Ja!

Of blijft het een utopie?
Blijft leven in plaats van overleven een utopie?

#cptss
#trauma

uitgeef aan volkomen nutteloze zaken die ik blijkbaar in blinde dissociatie in mijn winkelmandje mik in mijn zoektocht naar de kassa.
Dat angst enkel nog een functionele rol heeft in mijn leven en niet zo'n alomtegenwoordige invasieve en disruptieve plek inneemt.
Is dat haalbaar?

Wordt het leven ooit normaal? Of nee, niet eens normaal, maar leefbaar? Gewoon leefbaar. Gewoon boodschappen kunnen doen. Gewoon een praatje kunnen maken met een kennis, zelfs als ik die niet mag.
Dat ik geen geld (dat ik helemaal niet kan missen)

Ik voelde me weer haar mindere, zoals ik me tijdens onze gedeelde werkervaring ook voelde. Herbelevingen vlogen van alle kanten op me af. Ik heb gezegd dat ik snel verder moest. Maar die stomme herbelevingen gingen gewoon mee. Ik kwam ook nog eens thuis met compleet verkeerde boodschappen.
Zucht.

Sinds vannacht ben ik volgens mij echt uit de dissociatie. Het zal een mail moeten worden. Maar zolang ik niet automutileer zal hij waarschijnlijk niet schreeuwen, dus de bal ligt bij mij.

Niet echt gelukt, ik dissocieerde en kwam daar niet meer uit.

Tennant is geweldig in zijn enorme veelzijdigheid als acteur.

My own fault. Ging over een grens.

Wat goed!

En..?

Je wereld wordt dan wel heel erg klein. Hoop dat je snel opknapt, met of zonder huisarts 💛

Ja, elke keer weer hier!

Klinkt als dissociatie. Ik vind het op sommige momenten het een uitkomst.

Oh wij hebben helaas ook van die assistentes die alles tegenhouden. Toen ik er eindelijk eens doorheen kwam en een verwijzing kreeg, zei het ziekenhuis dat ik hiervoor nooit meer mee naar de huisarts mocht en zitten er al twee operaties op. (Na 16 jaar rommelen bij de huisarts.)
Vecht voor jezelf 💛

Hoop dat de hulp snel op gang komt.
Ik herken het helaas maar al te goed.

Ai, heb je je boodschap of vraag wel overgekregen, denk je?