Roleplay Checklist ♬

แม้จะดูไม่มั่นคง และเปิดโล่งไปบ้าง แต่ก็คาดว่าเป็นที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย

เพราะเห็นผู้คนที่แม้จะบางตาลงเข้าไปอยู่ประปราย

“ทางนี้”

ฮิโตเนะก็ลากคนสูงกว่าที่ไม่คิดจะขืนแรง ตามเข้าไปที่จุดหลบฝนด้วยกัน

“แน่นอนสิ”

“ผมจะเอาพี่เป็นเกราะป้องกันเวลาเจอตัวประหลาดไงล่ะ”

ว่าไปนั่น ?
แต่ก็ไม่เคยทำอะไรแบบนั้น

มือยังกระชับจับแน่น จนกว่าจะวิ่งไปถึงปลายทางที่เลือกเอาไว้

ขาก้าวออกไปช้าบ้างเร็วบ้าง ตามประสาคนไม่ได้ออกกำลังเป็นกิจลักษณะ แต่ก็พอมีแรงเหมือนวัยรุ่นทั่วไป

ซากอาคารพังทลายอยู่เบื้องหน้าสายตา พร้อมพื้นหลังเป็นท้องฟ้าสีดำ

+

“ผิดวัตถุประสงค์การใช้งานต่างหาก”

แต่ถึงแบบนั้น ไม้เบสบอลในมือตัวเองก็คงถูกใช้ผิดความตั้งใจเหมือนกัน

จับสายกระเป๋า กระชับให้มั่น— ก่อนจะยื่นมือไปจับข้อมือคนโตกว่า

มองไปรอบๆ หาทางที่คิดว่าปลอดภัย จากการเสียสละของกลุ่มคนที่นำไปก่อน

“ถ้าไม่เหนื่อยที่จะพูดระหว่างวิ่ง คงได้ตอบอีกเยอะเลมั้ง“

ทั้งๆที่ดูไม่พอใจ แต่ก็ดึงให้ไปพร้อมๆกัน

”ไปกันได้แล้ว“

ผงกหัวลง ไม่ปฏิเสธการฝากเนื้อฝากตัว

”พี่อาจจะเหนื่อยหน่อยนะ“

?

ก่อนจะเอนคอเล็กๆเมื่อเห็นของในมืออีกฝ่าย

”พี่จะพกไอนั่นไปทำไม?“

คงไม่ได้เอาไปเป็นอาวุธใช่ไหม ดวงตาสีดำสนิทเปล่งคำถามออกมาแบบนั้น

พร้อมคิ้วที่ขมวดเป็นปม

แบบไหน?

เป็นคำถามที่เถียงอยู่ในใจ แบบไม่ต่อความ

“แต่จากนี้ไปก็ไม่แน่”

ก่อนจะยกมือชี้ไปทางนึงแบบไม่รู้ว่าคิดดีแล้ว หรือว่าแค่สุ่มเอา

“ผมอาจจะไปทางนั้น”
“พี่จะไปด้วยกันไหมล่ะ?”

“ผมไม่ได้รู้สึกว่าตรงไหนจะปลอดภัยเป็นพิเศษ”

เห็นรอยยิ้มแล้วหลุบตาลงเล็กน้อย

“ในตอนนี้ —ผมไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน”
“ฮินาริก็เหมือนกัน”

มีเสียงหึขึ้นจมูกเบาๆ

“พี่เถอะ ได้พักผ่อนเตรียมพร้อมร่างกายมาดีรึเปล่า”

ในขณะกำลังจับไม้เบสบอลขนาดพอดีมือที่ฉวยหยิบเอามาจากสถานที่ก่อนๆ

แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมามองคนคุ้นตาที่อยู่ไม่ห่างจากกันนัก

พี่ชายเจ้าของร้านกาแฟที่เขาไปอาศัยพักพิงทำงานอยู่บ่อยๆ ในวันปกติทั่วไป

ไม่ได้ส่งเสียงทัก แต่คงมองจนรู้สึกตัว

(เค้ากลับมาแบ้ว อ้า)

เอนคอเล็กๆ ตอนรับฟังว่าของชอบของอีกฝ่ายคืออะไร

แล้วกวาดสายตามองตาม แม้จะไม่พบสิ่งที่คาดหวัง

”ไม่น่าจะมีเหลือหรอกมั้ง“

แล้วเงียบไปพักนึง

“ผมชอบกาแฟ”
“ไม่ได้ดื่มมานานแล้วเหมือนกัน”

คงเห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า ถ้ามีก็คงดี

เลื่อนสายตาลงมองข้าวโพดแห้ง กระพริบตาปริบๆสองสามที

แล้วเลื่อนกลับมามองรอยยิ้ม

”อืม..“
”อย่างน้อยก็ยังมีอะไรให้กิน“

เพราะเข้าใจดี ว่าไม่ได้อยู่ในจุดที่มีทางเลือกมากขนาดนั้น

”และก็เป็นของกินที่มีรสชาติ“

ผ่อนลมหายใจเล็กๆ เงียบไปพักหนึ่ง..

ก่อนจะถามขึ้นมาเรื่อยเปื่อย ขณะที่มือยังหมุนผงปรุงรสในมือ

”ปกติชอบกินอะไร?”

(ยินดีค่ะ!?)

เงยหน้าขึ้นมาจากการมองของในมือ สบตากับคนทักทายอยู่ครู่หนึ่ง

ชูขวดผงปรุงรสในมือให้ดู

”ของที่ไม่ทำให้อิ่มเท่าไร“

โคลงหัวเล็กๆ อย่างปลงกับสิ่งที่เจอ ก่อนจะถามกลับสั้นๆ

“นายล่ะ?”

[ แนะนำให้อ่านดอคประกอบการตัดสินใจนะคะ ╰(*°▽°*)╯]

ʚɞ หมายเหตุ : เป็นผู้เล่นค่อนข้างมือใหม่ หากผิดพลาดประการใด สามารถให้คำแนะนำอย่างอ่อนโยนได้ใน DM ครับ

ʚɞ อาจะตอบช้าบ้าง บางเวลา