เด็กสาวหัวฟูในชุดพิธีการ เธอล้วงมือไปสุ่มหยิบเครื่องมาหนึ่งชิ้น รับได้เครื่องรางสีขาวสวย

"ขอบคุณนะคะ.... สวยมากเลย"

เธอพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับละเมอ ส่วนตาก็แทบลืมไม่ขึ้น

"...รับนี่ ไปด้วยสิคะ เป็นการแลกเปลี่ยน"

หยิบลูกอมบ๊วยออกมาจากกระเป๋า เอื้อมให้เด็กหนุ่ม

เด็กสาวหัวฟูใส่ชุดพิธีการ เดินตรงไปหาอีกคน ดวงตาแทบลืมไม่ขึ้นเพราะยังไม่ตื่นดีนัก

"เห~มีขนมด้วย..." เสียงแผ่วจนเหมือนละเมอ

สุ่มหยิบมาอันหนึ่ง ทำไมมันเบาๆ แกะออกมาก็พบขนมอากาศ...

นิ่งเงียบค้างไป

"!!??!"

อีกสองวัน!? ยังไม่ได้เตรียมของไปอยู่หอเลย ยืนเหม่อแบบร่างวิญญาณหลุดออกจากร่าง

"....."

"อีก...อีกหนึ่งสัปดาห์ใช่ไหม?"

ตอบแบบเดามั่ว เพราะเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ววันไหนกันแน่

เธอเอาสายกล้องมาห้อยคอตัวเองไว้ดังเดิม เลิกคิ้วกับคำถามจากรุ่นน้อง

"ป่าวหรอก อยู่ชมรมประสานเสียงน่ะ การถ่ายภาพของแค่งานอดิเรกไม่ได้เก่งหรอก"

"ถ้าจำไม่ผิดฟูจิกิซัง อยู่ชมรมกีฬาสินะ?"

"เห เล่นเกมสินะคะ"

เธอหรี่ตามอง หรือว่าเธอควรทำแบบนั้นบ้างเหมือนกันนะ แต่เดี๋ยวนะ

"อ่ะ-เปิดเทอมหรอ ใกล้แล้วหรอ เอะ-"

เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าต้องกลับไปนอนหอซะแล้ว

"รู้สึกสงสัยว่าฉันถ่ายอะไรกันน้า...น่ะรึป่าวนะ"

เธอหันจอกล้องไปทางรุ่นน้อง ปรากฏแววตาสีฟ้าอ่อนที่สะท้อนกับแสงแดดยามเย็น

"ฉันชอบถ่ายรูปแววตาน่ะ"

"หื้ม สิ่งลี้ลับหรอ...? มันมีอยู่จริงๆหรอคะ"

พอได้เป็นคนที่อยู่หน้ากล้องซะเองก็กลับไม่รู้จะทำยังไงดี สายตาลงต่ำลงเหมือนคิดอะไรสักอย่างอยู่ รอยยิ้มที่อยากจะเห็น..

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาจนตาหยี เป็นสีหน้าที่ไม่ได้พบบ่อยๆในชีวิตประจำวันอย่างแน่นอน

"ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะคะเซรินซัง"

เธอโบกมือลาก่อนจะเดินอย่างอารมณ์ที่ไปตามทางของตนเอง

(ขอบุคณที่มาโรลด้วยกันนะค่า🥺🖐🌷)

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคับบ เค้าจดบช.ไว้แล้ว🥺🔥🔥)

"แบบว่า มีความมั่นใจในตัวเองแล้วก็....น่าจะมีจุดประสงค์ที่อยากจะแกล้งฉันค่ะ"

ฉันเอามือไขว์หลัง พูดต่อด้วยท่าทางใสซื่อก่อนจะคลี่ยิ้มบาง

"หาว∼" เธอปิดปากหาว

"นัตสึกิริซังออกมาเดินเล่นสินะคะ ฉันคงไม่รบกวนแล้ว"

"ก็ไม่ผิดซะทีเดียวค่ะ ในมุมของฉันแล้วนายแบบที่เก่งมากๆคือคนสื่อสารสิ่งที่อยากสื่อไปถึงผู้รับได้ครบถ้วน"

"คุณรู้สึกอย่างไงก็แสดงออกผ่านแววตา..."

เสียงกดชัดเตอร์ดีงขึ้นสองครั้ง เธอถอยหน้าออกมาก้มดูภาพในกล้อง พยักหน้ากับตัวเอง ดูพึงพอใจในผลงานที่ถ่ายออกมา

ไม่คิดว่าพวกนักเลงเองก็มีมุมแบบนี้ด้วยสินะ มุมที่ไม่มั่นใจน่ะ

"คุณคงไม่ค่อยได้ถ่ายรูปตัวเองสินะ"

เธอเดินไปยันมุมที่แสงส่องใบหน้าคมสวย ตั้งกล้องมาปรับโฟกัส แววตาที่ไม่มั่นคงปรากฏในเลนส์กล้อง

"ปล่อยตามสบายค่ะ ให้รูปภาพบันทึกตัวตนของคุณไว้ ไม่ว่าจะในด้านไหนก็ตาม"

เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นสองครั้ง

"จริงหรอ?"

พอโดนชมอย่างจริงใจก็ออร่าดอกไม้รอบตัว ถึงสีหน้าจะไม่เปลี่ยนไปก็เถอะ เอานิ้วถูจมูกเบาๆเชิงบอกว่า ธรรมด๊า-

"แววตาฮิซาโตะคุงก็เหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืนเลยนะ มีดวงดาวระยิบระยับ"

เธอชื่นชอบการถ่ายแววตาแบบนี้เอามากๆ

"คุณชอบก็ดีแล้วล่ะ"

พอได้เห็นอีกคนหยิบกล้องขึ้นมาก็ตาโตเป็นประกาย เจอคนมีงานอดิเรกเหมือนกันแล้ว

"พกกล้องด้วยหรอคะ ชอบถ่ายรูปแนวไหนหรอคะ...อ่ะ ถ่ายฉันเลย อืม..."

รู้ตัวว่าเริ่มถามเยอะก็ทำตัวสงบเสงี่ยม

".....ได้ค่ะ"

"นั้นสืนะ เป็นรุ่นพี่แล้ว"

เห็นอีกคนตื่นเต้นก็ตื่นเต้นไปด้วย ดวงตาง่วงนอนเป็นประกอบขึ้นมา

"ฝากตัวด้วยนะคิราริจัง"

เด็กสาวระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ หวังว่าปีนี้จะมีความทรงจำดีๆร่วมกับอีกคนนะ เธอโบกมือไปมาเชิงบอกลา

"ฉันว่าจะไปเดินเล่นต่อสักหน่อย ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะคิราริจัง"

(ขอบคุณเช่นกันนะค่าาา น้องคิราริน่ารักกก/สวบ)

เธอยกยิ้มแหะๆ เดินเข้าไปในร้านด้วยกัน

"รสที่มันสีฟ้าๆ มันคืออะไรนะจำชื่อไม่ได้น่ะ...."

เธอครุ่นคิด

"แล้วไมจังจะกินทั้งสามรสเลยหรอ?"