(นุมาปัก ไปเปียกฝนกัรค่ะรุ่นพิ!)

...

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเริ่มพินิจว่า คนตรงหน้าใส่ด้วยหรือต่างหูสำหรีบใส่บนหูเล็กๆน่ารักบนศีรษะนั่นน่ะ

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกไปเพราะมันคงเสียมารยาท

"คงไม่ได้น่ะค่ะ... ฉันอยู่ชมรมว่ายน้ำแล้ว"

แต่เธอก็ถอยออกมาเพื่อดูว่าตุ้มหูนั้นยังอยู่ดีไหม

"ให้ชดใช้ไหมคะ?"

(มาทำท่ากระตุ่ยข้างๆ👐)

"ฉันจะแกล้งโมมิจังทำไมล่ะ"

ถึงจะชอบแหย่นิดหน่อยเพราะรู้จักกันก็ตามทีแต่ตัวฟูจิไม่ได้มีนิสัยชอบแกล้งใคร

แต่เป็นตัวเธอเองต่างหากที่ถูกแกล้งทั้งเบาและแรงด้วยซ้ำถึงเธอจะไม่เคยพูดว่าโดนทำอะไรมาก็ตาม

"..อ๋า"

"ก็ได้ ฉันจะไป"

เล่นพูดแบบนี้จะไปปฏิเสธได้ยังไงกันล่ะ มิวายต้องแอบบ่นงุบงิบตอนเริ่มเดินไปทางร้านของอีกฝ่ายด้วย

"โมมิจังขี้โกง"

"มีสิ แค่อยากไปร้านโมมิจัง"

"น น้องชายบเหรองั้นฉันไม่ไปดีไหม"

ท่าทางเกรงอกเกรงใจขึ้นมาทันทีเจ้าตัวที่มีนิสัยตื่นตูมแถมยังขี้อายไม่แพ้กันกับน้องชายของอีกฝ่าย แม้จะชอบทำหน้านิ่งๆก็ตามกมือแตะปากตัวเองเบาๆ

"งั้นฟูจิแค่ไปส่งหน้าร้านก็ได้"

จะได้ไปเดินเล่นในย่านการค้าต่อด้วย

(ขอบคุณค่า T T)

"อื้อ ~ งั้นก็ดีแล้วที่ไม่ช้ำ"

เธอจ้องดอกไม้ในมือของโมมิจังก่อนจะยิ้มสดใสออกมาจนตาหยีเธอพยักหน้าและฟังที่อีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจ

"งั้นเหรอ งั้นไปด้วยกันไหม"

พอดีเธอว่างอยู่เหมือนกัน

"เป็นสิ ดอกไม้ร่วงเลยนะ... มีดอกไหนช้ำไหม?"

ฟูจิถามขณะช่งยโมมิคุงปัดๆฝุ่นแต่เธอก็ดูดีใจไม่หยอกที่ได้เจออีกคนอย่างบังเอิญในเวลานี้

หางงูเกล็ดสีเข้มด้านหลังแอบขยับไปมานิดๆดูอารมณ์ดีระคนดีใจ

"จะไปส่งดอกไม้หรือรับดอกไม้มาเพิ่มล่ะเนี่ย"

"โกเมนเนะ โมมิจัง~"

นิ้วมือเคลือบสีทาเล็บสีเขียวแลัผิวซีดเซียวที่โผล่พ้นแขนเสื้ออกมานิดๆช่วยเก็บดอกไม้ส่งคืนให้

"ฉันเหม่อนิดหน่อยน่ะ"
"โมมิจังเจ็บไหม?"

คนถามเสียงเบานั้นเอียงศีรษะมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง

🍋‍🟩เลม่อนโซดา : การโดนคนรุมมองเวลาต้องเลือกอะไรซักอย่างน่ะ มันรู้สึกกดดัน😞

🍋‍🟩 เลม่อนโซดา : ด ได้จริงเหรอ! เอาสิ😳😳

🍋‍🟩 เลม่อนโซดา : อ๊า โล่งไปที งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะคะ🥨

🍋‍🟩 เลม่อนโซดา : เนอะ~ อยากรู้จังจะอยู่ห้องไหน

🍋‍🟩 เลม่อนโซดา : เช่นกันนะ! ฉันจะติดกิ๊ฟสีเขียวกับสีแดงไปถ้าเจอก็ทักทายได้เลยนะ ถึงฉันอาจจะ...พูเสียงเบาหน่อยก็ตาม 😭