ตอนมิโอะขึ้น ม.ปลายมันเป็นไงอ่ะ”
ก็นะที่ว่าไคโตะกับมิโอะอายุห่างกันมากเลยอยากรู้ประสบการณ์ของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน !

เอ๊ะ… เดี๋ยวเป็นดินน้ำมันเดี๋ยวเป็นอุนจิสิ่งใดคือความจริงกันแน่นะ…ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย

“เดี๋ยวค่อยรับกลับดีกว่า”
“อยากมีลูกมือมั้ยเชฟซูบารุ”

ประสบการณ์เฉียดตายไม่ควรมีเขาคนเดียวที่ได้รับ

(#.เป็นวัยรุ่นอุเมะฮาระมันยาก)

อุนจิ…💩 ห๊ะคมอะไรนะ ได้แต่คิดไว้ในใจ

”อื้อ… เก่งจังนะตัวแค่นี้ 5 ขวบแต่เปิดร้านมาตั้งสิบปี“

พูดพลางกำมือชูบารุไว้แน่น สิ่งมหัศจรรย์ก่อนหน้านั้นถูกทิ้งไว้บนพื้น เหลือเพียงเศษเสี้ยวบนมือของไคโตะ

”ซูบารุมีลูกค้ากี่คนแล้วหรอ ?”
ความเกิดขึ้นในหัวใจอีกครั้ง ประสบการณ์แบบนี้คงไม่ได้มีเพียงเขาใช่มั้ย ?

(ขอบคุณสำหรับโรงเช่นกันค่ะ 😆🐟)

พอได้ยินพี่สาวตรงหน้าเรียกชื่อก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาพร้อมพยักหน้ารับอีกครั้ง

“โอ้— ส้มคุณยายงั้นหรอ“ เจ้าตัวรับถุงมาสำรวจ คุณยายยังคงให้เยอะเหมือนเคยเลย

”ไม่ต้องรีบพูดหรอกนะ ฮ่า ๆ เดี๋ยวไปพักเหนื่อยก่อนดีกว่า ถัดไปสองห้องก็บ้านโกชิมะแล้วล่ะ“ เขาพอจะจับสังเกตการพูดไวของเธอได้แต่ดูเหมือนจะเข้าใจว่าคงจะเหนื่อย—

”ไม่เจอนานเลยนะเนี่ย“

ดูเหมือนว่าบททดสอบสังคมครั้งนี้ไคโตะ ศูนย์คะแนน แถมจะโดนดาเมจลบล้าน ปึ้ง

“เอ๊อะ—“
เจ้าตัวถึงกับไปต่อไม่ถูกก้อนปริศนานั้นคืออะไรกันแน่นะ แต่ช่างมันก่อน ความฝัน และความหวัง ของเด็กน้อยตรงหน้าสำคัญกว่า

เขาหยิบก้อนปริศนาทั้งสองก้อนขึ้นมา ทำท่าทางเหมือนจะกินไปแล้วแอบซ้อนเอาไว้ข้างหลัง ทำปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
“รสชาติก็ไม่แย่นิ”

จิตนาการเจ้าไคโตะก็ไม่ธรรมดานะเนี่ย

เจ้าตัวยืนฟังเจ้าเด็กตัวจิ๋วเจื้อยแจ้ว เห็นแล้วก็นึกถึงน้องสาวสมัยก่อนจริง ๆ

“เอ๋— ฟังดูก็น่ากินดีนะ”
“แต่ทำไมถึงเป็นสีน้ำตาลหมดเลยอ่ะ ไหม้รึเปล่า”

ว่าแล้วก็ขอหยอกกับจินตนาการ สร้างปริศนาให้เจ้าเด็กน้อยตรงหน้าได้คิดเล่น ๆ (?)