از بدو ورود به دانشگاه، یک دوست هم پیدا نکردم.
با تمام ورودی‌هایم و ورودی‌های دیگر به ظاهر دوست بودم.
حالا بعد از ۶ سال همه رفتند، همه؛ رفتند.
من ماندم و فقط ۴ درس برای گرفتن کارشناسی.
رمق ادامه دادن نیست.
دست به دعا برداشته‌ام

گویی قلبم نمی‌خواهد بمیرد!
آری، امتحانش را پس داده.
حالا که فهمیده جنس مقاومی دارد، خود را به در و دیوار می‌زند تا فشارها را بر اعضای دیگرم تحمیل کند و خود زنده بماند. حتی بدنم هم این را یاد گرفته که وقتی قوی هستی باید بقیه را برای بقای خودت نابود کنی.

من تمام شدم، مصرف شدم، همه را همراهی کردم در حالی که غافل از خودم بودم.
قاتلِ روزهای خوشم، خودم!
کلیه‌هایم در فشار، معده‌م خراب، چشم‌هایم سوزان از اشک‌های ریخته‌ام و جالب این است قلبم با قدرت می‌زند!
قلبی که تا بوس استرس می‌شنید، سمت چپش به تیر کشیدن می‌افتاد اما امروز دردهایم را به اعضای دیگری می‌دهد.

عکسای 10 سال پیش نه، همین 2 سال پیش هم آدمو به حسرت می ندازه که اون روزا بهتر بود، شت

غرور مرد واقعاً چیز کثیف و عجیبیه.

این حجم از هورنی بودن و تب کردن بی سابقه‌ست.

اینجا بدیش اینه که درفت نداره 🥲

خدا خیرش بده اون بنده‌خدایی که کد بلو رو بهم داد.