ไลก์แรกในบลูสกายเร่ะ ขอบคุณน้าพี่แตม ก็พยามปลอบใจตัวเองอย่างนี้อยู่ 5555 ว่าอยู่กับมันทุกวันคงรู้สึกแต่ทรมานๆๆ แต่ถ้าถอยมามองภาพรวมก็คงจะเห็นพัฒนาการ

ตอนนี้ใช้เวลารีเสิชสิ่งที่แปลเยอะกว่าแปลจริงๆ อีก ใครบอกทำงานแปลก็แค่ต้องแปลๆ สิ่งที่เห็นออกมา จะปริ้นเปเปอร์ทั้งหมดที่อ่านอยู่ตอนนี้ขยำปาใส่หน้ามัน

คือมันก็ยังสนุกนะ ไม่ใช่ไม่สนุก เวลาแปลอะไรออกมาแล้วมันอ่านได้แบบเมกเซนส์ จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ยังภูมิใจเสมอเลย แล้วก็ยังอยากเก่งขึ้นอีก แต่การต้องมานั่งแปลสิ่งที่ไม่ได้ชอบโดยมีเวลามาเป็นตัวแปรสำคัญ (ก็คือมีความท้าทายเข้ามาเกี่ยว) มันทำให้เหนื่อย แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าไม่อยากทำ แล้วเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอะ พอเริ่มไม่อยากทำขึ้นมาก็งอแงละ ไม่เอาละ

ก็ต้องเปิดด้วยอะไรที่บ่งบอกเอกลักษณ์ของเราสิ