กระพริบตาตามเธอ ได้ฟังคำถามก็ทำหน้ามึนเอียงคอไปมา

“อะไรเหรอ?”

งงไปด้วยอีกคน ทำอะไรผิดเนี่ย?

“เอาแบบนั้นเหรอ?”

คนที่กำลังเดินไปจ่ายเงินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หลังจากออกมาหน้าร้านก็กด ๆ โทรศัพท์เรียกรถผ่านแอพ รอไม่นานก็มา

“ยาน่าจะยังออกฤทธิ์อยู่ แต่ถ้าเมารถอีกก็บอกนะ”

กล่าวก่อนมุดตัวขึ้นรถไป

“เห...”

นั่นแปลว่าเธอชอบอ่านหนังสือด้วยหรือเปล่าหนอ

อุตส่าห์มาแล้วแท้ ๆ

“งั้นเดี๋ยวผมเดินเผื่อเธอเองนะ”

เลิกคิ้วยกยิ้มให้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ไปกันเลยไหม?”

“ผมว่าจะเดินต่อน่ะ”

“ไหน ๆ ก็มาแล้วนี่นา”

เปิดโทรศัพท์มองเวลา ครู่หนึ่งก็เก็บลงกระเป๋า

“แล้วระหว่างนั้นเธอจะทำอะไรเหรอ?”

ก่อนถึงช่วงรวมตัว

“ขอบคุณครับ”

ผงกหัวเบา ๆ รอยยิ้มยังถูกคงไว้บนใบหน้า สายตาไล่มองรอบโต๊ะ

น่าจะกินพอไปต่อได้แล้ว

“มิอุระซังจะกลับไปเดินพิพิธภัณฑ์ต่อหรือเปล่า?”

อาสาเปลี่ยนเรื่องให้

“อืม—”

เท้าแขนไว้บนโต๊ะ ดวงตาหยีลงเงียบไปอย่างกับกำลังชั่งใจ

“น้ำเปล่าฟรี”

เลือกตอบคำถามแรกก่อนจะยกยิ้มบาง

“ส่วนคุณแม่อยู่บนสวรรค์น่ะ”

ภาพตัดมาอีกทางที่เอร็ดอร่อยมาสักพักแล้ว แค่ไม่เซ้าซี้เพิ่ม

“ก็ไม่เชิงนะ ผมอยู่กับคุณตาคุณยาย”

“คนอื่น ๆ อยู่ที่คานางาวะเพราะต้องทำงานที่นั่นน่ะ”

ยกยิ้มตาหยี ชูหนึ่งนิ้ว

“อย่างเช่นคุณพ่อ”

และใช้หนึ่งนิ้วนั่นดันแก้วน้ำไปทางเธอ

“ผมเฉย ๆ น่ะ พอดีอยู่ไม่ค่อยติดบ้านเลยไม่ค่อยได้ทำ เป็นฝ่ายกินมากกว่า”

“พอเป็นลูกมือได้นิดหน่อย”

ส่ายหน้าตอบ มือข้างที่ว่างยกจีบเข้าหากัน🤏

ก่อนจะหลุบสายตาลงบนโต๊ะแล้ววกกลับมา

“มิอุระซังไม่หิวเหรอครับ?”

เธอเลือกภาพพื้นหลังที่แปะไว้ก่อนแล้วในสมุดสเก็ตที่พอจะมีตัวการ์ตูนน่ารักแปลกๆ

(พึ่งเห็นว่าลืมแปะภาพค่ะ555)

“แบบนั้นเองเหรอ?”

เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นึกภาพตัวเองที่เอาแต่หนีเที่ยวแล้วก็ยิ้มแป้น

ขยันดีแฮะ

“แล้วชอบทำอาหารไหม?”

ระหว่างนั้นก็หยิบซูชิมาเพิ่มอีกจาน

โบกมือบ๊ายบายหยอย ๆ ไปแล้วสิน้า...

“โย้ช— ไปก่อนนะ”

หันมาบอกลาน้องแมวยืดตัวขึ้นบ้าง ใช้เสียงแปดบอกว่าเดี๋ยวมาเล่นด้วยใหม่แล้วก็ค่อย ๆ เดินออกไปจากตรงนั้น

( จบตรงนี้เลยนะคะ ขอบคุณที่มาบวกกันสั้น ๆ มากเลยค่า 😻 )

คล้ายจะรู้สึกได้ถึงสายตาเลยเงยหน้ามองรอบ ๆ เห็นว่ามีคนมองอยุ่จริง ๆ ก็กระพริบตา

และยิ้มให้ตาปิด

ไม่อายเลยแม้แต่น้อย!