belki de olamadıklarımızın yasını tutunca nasıl daha iyi olabileceğimizi bulacağız. neleri eksik bıraktığımızı fark edince nasıl tamamlayabileceğimizi anlayacağız. böyle böyle en çok da birlikte yol alacağız.

her yas süreci gibi bunun en büyük ilacı ise konuşmak ve paylaşmak. biraz geçmişin muhasebesini yapmak. umursamak. farkında olmak. yanında senin gibi hissedebilen insanlarla dayanışmak. ve tabii ki umudu yeşertmek, daha iyi zamanların gelebileceğine inanmak ve inatla devam etmek.

ve her yas süreci gibi bu da içinde birçok karmakarışık his barındırıyor. üzüntü, öfke, haksızlığa uğramışlık hissi, endişe, umutsuzluk, tükenmişlik belki..

bu bir yas süreci aslında. olabileceklerimizin ve olamadıklarımızın yası.. yıpranan değerlerin ardından, bu toplum nereye gidebilirdi ama nereye gitti’yi değerlendirdiğimizde hissettiğimiz duygu..

en önemlisi ve en özeti ise içinde yer aldığımız alanda kendimizi ve sevdiklerimizi huzurlu ve güvende hissedememek..

gencecik öğrencilerin adalet arayışında uğradıkları muamele; 14 yaşında hayattan koparılan bir çocuğun mezarını bile rahat bırakmayan insanlar; trafikte, sokakta kendinden başka hiç kimseyi, hiçbir canlıyı önemsemeyen ve kendinde her türlü hakkı gören insanlarla aynı yaşam alanını paylaşmak..

Öyle olunca yanlış bilgi de çok hızlı bir şekilde çok fazla insana ulaşabiliyor. Sorgulamadan kabul ettiğimiz anda artık biz de bu oyunun bir parçasıyız maalesef.