"ทำไมเธอถึงโวยวายอีกแล้วล่ะ"

ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเจ้าตัวขี้โวยวายไปที

"อันนั้นปั้นให้เธอต่างหาก"

เอ็นโชหมายถึงเจ้าก้อนกลมขนมวากาชิสีขาว ว่าแล้วก็หยิบขึ้นมาทำท่าเหมือนจะป้อนพลางทำเสียงอ้ามคล้ายป้อนข้าวเด็กหน้าตาย

"ส่วนของผมก็กินไปแล้วไง"

เขาหมายถึงเจ้าก้อนอีกก้อนที่บางทีอาจจะเรียกว่าก้อนไม่ได้ด้วยซ้ำของอีกคนที่เพิ่งกลืนลงคอไป

"ก็มันไม่ได้แย่นี่นา"

"รสชาติก็อร่อยดี อีกอย่างถ้าเธอฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวคงปั้นออกมาได้สวยเหมือนกันนั่นแหละ"

ขณะที่กำลังเหลือบมองพัฒนาการสกิลการปั้นของแฮมสเตอร์ข้างๆ ดันบังเอิญเห็นท่าทีที่มาพร้อมกับเสียงแวดแหววนั่นเข้าพอดี

จิ้งจอกตัวโตเบิกตากว้างก่อนหลุดหัวเราะออกมายกใหญ่

"นี่.. มายุจัง ผมไม่มีรสนิยมกิน 'ตัวเอง' เข้าไปหรอกนะ"

(อิโมจิแสยะยิ้มอยู่ไหนนะ☺️)

(มาปักไว้ก่อน มายุจังน่ารักจังเลยฮือฮือฮือ)

"อืม มายุจังเก่งมาก"

หลังจากเอ่ยชมเสร็จ เขาก็ถือวิสาสะเอาก้อนที่เบี้ยวไม่เป็นทรงเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวให้ดู จากนั้นจึงพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

"ก็ไม่ได้กินไม่ได้นี่"

"ลองอีกก้อนก็ได้"

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากเขาปั้นก้อนแฮมสเตอร์ได้ก้อนหนึ่ง เขาก็ชะโงกหน้าดูอีกครั้ง คราวนี้เอื้อมมือไปวางทับกับมือเล็กไว้หลวมๆ พลางพูดคำว่าขอโทษนะ เสียงเบา

"กดเบาๆ ตรงนี้ก่อน"

"แบบนี้... แล้วค่อยๆหมุนไปเรื่อยๆ"

พอเห็นมันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างเขาก็ปล่อยมือ ให้มายุได้ลองทำเอง รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฎขึ้นที่มุมปาก

+

ในขณะที่ปล่อยให้มายุได้ลองปั้นขนมเล่นๆ เอ็นโชก็ปลีกออกมาดูข้าวของจิปาถะที่วางขายหน้าร้าน

พอเห็นอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นถึงเดินไปชะโงกหน้าดู เอ็นโชเห็นมายุจ้องผลงานตรงหน้า—เจ้าวากาชิที่เธอตั้งใจปั้นแต่กลับออกมาเบี้ยวๆ อย่างน่าเสียดาย

จิ้งจอกตัวโตไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ขยับเก้าอี้แถวนั้นมาเพื่อนั่งลงข้างๆ ก่อนหยิบแป้งก้อนใหม่ขึ้นมาให้เธอแล้วเผื่อของตัวเองด้วย—ให้ได้เริ่มทำไปพร้อมกัน

+

(ยังไม่เห็นน้ำตาสักหยดเลย ขอใหม่อีกรอบ)

เอ็นโชชี้ไปที่ตรงนั้นแล้วหันมาถาม

“ร้านนี้เขาให้ปั้นเองได้ มายุจังอยากลองปั้นดูไหม”

ก่อนเขาจะโน้มตัวมากระซิบให้ฟังอย่างซุกซนอีกที

“บางทีถ้าเธอปั้นน่ารักอาจจะมาเปิดร้านแข่งกับเขาเลยก็ได้นะ”

แต่ก็ถามไปงั้นแหละ คราวนี้เขาคว้าแขนเสื้อของอีกคนและดึงเบาๆให้เดินมาด้วยกัน

ร้านที่เขาเลือกมาจากรายการสั่งซื้อเป็นสิบเป็นร้านขนมวากาชิที่อยู่ไม่ไกลกันมาก สามารถนับก้าวจากที่เดินมาได้เสียด้วยซ้ำ

หน้าร้านมีโต๊ะไม้วางอยู่ บนนั้นมีขนมห่อไส้ที่ปั้นเป็นรูปทรงของสัตว์ต่างๆ หรือบางกล่องก็ปั้นตามเอกลักษณ์ประจำฤดูกาล

ร้านนี้มีโซนที่เป็นครัวเปิด บนโต๊ะยังมีแป้งและวัตถุดิบในการทำตั้งวางอยู่

+

บางทีแฮมสเตอร์ตรงหน้าคงเห็นเขาเป็นรายการเอ็นโชชวนชิมไปแล้ว

อันที่จริงรายการของที่ต้องซื้อของบ้านกินจินฮาระมีมากจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเดินเลือกซื้อภายในเวลาเพียงวันเดียวจะพอหรือเปล่า อย่างตอนนี้ หากนับจากทั้งหมด เขาก็ซื้อไปได้แค่สามในสิบส่วนเท่านั้นเอง

เอ็นโชจ้องคนตัวเล็กกว่านิ่ง… เหมือนกำลังประมวลผลความคิดบางอย่าง สุดท้ายก็คลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกออก

“อยู่ได้จริงใช่ไหม”

+

(โถ่เอ้ย55555555 ไม่จริงใจเลยมายุจัง😔💥💥)

(สวยจัง.. สวยจังเลยค่ะ😭)

(ปกติต้องแสดงความยินดีสิ😔)

"แล้วเดี๋ยวผมจะพาเดินไปส่ง"

...

พอจัดการเค้กในจานจนหมด เขาก็ลุกออกมารอใกล้ๆ ทางเดินเข้าออกร้าน ก่อนพยักเพยิดใบหน้าไปทางเคาท์เตอร์เป็นเชิงว่าเผื่อเธออยากสั่งอะไรอีก

เอ็นโชใช้ช้อนตักคำเล็กๆเข้าปาก รสชาติเค้กที่กำลังพอเหมาะพอดีไม่หวานเกินไปทำให้หางสีส้มปลายขาวกวัดแกว่งตามอารมณ์ของเจ้าของ

"กินได้อีกนะ"

พูดจบเขาก็ตักเค้กแคร์รอตเข้าปากคำใหญ่ เป็นสัญญาณเพื่อบอกให้อีกฝ่ายทานได้เช่นกัน

"ไม่อยากอยู่ด้วยกันต่อแล้วเหรอ"

เขานั่งเท้าคางเอียงคอจ้อง มุมปากยกขึ้นน้อยๆ ก่อนเขาจะดันจานคืนกลับให้เธอ

"รีบกินสิ เผื่อเธออยากสั่งอะไรเพิ่ม"

+